جزیره ایستر کجاست؟

«جزیره ایستر» (Easter Island) که با نام «راپا نویی» (Rapa Nui) نیز شناخته می‌شود، به‌خاطر صدها مجسمه غول‌پیکر موآی معروف است که در نقاط مختلف جزیره قرار گرفته‌اند. در این مکان دورافتاده در اقیانوس آرام، خدود سال ۱۲۰۰ میلادی تمدن بزرگی ایجاد شد که سیستم نوشتاری منحصربه‌فردی به وجود آورد؛ به مهارت شگفت‌انگیزی در ساخت مجسمه رسید و سبک زندگی مبتنی بر اتحاد و احترام را ایجاد کرد.

جزیره راپا نویی در حال حاضر یکی از بزرگ‌ترین موزه‌های روباز جهان به حساب می‌آید و معروف‌ترین میراث باستان‌شناسی آن حدود ۳۰۰ اهو (سکوی قبر برای نیاکان) است که یک یا چند موآی (مجسمه غول‌پیکر) روی آن‌ها قرار دارد. درمجموع بیش از ۱۰۰۰ مجسمه موآی و بیش از ۴۰۰۰ سنگ‌نگاره در این جزیره شناسایی شده است که جلوه‌های مختلف فرهنگی و هنری مردم بومی آن را نشان می‌دهند. تمام این ویژگی‌ها باعث شد که بخش بزرگی از جزیره در سال ۱۹۹۵ توسط یونسکو به‌عنوان میراث جهانی اعلام شود و امروزه به‌عنوان یکی از جاهای دیدنی شیلی بازدیدکنندگان زیادی داشته باشد.

• آدرس: اقیانوس آرام جنوبی، غرب کشور شیلی (نمایش روی نقشه)
• سایت پارک ملی راپا نویی:www.rapanuinationalpark.com

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

جزیره ایستر در اقیانوس آرام جنوبی واقع شده است و با اینکه در ۳,۷۰۰ کیلومتری غرب شیلی قرار دارد، جزو این کشور به حساب می‌آید. فاصله این جزیره تا تاهیتی حدود ۴,۰۰۰ کیلومتر است.

اکثر گردشگران به‌صورت هوایی به جزیره ایستر می‌روند؛ هرچند راه‌های دیگری برای سفر به این منطقه وجود دارد. کمتر از ۱۰ کشتی کروز در طول سال به ایستر می‌رسند و اگرچه اغلب در همان روز جزیره را ترک می‌کنند، همچنان حدود ۲۰ درصد از گردشگران سالانه آن را تشکیل می‌دهند. بخش کوچکی از گردشگران نیز با قایق‌های بادبانی خود را به جزیره می‌رسانند.

• هواپیما: ایرلاین LATAM تنها شرکت هواپیمایی است که به جزیره ایستر پرواز دارد و از سانتیاگو در شیلی (پروازهای روزانه) و پاپیته در تاهیتی (یک بار در هفته) گردشگران و مسافران را جابه‌جا می‌کند. پرواز به جزیره ایستر از سانتیاگو پنج ساعت و از تاهیتی هفت ساعت طول می‌کشد. جزیره ایستر تنها یک فرودگاه دارد که در فاصله کمتر از یک کیلومتری هانگا روآ، تنها شهر جزیره، قرار گرفته است.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

جزیره راپا نویی بین ۷۸۰,۰۰۰ تا ۱۱۰,۰۰۰ سال قبل از اعماق اقیانوس پدیدار شد؛ زمانی که گدازه‌های آتشفشانی زیردریایی، کوه‌هایی به ارتفاع ۳,۰۰۰ متر تشکیل دادند. بخشی از این مخروط‌های آتشفشانی همین منطقه‌ای است که اکنون با نام راپا نوی شناخته می‌شود.

در ابتدا باستان‌شناسان، قرن پنجم پس از میلاد را به‌عنوان زمانی تخمین زدند که ساکنان اولیه به جزیره رسیدند؛ اما بعدا این بازه زمانی به حدود سال ۸۰۰ میلادی تغییر یافت تا اینکه جدیدترین تحقیقات نشان داد که ورود به جزیره تا حدود سال ۱۲۰۰ پس از میلاد رخ نداده نبود. با این حال، مشخص نیست که جزیره‌نشینان دقیقا چه زمانی شروع به ساخت موآی کردند.

گروه کوچکی از پولینزی‌ها (اهالی مجموعه‌ای از جزایر اقیانوس آرام) در جست‌و‌جوی سرزمینی جدید به کاوش در بزرگ‌ترین اقیانوس جهان پرداختند. اجداد آن‌ها برای نسل‌ها در اقیانوس آرام به‌سمت شرق پیشروی کرده بودند و صرفا از ستاره‌ها برای مسیریابی کمک می‌گرفتند. آن‌ها نیز در این ماجراجویی، یک قطعه زمین جدید پیدا کردند که آن را «مرکز جهان» یا «ناف جهان» نامیدند؛ زیرا فکر می‌کردند که مکانی دورتر از این وجود ندارد! این سرزمین سرسبز مملو از درختان نخل و گیاهان بومی بود.

