بزرگ‌ترین حسرت‌ افرادی که برای کمک‌های بشردوستانه سفر می‌کنند

به یاد داشته باشید با تمام حسرت‌ها، هرکسی که از کمک‌های داوطلبانه خارج از کشور برگشته با خود تعریفی یکسان از تجربیاتش آورده است، اکثر آنها می‌گویند که تجربه‌ فوق‌العاده‌‌ی داشته‌اند و زندگیشان تغییر کرده است.

وقتی که زمان خداحافظی می‌رسد اکثر داوطلبان لحظات سختی را تجربه می‌کنند. شاید به این دلیل که به بچه‌های نوانخانه‌ها دلبسته می‌شوند؛ یا به همکارانی که در کنارشان خدمت کرده‌اند و سایر داوطلبان یا خانواده‌هایی که میزبانشان بوده‌اند. داوطلبان بدون شک با محیط‌شان رابطه‌ای عمیق و معنادار برقرار می‌کنند و این موضوع خداحافظی را برایشان سخت می‌کند. معمولا در راه برگشتن یا پس از بازگشت و در شبکه‌های اجتماعی این موضوع را از زبان‌ها آن‌ها می‌شنوید؛ همه آنها آرزو داشتند که بیشتر بمانند. اگر شما هم داوطلب چنین سفرهایی هستید، برای یک دوره بلند مدت و حداقل سه ماهه ثبت‌نام کنید؛ اگر ماجراجوتر هم هستید می‌توانید شش ماه یا یک سال را هم امتحان کنید.

اگرچه در بسیاری از کشورهای جهان مردم تا حد زیادی زبان انگلیسی را می‌دانند، این مسئله نباید شما را از یادگیری زبان محلی یا گویش‌ها بازدارد. ممکن است فکر کنید ارتباط برقرار کردن به انگلیسی ساده‌تر است، اما زمانی که به خانه بازمی‌گردید متوجه خواهید شد که فرصت فوق‌العاده‌ی یادگرفتن یک زبان جدید از محلی‌ها را از دست داده‌اید. کسانی که هرروز با آن‌ها در ارتباط بودید. در ابتدا سعی کنید با بچه‌ها ارتباط برقرار کنید، این موضوع به شما کمک می‌کند که اصول پایه را تمرین کنید و فشار کامل صحبت کردن را حس نکنید و به مرور اعتماد به نفس سفارش دادن غذا، آدرس دادن، یا پرسیدن سوالات روزانه را پیدا می‌کنید. برای یادگیری زبان محلی در مدت داوطلبی فعال عمل کنید، از هر آموزش زبانی که در دسترس است بهره بگیرید و مدام تمرین کنید.

شاید وقت گذراندن با سایر داوطلبان جهانی که با مشکلات تطابق‌پذیری یا ارزش‌های فرهنگی یکسان با شما دست و پنجه نرم می‌کنند منطقی‌تر به نظر برسد. آن‌ها زبان شما را بهتر می‌فهمند و هم‌سن شما هستند و در وطنشان شیوه زندگی مشابه شما را دارند. البته گذراندن بیشتر وقت‌تان با سایر داوطلبان باعث می‌شود ارتباطی که می‌توانستید با فرهنگ و مردم محلی داشته باشید، تا حدودی از دست بدهید و انتظاری که از این سفر داشتید، برآورده نخواهد شد. برای خانواده‌ای که میزبانتان هستند زمان کافی در نظر بگیرید. از مادر خانواده بپرسید که چگونه یک غذای خاص را آماده می‌کند و اطلاعاتی درباره خانواده خودتان با آن‌ها به اشتراک بگذارید. برقرار کردن رابطه با میزبان‌ به شما این حس را می‌دهد که در خانه خودتان هستید. برای مطمئن شدن از اینکه فرصت ساخت یک رابطه معنادار با خانواده‌ی میزبانتان را از دست نمی‌دهید، تصمیم بگیرید که چندساعت در روز را با آن‌ها بگذرانید و به سبک زندگی‌شان علاقه نشان دهید. (یادتان نرود که بعد از بازگشت به خانه نیز همچنان در ارتباط باشید!)

