ایسلند؛ سرزمین وایکینگ ها

دوره اسکان وایکینگ‌ها حدود ۶۰ سال به طول انجامید؛ یعنی از سال ۸۷۰ تا ۹۳۰ بعد از میلاد، و تا این تاریخ تمام زمین‌های قابل سکونت تصرف شده بودند و جمعیت به چیزی حدود ۳۰۰۰۰ نفر رسیده بود.

روزی روزگاری، کاپیتانی نروژی به نام فلوکی ویلگرداسن (Vilgerdarson) برای قایق‌رانی راهی دریا شد و در این سفر سه کلاغ با خود به‌همراه برد. ده روز از سفرش می‌گذشت که یکی از کلاغ‌ها را رها کرد و کلاغ به سوی شرق (به نروژ) پرواز کرد. روز بعد، کاپیتان کلاغ دوم را به پرواز درآورد اما این‌بار کلاغ به عقب رفت و بیش از حد از ساحل فاصله گرفت. و در روز سوم، کلاغ سوم به‌سمت غرب پرواز کرد. این‌بار کلاغ در راه رسیدن سرزمینی جدید پرواز می‌کرد. شوق و شادی کاپیتان فلوکی از کشف این سرزمین نو زیاد طول نکشید: این جزیره‌ی تازه کشف شده صحرایی بود خشک و پوشیده از یخ. فلوکی نام این جزیره را ایسلند گذاشت _ یعنی کشوری سراسر پوشیده از یخ. این داستان وایکینگ‌ها را با سرزمینی سرد و دوردست آشنا ساخت، جایی که بشر پیش از این پا ننهاده بود.

اکثر مهاجران از نروژ می‌آمدند و به‌دلیل ترکیبی از عوامل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی دست به مهاجرت می‌زدند. برخی هم از دانمارک و سوئد یا از شهرک‌های وایکینگ‌نشین اطراف جزایر بریتانیا راهی ایسلند شدند.

تجزیه و تحلیل DNA مردم از نقاط مختلف ایسلند مدرن نشان می‌دهد که حدود ۶۰٪ از مهاجران زن رگ و ریشه سلتیک داشتند و همچنین بردگانی که اکثرا متعلق به مهاجران نروژی بودند.

جامعه اولیه‌ی ایسلندی در ابتدا به‌صورت منطقه‌ای کنترل می‌شد. هیچ پادشاه یا حاکم با قدرت معادل آن وجود نداشت. اختلافات و دیگر موضوعات مهم در مجالس محلی مورد بحث و حل و فصل قرار می‌گرفتند.

در سال ۹۳۰ بعد از میلاد مسیح، آلدینگ (مجلس شورای ملی یا مشترک المنافع) تاسیس و یک قانون مشترک تصویب شد. سران محلی و پیروان آن‌ها به‌صورت سالانه در ماه ژوئن در دینگوتلیر (مکانی در جنوب غربی کشور ایسلند) دیدار می‌کردند. قانون کلی تصویب و موارد قانونی انجام می‌شد. مهم‌تر از قانون‌گذاری، این دیدارها در واقع یک گردهمایی اجتماعی و اجتماعی برای فعالیت‌های تجاری بود.

ایسلند در دوران قرون‌وسطا یک جامعه روستایی و کشاورزی بود. هیچ روستا یا شهر دائمی وجود نداشت و شهرک‌های فصلی در محل‌های تجارت و ماهیگیری به وجود آمدند.

مزارع ساخته شده توسط مهاجران با استفاده از منابع طبیعی در دسترس یعنی کلوخ چمنی، سنگ، چوب‌های خشکیده و چوب جنگلی ایجاد می‌شدند. مدارک و اسناد قرون‌وسطا، ایسلند را در اوایل دوره سکونت وایکینگ‌ها پوشیده از درخت توصیف می‌کنند و تجزیه و تحلیل‌های باستان‌شناسی نیز این ادعا را تایید می‌کند.

در آن دوران، یک مجموعه مزرعه معمولی از چند خانه پهلویی و یک خانه اصلی طویل با سالن اشتراکی که در آن اعضای مزرعه زندگی می‌کردند تشکیل می‌شد.

زندگی روزمره شدیدا تحت‌تاثیر تغییرات فصلی قرار داشت؛ بیشتر مزارع خودکفا بودند. متوسط دما در ایسلند در دوره اسکان وایکینگ‌ها گرم‌تر بود، یعنی پیش از شروع عصر یخبندان کوتاه در اواخر قرون‌وسطا، و امکان کشت غلات مانند جو، جو دوسر و چاودار وجود داشت.

مهاجران همراه خود دام (گاو، گوسفند، بز، خوک، مرغ) و دیگر حیوانات خانگی (سگ، اسب) آورده بودند؛ رژیم غذایی بر پایه‌ی لبنیات و گوشت قرمز به‌علاوه‌ی ماهی بود. گوشت دام یا ماهی پاییز هر سال دودی می‌شد و برای طول سال مورد استفاده قرار می‌گرفت.

ایسلند میزبان برخی از بزرگ‌ترین یخچال‌های طبیعی در اروپا و برخی از فعال‌ترین آتشفشان‌ها در جهان است. ایسلند سرزمین نور و تاریکی است. روزهای طولانی تابستان که نزدیک به ۲۴ ساعت است با روزهای کوتاه زمستان با تنها چند ساعت روز جبران می‌شود.

حتی امروزه هم، بیش از خود ایسلندی‌ها، این توریست‌ها هستند که در بیشتر بخش‌های این سرزمین دیده می‌شوند: ایسلند کم‌ جمعیت‌ترین کشور در سراسر اروپا است. محدوده زمین‌های آن ۱۰۳ هزار کیلومتر مربع است که حدود ۱۲ هزار تای آن پوشیده از یخ است و تنها کمی بیش از ۳۲۰ هزار نفر ساکن این سرزمین‌اند. و همین جمعیت پایین است که طبیعت ایسلند را این‌چنین زیبا و دست‌نخورده نگه داشته است.

در سال ۲۰۰۷ سازمان ملل متحد ایسلند را به‌عنوان بهترین کشور جهان برای زندگی معرفی کرد. با این حال، بحران سال ۲۰۰۸ ضربه سنگینی به کشور وارد کرد که حتی باعث شد در پایتخت ایسلند، ریکیاویک، رستوران‌های فست فود مک دونالد تعطیل شوند.