مهاجران اولیه، خود را به‌صورت قبیله سازماندهی کردند و از طریق کشاورزی روزگار می‌گذراندند. محصولات کشاورزی به‌قدری فراوان بود که مردم می‌توانستند وقت خود را روی امور دیگر سپری کنند و بنابراین، سنت احداث سکوهای سنگی مستطیلی بزرگ به نام «اهو» ‌(Ahu) برای دفن پادشاهان و افراد مهم شکل گرفت. نسل‌ها گذشت و مردم بومی به تمدنی هنری رسیدند که در حکاکی، حمل و جابه‌جایی صدها مجسمه غول‌پیکر یک‌پارچه تبحر داشت؛ مجسمه‌هایی که فقط با دست از دل سنگ تراشیده می‌شدند. در طول قرن ۱۵ یا ۱۶ میلادی بخشی از جمعیت بومی تمام وقت خود را بر ساخت مجسمه‌های بزرگ‌تر و بزرگ‌تر متمرکز کرده بودند که آن‌ها را «موآی» (moai) می‌نامیدند. قبایل دیگر این مجسمه‌ها را می‌خریدند و روی سکوی قبرها (اهو) می‌گذاشتند تا یاد و خاطره درگذشتگان را گرامی بدارند.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

به‌مرور زمان تعداد ساکنان جزیره افزایش یافت و بخش اعظم درختان قطع و سوزانده شد تا فضای کافی برای کشت محصول ایجاد شود. در دوران ساخت مجسمه‌های موآی، مقادیر زیادی الوار برای حمل‌ونقل مجسمه‌ها مورد نیاز بود که در طول سالیان سال منجر به قطع درختان و کاهش هرچه بیشتر آن‌ها شد. در نتیجه، مجسمه‌هایی که کامل شده بودند، به‌دلیل کمبود الوار در صف نوبت برای حمل قرار گرفتند و در معدن آتشفشانی «رانو راراکو»‌ جمع شدند؛ جایی که تقریبا تراش همه مجسمه‌ها صورت می‌گرفت. در نهایت منابع درختان بزرگ در قرن هفدهم تمام شد و صنعتگران دست از کار کشیدند.

برخلاف باور عمومی، فقدان درختان، فرهنگ راپا نویی را از بین نبرد. ساکنان جزیره به‌خوبی با جزیره بدون درخت سازگار شده بودند و از تکنیک‌های مختلفی برای حفظ رطوبت در خاک استفاده می‌کردند. از آغاز قرن هجدهم که دوره کنده‌کاری مجسمه‌های موآی به پایان رسید، مردم تا حدودی وقت خود را صرف مسابقات مرد پرنده یا «تانگاتا مانو» (tangata manu) می‌کردند. پرستوی دریایی پشت‌سیاه هر بهار برای تخم‌گذاری به جزیره می‌آمد و هم‌زمان با لانه‌سازی او، یک نماینده از هر قبیله تا جزیره «موتو نویی»‌ (Motu Nui) شنا می‌کرد؛ تخم پرنده‌ را برمی‌داشت؛ به راپا نویی برمی‌گشت و از صخره رانو کائو بالا می‌رفت. شخص برنده عنوان «مرد پرنده‌باز» را از رئیس قبیله خود دریافت می‌کرد و برای یک سال حکمران جزیره می‌شد. دقیقا معلوم نیست که چگونه رقابت مرد پرنده به وجود آمد. اهمیت پرندگان در فرهنگ جزیره ایستر از طریق حکاکی‌ها، نقاشی‌ها، مجسمه‌ها و افسانه‌های تاریخی به وضوح مشخص است. در جزیره‌ای دورافتاده که پستانداران یا خزندگان بزرگی وجود نداشت و پرندگان تنها موجودات زنده نزدیک به انسان بودند، ارزش آن‌ها منطقی به نظر می‌رسد.

اولین تماس اروپایی‌ها با مردم جزیره در روز «عید پاک» (Easter) سال ۱۷۲۲ بود و به همین دلیل، نام جزیره را «ایستر» گذاشتند. آن‌ها بلافاصله پس از ورود به جزیره، ۱۲ نفر را کشتند و تعداد زیادی را مجروح کردند. کاپیتان و خدمه‌اش هرگز گزارشی از دیدن مجسمه‌های افتاده روی زمین ارائه نکردند. آن‌ها دیدند که تمامی مجسمه‌ها به‌صورت ایستاده قرار دارند و ساکنان جزیره نیز افرادی خوش‌اندام و قوی با دندان‌های بسیار سفید هستند. با شناخته‌شدن جزیره ایستر برای جهان خارج، بازدیدهای اروپایی به‌ویژه در قرن نوزدهم به‌تدریج افزایش یافت. اروپایی‌های بازدیدکننده تعداد ساکنان جزیره را هزاران نفر تخمین می‌زدند. در آغاز دهه ۱۸۶۰، ۱۵۰۰ نفر از مردان قوی بومی به‌عنوان برده در جزایر چینچا و مزارع پرو به کار گرفته شدند. در میان آن‌ها، پادشاه و همچنین همه خردمندانی بودند که سواد خواندن خط «رونگو-رونگو» (rongo-rongo)، خط اختراعی مردم بومی، را داشتند. از آن زمان به بعد، دیگر هیچ‌کس نمی‌دانست که چگونه الواح را تفسیر کند. بعدها چندین زبان‌شناس تلاش کردند؛ اما هیچ‌کدام به نظریه مقبولی در مورد چگونگی خواندن نمادها نرسیدند.

تعدادی از این برده‌ها پس از مدتی آزاد شدند که همه آن‌ها به‌جز دو نفر در سفر برگشت به جزیره بر اثر آبله مردند. این دو نفر بیماری را به بقیه جمعیت راپا نویی منتقل کردند و از آنجا که سیستم ایمنی بدن بومیان نسبت به این بیماری خارجی قوی نبود، مرگ‌ومیر چشمگیری رخ داد. چند سال بعد، تنها ۱۱۱ نفر در جزیره باقی ماندند.

منبع عکس: easterisland.travel ،rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

به‌دلیل دورافتادگی جزیره ایستر، هیچ کشوری علاقه خاصی به آن نداشت و بریتانیا به شیلی توصیه کرد که پیش از فرانسه، مدعی مالکیت آن شود و این جزیره در سال ۱۸۸۸ رسما به خاک شیلی اضافه شد. راپا نوی تا سال ۱۹۰۳ به حال خود رها شد؛ تا اینکه یک شرکت بریتانیایی-شیلیایی، جزیره را برای مدت ۵۰ سال به‌عنوان مزرعه گوسفند اجاره داد. پس از جنگ جهانی دوم و با ادامه شورش‌های مردم بومی، این قرارداد تمدید نشد و شرکت مربوطه در سال ۱۹۵۳ جزیره را ترک کرد.

