تصاویر تماشایی از زندگی عشایر افغانستان

او یک ماه تمام به زندگی با دو قبیله‌ای به سر برد که طبیعت خشن را خانه می‌نامیدند و آن‌ها را بسیار مهمان‌نواز یافت. برای بسیاری از کشاورزان، عکس‌هایی که این عکاس ۳۷ ساله گرفت، اولین عکس‎‌هایی بود که تابه‌حال از خودشان دیده بودند. به نظر می‌رسد که زمان همچنان در باریکه‌ی واخان متوقف است. منطقه‌ای پایدار اما فراموش‌شده از افغانستان که دو قبیله کنار هم در منطقه‌ای غیرقابل‌سکونت زندگی می‌کنند. واخان واقع در بخش شمال شرقی کشور است؛ منطقه‌ای با ۱۲۰۰۰ ساکن که در آن مردم همان‌طور که اجدادشان قرن‌ها قبل زندگی می‌کردند، از راه کشاورزی و دامداری روزگار می‌گذرانند.

وریل سدریک اوئن  عکاس فرانسوی ۳۷ ساله ، تجهیزات عکاسی و پنل‌های خورشیدی را سوار بر قاطر کرده و ۲۸۸ کیلومتر را در مسیر واخان طی کرد تا به عشایر رسید.

آنچه او دید دنیای رنگی کشاورزان و مهمان‌نوازی آنها با وجود کمبود امکانات و  شرایط سخت بود.

پروژه واخان او – یعنی افغانستان از دیدگاهی دیگر – جشن زیبایی و سادگی فرهنگ‌های قدیمی است که برای باقی نقاط دنیا ناشناخته باقی می‌ماند.

او بیان کرد: برای بسیاری از روستاییان این اولین باری بود که آنها تصویر چاپ شده خود را روی کاغذ می‌دیدند. رسم قدیمی هدیه کردن عکس فوری بعد از روزهای طولانی راه رفتن، همیشه منبع کنجکاوی، تبادل نظر و شادی و خنده بود و برای ما لحظاتی همراه با صمیمیت در کنار مردم واخان فراهم می‌کرد.

این عکاس ۳۷ ساله در حالی که تجهیزات عکاسی و پنلهای خورشیدی را سوار بر قاطر کرده بود، در مسیر واخان به راه افتاد تا زندگی قبایل عشایری فراموش شده را تجربه کند و ماموریت خود را در جایی که مردمان جالبی را ملاقات کرد، ادامه دهد.

او در کل،  ۲۸۸ کیلومتر در مسیر تماشایی واخان با قله‌های پوشیده از برف و تپه‌های سنگی طی کرد تا به قبایل عشایری برسد.

خانواده‌هایی از این قبیله که او ملاقات کرد، بسیار مهمان‌نواز و خونگرم بودند.

علی‌رغم محیط خشک و بی‌حاصل، داخل چادرها همه رنگی و پوشیده از قالی‌های رنگارنگ و تابلوهایی رنگی هستند. در این چادرها تلویزیون و کنسول صدا وجود دارد که نشان می‌دهد با وجود زندگی دور از محیط شهری، آنها از تکنولوژی هم بی‌بهره نیستند. این عکس منحصر‌به‌فرد، برنده مسابقه عکس جهانگردی نشنال جئوگرافیک در سال ۲۰۱۲ شد (عکس بالا).

بسیاری از مردم قبیله بسیار خوشحال بودند که زمانی را با عکاس ۳۷ ساله بگذرانند و شیوه زندگی خود را نشان دهند. قبایل واخی و قرقیز، با همزیستی مسالمت‌آمیز زندگی می‌کنند؛ در حالی که هر دو سعی دارند در جایی که  پستی بلندی‌ها و کمبود امکانات آن را به مکانی طاقت‌فرسا برای زندگی تبدیل می کند، به زندگی ادامه دهند.

این قبایل برای کشاورزی و رفت و آمد از حیوانات استفاده می‌کنند. قاطرها عشایر را مسافت‌های طولانی حمل می‌کنند. برای آنها که هفته‌ها دور از هر روستایی زندگی می‌کنند، حیوانات بسیار ضروری هستند.

این عکاس قصد داشت به افغان‌ها هدیه‌ای کمیاب و ماندگار – عکس فوری – بدهد. بنابراین وقتی آنجا بود تجهیزات مورد نیاز را همراه خود داشت.

روستاهای فصلی عشایر – ساخته شده از چادر و خیمه – در دورترین و بالاترین مناطق واخان برپا می‌شوند. علی‌رغم زندگی عشایری بسیاری از آنها مجهز به پنل‌های خورشیدی، ماهواره و موبایل هستند. قبایل در منتها درجه۴۳۰۰ متری واقع شده‌اند اما علی‌رغم زندگی در چادر و کشاورزی لباس آنها بسیار آراسته است. این چیزی است که هویین در طول هفته‌ها پیمودن مسیر در افغانستان بکر دریافت؛ جایی که ارزش مشارکت، مهمان‌نوازی و برادری هنوز باقی مانده است.

دو بچه هنگامی که او به سمت دوربین می‌آید اصلا خجالت‌زده نشده و نگاه تیز آنها در لباس‌های رنگی‌شان بیشتر به چشم می‌آید. برای بسیاری از روستاییان، عکس‌های باورنکردنی در واقع اولین باری است که آنها تصویر خود را روی کاغذ چاپ شده می‌بینند.

رها از آلودگی زندگی شهری، آسمانی مهیج پوشیده از ستارگان به وضوح در این منطقه دورافتاده در گوشه‌ای از افغانستان دیده می‌شود. این عکاس فرانسوی اظهار داشت که وقتی با عشایر زندگی می‌کرد، رژیم غذایی کم کالری شامل نان و چای و شیر گاومیش داشت.

واخان واقع در بخش شمال شرقی کشور، منطقه‌ای با ۱۲۰۰۰ ساکن که در آن مردم شبیه آنچه که اجدادشان قرن‌ها قبل زندگی می‌کردند روزگار را می‌گذرانند. در این منطقه امید به زندگی کمتر از ۴۳ سال است و میزان مرگ و میر نوزادان بیش از یک‌سوم تخمین زده شده است.

آنچه که او دریافت؛ دنیای رنگی کشاورزان و مهمان‌نوازی آنها با وجود کمبود امکانات و شرایط سخت بود.

پیر و جوان: اوئن شیوه زندگی روستاییان، کشاورزان، دامداران و عشایر را مشاهده و ثبت کرد.

دو دختر در حالی که لباس‌هایی به رنگ قرمز روشن با طرح‌های طلایی پوشیده‌اند اطراف کار آنها مشتاقانه پرسه می‌زنند. عکاس فرانسوی به مدت یک ماه با یکی از دوستانش مسافرت کرد همراه با یک مترجم افغان که به او کمک می‌کرد با قبایل ارتباط برقرار کند.

واخان حدود ۲۹۷ کیلومتر همراه با مسیرهای بادخیز در میان تپه‌هاست. این سرزمین با چین، تاجیکستان و پاکستان دارای مرز مشترک است. کشوری مصیبت‌زده با مشکلات اخیر که بسیاری هرگز جرات نکرده‌اند به مناطق دور از دسترس آن بروند.

پروژه واخان او – یعنی افغانستان از دیدگاهی دیگر – جشن زیبایی و سادگی فرهنگ‌های قدیمی است که برای باقی نقاط دنیا ناشناخته باقی می‌ماند. منبع:

dailymail