غیرقابل اجتناب است که در بدو ورودتان و طی چند روز اول حضورتان به عنوان یک داوطلب، تفاوت فرهنگی برای‌تان عجیب باشد. اما بعضی‌ها بدون داشتن هیچ دانش پایه‌ای درباره‌ی روابط خانوادگی، سنت‌ها یا تاریخ سیاسی پا به منطقه می‌گذارند. از ارگانی که شما را برای داوطلب‌شدن می‌فرستد سوال کنید یا اینکه وقتی برای جستجوی آنلاین بگذارید. تا جایی که می‌توانید مقالات مرتبط با فرهنگ محل اقامت‌تان مطالعه کنید. اگر از اطلاعات اولیه مانند واحد پول، آب و هوا و سبک‌های آشپزی عبور کنید می‌توانید بیشتر به روابط اجتماعی و انتظاراتی که باید داشته باشید پی ببرید. بدون آمادگی به سمت فرهنگ محلی پیش نروید. وقت بگذارید و به شکل جدی درباره زندگی خانوادگی، روابط اجتماعی و نحوه‌ی کار جامعه مقصدتان مطالعه کنید.

حالا که تا آن سوی کره زمین سفر کرده‌اید و فعالیت داوطلبانه انجام می‌دهید، چرا چند هفته دیگر را بعد از پایان برنامه به سفر کردن اختصاص نمی‌دهید؟ مثلا هزینه سفر در هند زمانی که داخل کشور هستید بسیار کمتر خواهد بود. از محلی‌ها بخواهید که شما را راهنمایی کنند و از مکان‌های دیدنی و راه رفتن به این مکان‌ها اطلاعاتی به شما ارائه کنند. از زمان‌های تعطیل و فرصت‌های دیگر استفاده کنید تا به مکان‌های اطراف بروید و تجربیاتتان را محک بزنید. همینطور زمان بگذارید تا کشور را بیشتر ببینید یا اینکه فقط سری به ساحل دریا بزنید و هوایی تازه کنید. از سوی دیگر فرصت حضور در جشن‌های محلی یا داوطلب‌شدن در پروژه‌های خاص را از دست ندهید. بعد از دوره داوطلبی به خودتان کمی وقت بدهید تا آزادی گشت و گذار در کشور را داشته باشید و سری به مکان‌های دیدنی بزنید.

چه این اولین یا دهمین دوره داوطلبی شما در خارج از کشور باشد، همواره از به یاد آوردن خاطرات سفرتان لذت خواهید برد. اگرچه گاهی سخت است که تجربیات را بازگو کرد یا نوشت، اما سعی کنید چیزهایی را که یادگرفته‌اید به خانواده و دوستانتان توضیح دهید، یا از سنت‌ها و مراسم عکاسی کنید. این کار به شما کمک می‌کند که اتفاقات را بازتاب دهید و آن‌ها را پس از سالیان بهتر به یاد بیاورید. داوطلب‌شدن برای کارهای خیرخواهانه در خارج کشور تنها مربوط به کمک کردن نیست، بلکه می‌تواند جنبه‌ی یاد گرفتن داشته باشد و به اشتراک گذاری این اطلاعات از طریق وبلاگ یا عکس می‌تواند به سایر افر اد هم‌وطن‌تان کمک کند و چشمانشان را درباره تجربیات آن‌سوی دنیا باز کند. تهیه یک مجموعه کامل از عکس و نوشته‌، بهترین راه است که سختی‌های شخصی خود را بازتاب دهید و سپس می‌توانید دوباره آن‌ها را مرور کنید و از اینکه چطور در دوره داوطلبی بالغ شده‌اید، لذت ببرید. وقت بگذارید و یک بلاگ بسازید، درباره تجربیاتتان بنویسید و آن‌ها را از طریق عکس مستندسازی کنید و مطمئن باشید که پشیمان نخواهید شد.

زمانی که به عنوان داوطلب به یک مکان کاملا جدید وارد می‌شوید از زیر و بم جامعه، فرهنگ و مشکلات محلی‌ها آگاه نیستید. این مسئله معمولا داوطلبان را از تاثیری که انتظارش را دارند باز می‌دارد. سعی کنید تمرکزتان را به کمیت کمکی که در دوره داوطلبی انجام دادید، معطوف نکنید و به جای آن به راه‌های کوچکی که می‌توانید به هر انسان کمک کنید توجه داشته باشید. نوزادی را که در نوانخانه خواباندید یا کودکی را که به او یک کلمه جدید یاد دادید، یا یک فرد بالغ که به او کمک پزشکی رساندید. روش‌های فوق‌العاده زیادی برای کمک کردن وجود دارد که شما می‌توانید به راحتی آن‌ها را تجربه کنید. با قبول کارهای کوچکی که هرروز برای کمک به دیگران انجام می‌دهیم، می‌توان یک دوره داوطلبی خاطره‌انگیز ساخت؛ و زمانی که به خانه برگشتید با جمع کردن سرمایه و معرفی دوره داوطلبیتان به دیگران باز هم به آن افراد کمک کنید. فراموش نکنید که همیشه می‌توانید برای کمک به خارج از کشور سفر کنید. نظر شما چیست؟ منبع: GoAbroad