سرانجام بخش زیادی از جزیره ایستر به‌عنوان «پارک ملی راپا نویی» معرفی شد و در سال ۱۹۹۵ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت. بسیاری از بازدیدکنندگان جزیره ایستر انتظار دارند که پارک ملی راپا نویی مشابه سایر پارک‌های ملی دنیا باشد؛ اما این پارک ملی که حدود ۴۳ درصد از جزیره را در بر می‌گیرد، فقط مملو از مجسمه‌های موآی است.

امروزه تقریبا ۱۰,۰۰۰ نفر خود را میراث‌دار فرهنگ راپا نویی می‌دانند که اکثرا در شهر هانگا روآ زندگی می‌کنند و عمده درآمدشان از راه گردشگری است. نوادگان راپا نویی دائما در تلاش هستند تا میراث فرهنگی‌شان را از طریق رقص، هنر و موسیقی زنده نگه دارند.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

در سرزمین کوچکی در بزرگ‌ترین اقیانوس جهان، روسای قبایل برای ستایش مردگان خود، یادبودهای سنگی غول‌پیکری ساختند.به‌یک‌باره مردم این جزیره تقریبا ناپدید شدند و افراد کمی باقی ماندند که با نقل سینه‌به‌سینه داستان‌ها تلاش کردند تا یاد آن روزگاران به فراموشی سپرده نشود. مجسمه‌های اسرارآمیزی در سراسر جزیره پراکنده شده‌اند که عظمت گذشته مردم بومی را نشان می‌دهند.

مجسمه‌های موآی اسرارآمیز هستند و همیشه سوالات مختلفی درباره آن‌ها مطرح شده است که چرا ساخته شده‌اند، چگونه آن‌ها را جابه‌جا کرده‌اند و چرا پس از صدها سال ناگهان سرنگون و رها شده‌اند؟ تحقیقات باستان‌شناسی تاحدی توانسته است، پاسخی برای این سوال‌ها پیدا کند؛ اگرچه قطعیتی دراین‌باره وجود ندارد.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

مجسمه‌های موآی برای گرامیداشت رئیس قبیله یا سایر افراد مهمی ساخته می‌شدند که از دنیا می‌رفتند. سپس موآی‌ها که ویژگی‌های متفاوتی داشتند، روی سکوهای سنگی مستطیل شکلی نصب می‌شدند. قبایل مختلف، مجسمه‌ها را از منبت‌کاران می‌خریدند و در ازای آن، محصولی که بیشتر از بقیه داشتند، نظیر سیب‌زمینی، مرغ، موز و... را به‌جای دستمزد پرداخت می‌کردند. مجسمه بزرگ‌تر به‌معنای هزینه بالاتر و همین طور عظمت بیشتر برای قبیله بود؛ زیرا نشان می‌داد که افراد قبیله به‌اندازه کافی باهوش و سخت‌کوش هستند که هزینه آن را بپردازند.

به‌منظور تراش مجسمه‌ها از صخره‌های آتشفشانی، مردم بومی از تنه بزرگ درختان استفاده می‌کردند و آن‌ها را در سوراخ‌های عمیق مجاور مجسمه‌ها می‌گذاشتند. سپس از این تنه درختان و طناب برای جداسازی مجسمه از صخره و قراردادن آن به‌صورت عمودی کمک می‌گرفتند. سپس آن را روی زمین قرار می‌دادند و سر و جلوی بدن را می‌تراشیدند. در ادامه آن را به حالت ایستاده درمی‌آوردند و پشت مجسمه را تراش می‌دادند. هنگامی که موآی‌ها کامل می‌شدند، روی سکوهای قبر معروف به «اهو» قرار می‌گرفتند. در این مرحله، سوراخ‌های چشم آن کنده می‌شد تا چهره‌ای زنده پیدا کنند. به این ترتیب، روح شخص متوفی برای همیشه بر قبیله نظارت می‌کرد و برای آن‌ها ثروت را به ارمغان می‌آورد. به همین دلیل، نام «موآی» برای مجسمه‌ها انتخاب شده که در زبان بومی «برای اینکه به بقای خود ادامه دهد» معنا می‌دهد.

در تحقیقات جدید در حین حفاری چندین مجسمه، سنگ‌نگاره‌هایی روی پشت آن‌ها یافت شد که به‌شکل هلالی بودند و به قایق‌های پولینزی اشاره داشتند. طرح قایق احتمالا نماد خانواده منبت‌کار است که سرنخ‌هایی از ساختارهای خانوادگی یا گروهی مختلف در جزیره ارائه می‌دهد. همچنین رنگدانه‌های قرمز فراوانی در محل دفن مردگان یافت شده است که نشان می‌دهد مجسمه‌ها احتمالا در طول مراسم تدفین به رنگ قرمز درآمده بودند.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

گاهی اوقات سنگ قرمزی روی سر مجسمه می‌گذاشتند که در جزیره ایستر به آن «پوکائو» (pukao) گفته می‌شود و نمایانگر موهای بلند متوفی و نمادی از قدرت ذهنی او بود. بر اساس باورهای باستانی، قدرت‌های ماوراء طبیعی در مو حفظ می‌شد و از همین رو، روسای قبایل هرگز موهای خود را کوتاه نمی‌کردند. این کلاه‌های استوانه‌ای عظیم دو متر قطر و هرکدام ۱۲ تن وزن داشتند. اما سوال اینجا است که با توجه به ارتفاع مجسمه‌ها و وزن سنگ‌هایی که به‌عنوان کلاه موآی به کار برده می‌شد، چگونه آن را در جای خود نصب می‌کردند؟

بر اساس یک نظریه، برای اینکه کلاه موآی به‌جای خود برسد، انبوهی از سنگ‌ها روی هم قرار می‌گرفت؛ سپس کلاه را به‌سمت بالا هل می‌دادند تا روی سر مجسمه بایستد. در ادامه، سنگ‌های پشتیبان برای ساخت اهو به کار می‌رفت.

