میلان، قطب ناشناخته‌ فرهنگی و هنری ایتالیا

دومو (Doumo) یا کلیسای جامع یکی از نمادین‌ترین بناهای میلان است. حدود پنج قرن طول کشید تا معمار گوتیک شاهکارانه‌، نمای مرمر ایتالیایی، شیشه‌کاری استادانه و تزیینات پیچ‌درپیچ‌اش به پایان برسد. یکی از بزرگ‌ترین کلیساهای اروپای مدرن است و قابلیت گنجایش ۲۰۰۰۰ نفر را در خود دارد.

موسسه‌ی فُندازیونه پرادا (Fondazione Prada) محل جدیدی برای به نمایش درآوردن هنر و فرهنگ معاصر برای عموم است. مجموعه از دهه‌ی ۱۹۱۰ در گوشه‌ی جنوبی میلان، جایی که قبلا کارخانه‌ی تقطیر بوده، واقع شده و متشکل از هفت ساختمان قدیمی به‌علاوه‌ی سه سازه است که تازه بنا شده‌اند.

موزه‌ی قرن بیستم (Museo del Novecento)، که بر میدان دومو مشرف است، شامل بیش از ۴۰۰۰ اثر است که هنر قرن بیستم ایتالیا را نشان می‌دهد. بازدیدکنندگان می‌توانند از تراس عظیم موزه منظره‌ی دومو را پیش چشم داشته باشند.

گالری ویکتور امانوئل دوم (Galleria Vittorio Emanuele II) یکی از قدیمی‌ترین مراکز خرید دنیا است که ژوزپه منگونی (Guiseppe Mengoni) میان سال‌های ۱۸۶۵ و ۱۸۷۷ آن را در مرکز میلان ساخت. مرکز دارای چهار طبقه و دو گذر طاق‌دار است که نام نخستین شاه پادشاهی ایتالیا را بر آن نهاده‌اند.

تراتوریا مادونینا (Trattoria Madonnina) رستوران میلانی متعلق به اوایل قرن بیستم است که با اسباب و اثاثه‌ی قدیمی، پوسترها و خوراک‌های ساده، اصالت و گیرایی‌اش را حفظ کرده است.

ترینال میلان (La Triennale di Milano) موزه‌ی طراحی و هنری است که در پارک سِمپیون (Parco Sempione) واقع در کاخ هنر (Palazzo dell’Arte) قرار دارد.

بازدیدکننده‌ای در حال گذر از نمایشگاه طراحی برای کودکان گیرو گیرو تندو (TDM10 Giro Giro Tondo) در ترینال میلان است.

موزه‌ی فرهنگ‌های مودک (Mudec) مرکزی برای تحقیقات میان‌رشته‌ای در زمینه‌ی فرهنگ‌های جهان و محل دیدار جوامع مختلف است. این مجموعه‌ی بزرگ میزبان مراسم فرهنگی متنوعی است.

میدان کلیسای جامع (Piazza del Duomo) مرکز میلان، چه از لحاظ جغرافیایی و چه از نظر چشم‌انداز خوبی دارد، دارای اهمیت هنری و فرهنگی و اجتماعی، است.

پاتریتزیو، آشپز رستوران سیار اتمسفرا (ATMosfera)، به خیابان‌های شهر چشم دوخته است. اتمسفرا در واقع واگن قطاری است که آن را به رستوران تبدیل کرده‌اند. وجه تسمیه‌ی نام هم برگرفته از ATM، نام شرکت حمل و نقل عمومی میلان و فضای باز (atmosphere) است.

ناویلی (Navigli) شبکه‌ی گسترده‌ی کانال‌ها برای رفت و آمد است که توسط لئوناردو داوینچی ابداع شد تا از طریق آن مردم و بازرگانان بتوانند به میلان بیایند.

کرسو کموی ۱۰ (10 Corso Como) گالری‌ای است مختص هنر، عکاسی، مد، طراحی و نمایشگاه که کارلا سوتزانی (Carla Sozzani)، سردبیر و ناشر مد، در سال ۱۹۹۰ آنجا را از گاراژ به گالری تبدیل کرد.

مردم لب بندر درسنا (Darsena) (بندر تجاری قدیمی میلان که به‌تازگی بازسازی شده) می‌نشینند. اکنون این محوطه پیاده‌روهای جدید و فضاهای سبز دارد، به‌علاوه‌ی سکوهایی برای پهلو گرفتن قایق‌های تفریحی.

ناویلی منطقه‌ای معروف برای شام و شب زنده‌داری است.

استریا دل بیناری (Osteria del Binari) کافه-رستوران ایتالیایی تاریخی است.

اسپیریت د میلان (Spirit De Milan) رستوران و محل برگزاری تئاتر و نمایش است.