منبع عکس: bbc.co.uk

تحقیق جدیدی نشان می‌دهد که برای نصب پوکائو، کارگران از خاک برای ساختن رمپ‌هایی در جلوی مجسمه‌ها استفاده می‌کردند؛ در حالی که مجسمه‌ها کمی به جلو متمایل بودند. طبق این مطالعه، افرادی که در بالای سطح شیب‌دار قرار داشتند، کلاه را با کمک طنابی به دور آن تا سر مجسمه بالا می‌کشیدند و سپس مجسمه را به حالت عمودی درمی‌آوردند. به این ترتیب، حتی بزرگ‌ترین کلاه را می‌توانستند با ۱۵ کارگر یا کمتر به سر مجسمه منتقل کنند.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

یکی از بزرگ‌ترین اسرار جزیره ایستر این است که چگونه قبایل عصر سنگ موفق شدند، مجسمه‌های ۵۰ تنی را برای کیلومترها در سراسر زمین‌های تپه‌ای جزیره حمل کنند؟ مجسمه‌های موآی زیادی وجود دارد که هنگام حمل‌ به روی سکوی اهو سقوط کرده‌ و به شکم یا کمر افتاده‌اند. از این موضوع می‌توان فهمید که موآی‌ها به‌صورت عمودی منتقل شده‌اند. طبق یک نظریه، مجسمه‌ها روی سازه‌ای قرار گرفته و سپس روی کنده‌های چوب غلطانده شده‌اند. با استفاده از این تکنیک، حمل‌ونقل سریع و ایمن مجسمه‌های موآی امکان‌پذیر بود. هرچه مجسمه‌ها بزرگ‌تر می‌شدند، به مقدار زیادتری الوار نیاز بود. این امر در نهایت باعث جنگل‌زدایی تمام درختان قطور و صاف شد و عملا حمل‌ونقل را غیرممکن کرد.

بنا به سنتی شفاهی، مجسمه‌های موآی به‌سمت مقصد حرکت می‌کردند. تفسیر واقعی از این افسانه به این صورت است که مجسمه‌ها از یک طرف به طرف دیگر تکان داده می‌شدند تا به جلو بروند. بنابراین، برای چنین جابه‌جایی نیازی به هیچ چوبی نبود و مردم فقط طناب احتیاج داشتند. نظریه مزبور دارای نقاط ضعفی است:

• ناپدیشدن درختان را توضیح نمی‌دهد.
• مجسمه به‌راحتی در طول مسیر سقوط می‌کند.
• تکنیک حمل‌ونقل بسیار زمان‌بر است.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

باور رایج دیگری وجود دارد که مجسمه‌های موآی توسط موجودات فضایی ساخته شده‌اند؛ هرچند افسانه‌های شفاهی، مردم راپا نویی را سازنده آن‌ها معرفی کرده‌اند. هرچه مجسمه‌ها به فاصله دورتری از معدن رانو راراکو برده می‌شدند و در ارتفاع بالاتری قرار می‌گرفتند، ابعادشان کوچک‌تر می‌شد تا حمل آن‌ها برای مردم آسان‌تر باشد.

برخی نظریه‌پردازان می‌گویند که جزیره‌نشینان از ترکیب طناب، غلتک‌های چوبی و سورتمه‌های چوبی برای حمل موآی‌ها استفاده می‌کردند. با این حال، دانشمندان در سال ۲۰۱۱ ثابت کردند که برای حرکت یک موآی سه متری با وزن پنج تن، به ۱۸ نفر انسان با سه طناب قوی و کمی تمرین نیاز بوده است.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

بسیاری از مجسمه‌های موآی در محوطه آتشفشان تا نیمه یا بیشتر در زمین دفن می‌شدند؛ زیرا کارگران معدن می‌توانستند با این روش وزن فوق‌العاده سنگین مجسمه‌ها را مدیریت کنند. هنگامی که مجسمه‌ها از صخره‌های بالایی آتشفشان جدا می‌شدند، آن‌ها را به‌سمت نواحی پایین‌تر منتقل می‌کردند؛ جایی که گودال بزرگی حفر شده بود. هنگامی که مجسمه به گودال می‌رسید، در اثر جاذبه زمین کمی کج می‌شد و سپس به‌صورت ایستاده قرار می‌گرفت. در ادامه جلوی آن را با خاک می‌پوشاندند. با استفاده از این تکنیک هوشمندانه دیگری نیازی نبود که کارگران مجسمه‌ها را با دست جابه‌جا کنند. زمانی که یک موآی آماده حمل از رانو راراکو می‌شد، خاک جلوی مجسمه را برمی‌داشتند تا مسیری برای حرکت آن باز شود؛ به همین دلیل، مجسمه‌های مدفون همیشه در ارتفاعات قرار داشتند.

امروزه باستان‌شناسان در تحقیقات خود به این نتیجه رسیده‌اند، دلیل اینکه مجسمه‌ها در زیر زمین دفن شده‌اند، قرارگیری آن‌ها در کنار آتشفشان بوده که به با فوران خود باعث شده است تا گردن مدفون شوند.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«جیکوب روگوین» (Jacob Roggeveen) اولین بازدیدکننده اروپایی جزیره در سال ۱۷۲۲ بود که خبر از پرستش مجسمه‌ها توسط مردم داد. این موضوع نشان می‌دهد که مجسمه‌ها تا زمان ورود اروپایی‌ها مورد احترام بوده‌اند. با این حال، از شواهد پیدا است که ساکنان بعدی جزیره، موآی‌ها را مقدس نمی‌دانستند؛ چراکه از قطعات مجسمه‌های قدیمی برای ساخت سکوهای جدید در جزیره استفاده می‌کردند.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

هنگامی که اولین کشتی اروپایی به جزیره ایستر رسید، تمام مجسمه‌ها هنوز پابرجا بودند. اما بازدیدکنندگان بعدی از مجسمه‌هایی خبر می‌دادند که با گذشت سال‌ها سقوط کرده‌ بودند و در پایان قرن نوزدهم، حتی یک مجسمه ایستاده وجود نداشت. رایج‌ترین نظریه این است که مجسمه‌ها در جنگ قبیله‌ای برای تحقیر دشمن سرنگون شده‌اند؛ به‌خصوص که بیشتر مجسمه‌ها با صورت به زمین افتاده بودند. همچنین افسانه‌ای دراین‌باره وجود دارد که زنی با قدرتی جادویی باعث سقوط مجسمه‌ها شد؛ زیرا چهار فرزندش غذایی برای او باقی نگذاشتند و او بسیار عصبانی شد. برخی از بزرگان جزیره ایستر هنوز باور دارند که این داستان واقعی است.

در برهه‌ای از تاریخ که برخی مطالعات آن را آغاز قرن هجدهم نشان می‌دهند، آیین پرستش نیاکان که با مجسمه‌های موآی نمایش داده می‌شد، به‌مرور کنار گذاشته شد. یک نمونه عالی از این انتقال از باورهای قدیمی به جدید، موآی «هوا هاکانانایا» (Hoa Hakananaia) است. در پشت این مجسمه باستانی، نقش‌برجسته‌هایی وجود دارد که آیین جدید «مرد پرنده» (Birdman) را به تصویر می‌کشند.

یک نظریه رایج این است که با ظهور «بردمن»‌، مردم بومی احساس کردند که دیگر نیازی به نگهبانان قدیمی خود ندارد؛ به‌تدریج باورهای قدیمی با آیین‌های جدید مرتبط با باروری جایگزین شدند و خدای «ماکی ماکی»، خدای باروری، به وجود آمد. در ابتدا مسابقه‌ای به‌عنوان مرد پرنده به افتخار خدای جدید برگزار می‌شد و جنبه مذهبی داشت؛ چراکه به باور مردم بومی، خداوند پرندگان دریایی را به جزیره آورده بود تا در ماه‌های بهار و تابستان در آنجا زندگی کنند.

بعدها با شکل‌گیری قبایل جدیدی که رهبرانی جنگجو داشتند، مراسم چهره سیاسی بیشتری به خود گرفت و به سیستمی تبدیل شد که به برنده مسابقه اجازه می‌داد، حکومت در جزیره را در دست بگیرد. از آغاز قرن هجدهم که دوره کنده‌کاری مجسمه‌های موآی به پایان رسید، مردم تا حدودی وقت خود را صرف مسابقات پرنده‌بازی یا «تانگاتا مانو» (tangata manu) می‌کردند.

کارشناسان معتقد هستند که در دهه ۱۷۰۰ میلادی جنگ‌های داخلی بین مردم راپا نویی رخ داد و همان طور که قبیله‌ها بر سر منابع کمیاب با یکدیگر می‌جنگیدند، موآی‌های یکدیگر را نیز تخریب می‌کردند.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

مجسمه‌ها از جنس سنگ آتشفشانی توف هستند و از آنجا که توف، نرم و شکننده است، در اثر باد، باران و دما، به‌سرعت از بین می‌رود. اکنون می‌توان تاثیر گذر زمان را بر موآی‌ها مشاهده کرد؛ موضوعی که مجسمه‌سازان باستانی نگران آن نبودند و احتمالا حتی نمی‌دانستند که توف در طول زمان تا این حد فرسوده خواهد شد. مشکل ساخت مجسمه‌های توف، ناهمگنی آن‌ها است. برخی از این مجسمه‌ها حتی به‌دلیل وجود تعداد زیادی ترک و خلل‌وفرج، خریداری نداشتند و به حال خود رها می‌شدند.

با توجه به اینکه گردشگری جزیره ایستر روزبه‌روز در حال رشد است، برآورد شده است که اگر بازدیدکنندگان مجسمه‌ها را لمس کنند، پس از ۱۰۰ سال دیگر اثری از آن‌ها باقی نمی‌ماند. از همین رو، دست‌زدن به مجسمه‌ها ممنوع است و عواقب سنگینی همچون جریمه نقدی یا زندان دارد.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

بله، گردشگران زیادی از اقصانقاط دنیا در طول سال از جزیره ایستر بازدید می‌کنند و خدمات توریستی در کل سال ارائه می‌شود. اکثر گردشگران برای استفاده حداکثری از بازدید خود از این جزیره منحصربه‌فرد ترجیح می‌دهند حداقل دو روز گشت‌وگذار را با یک راهنمای خصوصی انجام دهند تا با تاریخ، افسانه‌ها و داستان‌های تمدن راپا نویی آشنا شوند.

• تمامی افراد غیرساکن برای ورود به محوطه‌های باستانی باید بلیط پارک ملی تهیه کنند.
• اعتبار بلیط ۱۰ روز است و زمان آن از لحظه ورود به اولین محوطه باستان‌شناسی آغاز می‌شود.
• با هر بلیط فقط یک بار می‌توانید از آتشفشان رانو راراکو و دهکده سنگی «اورونگو» (Orongo) بازدید کنید؛ اما در مورد سایر جاذبه‌ها امکان بازدید نامحدود از آن‌ها را خواهید داشت.
• برای هر نفر فقط یک بلیط نیاز است که برای بازدید از همه جاذبه‌ها به کار می‌رود.
• هنگام ورود به محوطه‌های باستان‌شناسی از شما خواسته می‌شود که بلیط خود را نشان دهید.
• بلیط را می‌توانید به‌صورت آنلاین از سایت «rapanuinationalpark.com» یا از بازار مرکزی شهر «هانگا روآ» (Hanga Roa) در جزیره ایستر خریداری کنید. غرفه‌ای در فرودگاه نیز بلیط پارک ملی را به فروش می‌رساند. در صورت خرید آنلاین بلیط باید ۲,۵۰۰ پزوی شیلی (سه دلار) برای هر بزرگسال و ۱,۵۰۰ پزوی شیلی (دو دلار) برای هر کودک هزینه اضافی بپردازید.

• نیمه اول سال: از ساعت ۹ تا ۲۰
• نیمه دوم سال: از ساعت ۹ تا ۱۸

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

• طبق قوانین پارک ملی، هنگام ورود به هر جاذبه، به‌جز دهکده باستان‌شناسی «تاهای» (Tahai) و ساحل «آناکنا» (Anakena)، باید یک راهنما همراه داشته باشید.
• اگر راهنمای خصوصی استخدام کنید، به حمل‌ونقل شخصی نیاز دارید که ارزان‌ترین آن ۹۰,۰۰۰ پزوی شیلی (۱۱۴ دلار) در روز است.
• هزینه راهنمای خصوصی برای یک روز حدود ۸۰ دلار است.
• به‌جای استخدام راهنمای خصوصی،‌ برای بازدید از جاذبه‌های جزیره ایستر می‌توانید به‌سراغ انواع تورهایی بروید که آژانس‌های مختلف ارائه می‌کنند. قیمت تورها از ۱۸۰ تا ۳۲۰ دلار است. علاوه بر تورهای پیاده‌روی که به‌طور میانگین قیمتی حدود ۲۳۵ دلار دارند و شامل ۶ ساعت هایکینگ می‌شوند، می‌توانید از تورهای اسب‌سواری به قیمت حدود ۱۲۵ دلار استفاده کنید که در صورت پرداخت پول نقد، قیمت آن به ۱۰۰ دلار کاهش می‌یابد.
• دو روز کامل برای بازدید از جاذبه‌های اصلی جزیره کافی است؛ اما از آنجا که فعالیت‌های متنوعی در این منطقه وجود دارد، اقامتی به‌مدت پنج روز و چهار شب توصیه می‌شود.
• مقداری پزوی شیلی به‌صورت نقدی همراه داشته باشید؛ چراکه برخی هتل‌ها، آژانس‌های تور و حتی رستوران‌ها، در صورت پرداخت نقدی هزینه کمتری از شما دریافت می‌کنند.
• جزیره ایستر بسیار امن است؛ بنابراین، نباید نگران آوردن پول نقد به جزیره نباشید.
• از آنجا که بسیاری از محصولات غذایی از مناطق دیگر به جزیره ایستر حمل می‌شوند، قیمت غذا بسیار بالا است. اگر می‌خواهید در رستوران‌های جزیره ایستر غذا بخورید، باید حدود ۱۷,۵۰۰ پزوی شیلی (۲۲ دلار) برای هر وعده غذایی در رستورانی خوب اختصاص دهید؛ اگرچه یک وعده غذا در رستوران‌های ساده و فست فود می‌تواند کمتر از ۱۲,۰۰۰ پزوی شیلی (۱۵ دلار) هزینه داشته باشد.
• هزینه حمل‌ونقل در جزیره ایستر را به هزینه‌های سفر اضافه کنید. برای رفت‌وآمد در شهر هانگا روآ به‌ندرت نیاز به تاکسی دارید؛ زیرا بسیار کوچک است. با این حال، بازدید از چندین اهو، موآی و سایر جاذبه‌های تاریخی اطراف جزیره مستلزم استفاده از وسیله نقلیه است. از آنجا که آژانس‌های تور فقط بازدید از جاذبه‌های معروف را در برنامه خود دارند، بهترین راه گردش در جزیره اجاره خودرو است. با وسیله نقلیه شخصی می‌توانید هر زمانی از روز را برای سفر به مکان‌های مختلف انتخاب کنید و کنترل بیشتری بر برنامه خود داشته باشید.
• اقامت در جزیره ایستر می‌تواند پرهزینه باشد؛ هرچند، طیف وسیعی از اقامتگاه‌ها متناسب با هر بودجه‌ای در جزیره وجود دارد.
• اکثر هتل‌ها، هاستل‌ها و حتی کمپ‌های جزیره، ترانسفر تا فرودگاه دارند که اغلب بدون هزینه اضافی است. هنگام رزرو جا حتما این موضوع را درخواست کنید؛ چراکه بسته به محل اقامت ممکن است پیاده‌روی طولانی تا فرودگاه در انتظارتان باشد.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

در طول تابستان (ماه‌های ژانویه تا مارس) هوای جزیره ایستر گرم است و بارندگی کاهش می‌یابد؛ از همین رو، جمعیت گردشگران بسیار زیاد می‌شود؛ به‌خصوص که فرصت مناسبی برای آفتاب‌گرفتن در ساحل اناکنا برایشان فراهم است.

اگر می‌خواهید جزیره را در ساکت‌ترین حالت خود ببینید و فرصتی برای صحبت با مردم محلی و دیدن زندگی روزمره داشته باشید، اواخر زمستان (ماه‌های سپتامبر و اکتبر) یا اوایل پاییز (ماه‌های آوریل و مه)‌ را برای سفر خود انتخاب کنید. دمای هوای در این ماه‌ها حدود ۲۲ تا ۲۵ درجه سانتی‌گراد است.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

«رانو راراکو» ‌(Rano Raraku) به‌عنوان قلب تمدن باستانی راپا نویی، بزرگ‌ترین و زیباترین مجسمه‌های کل جزیره را در خود جای داده است که با مهارت باورنکردنی صنعتگران ساخته شده‌اند. تقریبا ۴۰۰ مجسمه در رانو راراکو وجود دارد که از این تعداد، حدود نیمی از آن‌ها به پایان رسیده و بقیه هرگز کامل نشده‌اند.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

معدن رانو راراکو قرن‌ها قبل به کارخانه تولید مجسمه تبدیل شد؛ علت این موضوع به نوع سنگ آن یعنی «توف» مربوط بود. از آنجا که توف اساسا خاکستر آتشفشانی است و از هر سنگ دیگری در جزیره ایستر نرم‌تر بود، گزینه‌ای عالی برای ساخت مجسمه محسوب می‌شد.

به‌گفته «کاترین روتلج» (Katherine Routledge)، یکی از اولین کاوشگران اروپایی که در سال ۱۹۱۴ از جزیره ایستر بازدید کرد، مجسمه‌سازانی که در رانو راراکو زندگی می‌کردند، قبایل خود را ترک کرده بودند تا مجسمه‌ساز شوند. این حرفه آن‌ها بود و موآی‌ها را در ازای غذا، ابزار، طناب و... معامله می‌کردند. قیمت مجسمه به‌اندازه آن بستگی داشت.

سنت مجسمه‌سازی چهار قرن ادامه پیدا کرد. موآی‌ها در ابتدا کوچک بودند؛ اما با افزایش مهارت‌ها، مجسمه‌ها بزرگ‌تر شدند؛ تا جایی که موآی‌های غول‌پیکری با ۱۰ متر ارتفاع و ۸۰ تن وزن ساخته و کیلومترها روی تپه‌ها حمل می‌شدند. با توجه به جنگل‌زدایی، کار ساخت مجسمه‌ها تا مدتی ادامه یافت؛ هرچند امکان حمل آن‌ها وجود نداشت؛ شاید به همین دلیل تعداد زیادی مجسمه کامل در محوطه آتشفشان به چشم می‌خورد که هیچ‌وقت فرصت تحویل به قبایل پیدا نکردند.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

مجسمه‌ای غول‌پیکر و ناتمام در این محل وجود دارد که ۲۱٫۷۵ متر ارتفاع و حدود ۲۰۰ تن وزن دارد. کارگران در حال جداسازی آن از صخره بودند که آن را رها می‌کنند. مشخص نیست که آیا مجسمه به این دلیل رها شده است که دوران کنده‌کاری به پایان رسیده بود یا کارگران تصور می‌کردند حمل‌ونقل آن خیلی سخت است.

یکی دیگر از مجسمه‌های جالب این بخش، «موآی زانوزده» نام دارد. یک افسانه محلی داستان چگونگی پیدایش آن را بیان می‌کند. در بالای آتشفشان رانو راراکو، حفره‌های بزرگ دست‌سازی وجود دارد که ظاهرا مردم بومی، تنه چندین درخت را در آن‌ها گذاشته و طنابی را از آن‌ها تا «اهو تونگاریکی» کشیده بودند. مجسمه‌سازان در وقت آزاد خود از این طناب برای زیپ لاین استفاده می‌کردند. یکی از آن‌ها در هنگام انجام این کار سقوط کرد و جان خود را از دست داد و در حالی که روی زمین دراز کشیده بود، پاهایش به‌گونه‌ای روی هم قرار داشت که گویی زانو زده است. دوستانش مجسمه‌ای برای او ساختند که زانو زده بود.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

ساحل «اناکنا» (Anakena) تنها ساحل شنی استوایی در راپا نویی به حساب می‌آید که گوشه‌وکنار آن با درختان نخل پوشیده شده است و مکانی عالی برای استراحت، شنا و بازی با امواج به حساب می‌آید. چند رستوران کوچک در ساحل وجود دارد که از باربیکیو تا شیرینی امپانادا، آب‌میوه‌های طبیعی و نوشیدنی‌های متنوع را سرو می‌کنند و انتخاب‌های خوبی پس از تفریح هستند.

اناکنا دارای دو اهو (سکوی قبر) است؛ یکی «اهو نائو نائو»‌ (Ahu Nau-Nau) با هفت مجسمه موآی که دو مجسمه آن شکسته است. دیگری «اهو اتوره هوک» (Ahu Ature Huke) نام دارد و تنها شامل یک مجسمه موآی می‌شود که به‌عنوان اولین مجسمه در سال ۱۹۵۶ توسط کاوشگری نروژی بازسازی شد و به‌ حالت ایستاده در محل خود قرار گرفت.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«اهو اکیوی» (Ahu Akivi) هفت مجسمه دارد و تنها سکوی قبری است که موآی‌های آن به اقیانوس نگاه می‌کنند. در گذشته یک روستا بین موآی‌ها و اقیانوس قرار داشت و به همین دلیل مجسمه‌ها نه‌تنها رو به اقیانوس بودند، بلکه روبه‌روی صاحبانشان ایستاده بودند.

شایعاتی در میان برخی از خانواده‌های راپا نویی وجود دارد که هفت مجسمه اهو اکیوی نشان‌دهنده هفت کاشفی هستند که پادشاه «هوتو ماتوا» (Hotu Matu'a) در ۱۰۰۰ سال پیش برای یافتن راپا نویی به این محل فرستاد. بر اساس این شایعات، موآی‌ها به‌سمت جایی نگاه می‌کنند که مردم راپا نویی زمانی از آنجا آمده بودند.

طبق مطالعات مختلف، اهو اکیوی بین سال‌های ۱۴۴۲ تا ۱۶۰۰ میلادی ساخته شد و بعدها در سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۱ مورد مرمت قرار گرفت.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«وایهو» (Vaihu) یک سکونتگاه قدیمی است که سکویی بزرگ در آن به چشم می‌خورد. این اهوی عظیم که ۸۶ متر طول و ۱۲ متر عرض دارد، قبلا هشت مجسمه موآی داشت که اکنون روی زمین افتاده‌اند. این مکان که بازسازی نشده است، نمونه بسیار خوبی از دوره‌ای در قرن هجدهم است که گفته می‌شود بیشتر مجسمه‌های موآی در نتیجه جنگ‌های قبیله‌ای سرنگون شدند.

جلوی سکو وایهو، دایره بزرگی از سنگ‌ها به قطر حدود ۱۰ متر به نام «پاینا» (Paina) وجود دارد. در دوران باستان، از این محل‌ها برای آیین بزرگداشت اعضای متوفی خانواده استفاده می‌شد. در فرهنگ راپا نویی، اجداد برای خانواده‌ها بسیار مهم بودند و در قالب موآی جلوه پیدا می‌کردند؛ چراکه طبق افسانه‌ها، انرژی مردگان از این طریق برای محافظت از جزیره منتقل می‌شد. مراسم پاینا شامل دعا و رقص‌های مختلف بود و زمانی انجام می‌شد که مجسمه‌ها در اهو نصب می‌شدند.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

در «اکاهانگا» (Akahanga) می‌توانید بقایای روستایی قدیمی را ببینید که پایه‌های سنگی چندین خانه قایقی در آن به چشم می‌خورد؛ علت نام‌گذاری خانه‌ها برای این است که به‌محض دیدن آن‌ها به یاد یک قایق وارونه می‌افتید. درست در مقابل این خانه‌ها، محوطه کوچکی وجود دارد که با سنگ‌های گرد سنگ‌فرش شده است و یک تراس را تشکیل می‌دهند. در ادامه شاهد غار کوچکی به نام «انا اکاهانگا» (Ana Akahaƞa) خواهید بود که ورودی آن با سنگ محکم شده است. این غار به‌عنوان پناهگاهی موقت عمدتا برای خوابیدن ماهیگیران و پناه‌گرفتن در زمان بارندگی به کار می‌رفت.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

تک مجسمه «اهو هوری ا اورنگا» ‌(Ahu Huri A Urenga) تنها مجسمه موای با چهار دست است که معنای نمادین آن مشخص نیست. این مجسمه در سال ۱۹۷۲ توسط «ویلیام مولوی» (William Mulloy)، باستان‌شناس آمریکایی و «سرجیو راپو» (Sergio Rapu)، باستان‌شناس راپا نویی بازسازی شد. مجسمه اهو هوری ا اورنگا از نظر نجومی با انقلاب زمستانی همسو است و در کوتاه‌ترین روز سال (حدود ۲۱ ژوئن) با طلوع خورشید هم‌تراز می‌شود.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

«اهو تونگاریکی»‌ (Ahu Tongariki) با ۱۵ مجسمه بزرگ موآی، از نظر تعداد از تمام سکوها و بناهای تاریخی جزیره ایستر پیشی می‌گیرد. به‌لطف کمک مالی ژاپنی‌ها، این بخش در دهه ۱۹۹۰ بازسازی شد. بلندترین موآی آن با ارتفاع ۹ متر و ۸۶ تن وزن، سنگین‌ترین مجسمه‌ای محسوب می‌شود که تابه‌حال با موفقیت حمل شده و روی یک اهو قرار گرفته است.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«اورونگو» (Orongo) دهکده‌ای سنگی است که برای مسابقات پرنده‌بازی استفاده می‌شد. چندین خانه‌ در دهکده وجود دارد که خانواده‌ها برای حمایت از نماینده قبیله خود، در طول زمان مسابقه در آن زندگی می‌کردند. این خانه‌ها از سنگ‌های تخت و بزرگ و به‌شکل بیضی احداث شده‌اند تا در برابر بادهای شدید بالای آتشفشان مقاومت بالایی داشته باشند؛ ضمن اینکه خانه‌ها دید خوبی نسبت به سه جزیره روبه‌روی رانو کائو داشتند. به نظر می‌رسد که اولین خانه‌های سنگی اورونگو حدود سال ۱۴۰۰ قبل از میلاد ساخته شده است.

در طی قرن‌ها آسیب زیادی به خانه‌ها وارد شد؛ تا اینکه آن‌ها توسط تیمی به سرپرستی ویلیام مولوی در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۶ مورد بازسازی قرار گرفتند.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«پونا پائو» (Puna Pau) معدنی است که از سنگ قرمز آن برای کلاه مجسمه‌های موآی استفاده شده است. در دوره‌ای از ساخت مجسمه‌های موآی، یک تزیین نهایی برای مجسمه‌ها در نظر گرفتند که شامل قطعه سنگ قرمز بزرگی به‌عنوان موهای آن شخص بود. علاوه بر این، سنگ‌های معدن، نرم و تراش آن‌ها آسان بود و در نتیجه از آن برای ساخت انواع مختلف اشیا استفاده می‌شد.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«ته پیتو کورا» (Te Pito Kura) یک مجموعه باستان‌شناسی است که علاوه بر «اهو او پارو» ‌(Ahu O Paro)، یک موآی تنها در آن قرار دارد که هنوز در همان موقعیتی است که تقریبا دو قرن پیش سرنگون شده است. این موآی تقریبا ۱۰ متر ارتفاع و ۸۰ تن وزن دارد و بزرگی گوش‌های آن به دو متر می‌رسد.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«تاهای» (Tahai) دهکده‌ای باستانی در نزدیکی شهر هانگا روآ است که یکی از قدیمی‌ترین مناطق مسکونی در جزیره به حساب می‌آید. تحقیقات باستان‌شناسی قدمت آن را سال ۷۰۰ میلادی تخمین می‌زنند؛ ولی هنوز مشخص نیست که چه قبیله‌ای از آن استفاده می‌کرد. بر اساس تحقیقات، این روستا در بهترین زمان خود ۳۰۰ نفر جمعیت و در کمترین زمان فقط ۲۵ نفر ساکن داشته است.

چندین مجسمه موآی در تاهای خودنمایی می‌کنند که یکی از آن‌ها تنها مجسمه جزیره محسوب می‌شود که چشم‌های آن با سیمان بازسازی شده است. تاهای یکی از معدود مکان‌های جزیره ایستر است که خورشید پشت مجسمه‌های آن غروب می‌کند. به‌دلیل محیط زیبا و نزدیکی به شهر، تاهای مکانی بسیار محبوب برای عکاسی از غروب خورشید است.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

«ویناپو» (Vinapu) منطقه‌ای ساحلی در جنوب غربی راپا نویی است که دو سکوی قبر اهو با مجسمه‌های موآی دارد. یکی از این سکوها به‌دلیل مهندسی دقیق دیوار صخره‌ای از اهمیت بالایی برخوردار است. بلوک‌های سنگی برای تناسب کامل، به‌دقت ساخته و پرداخته شده‌اند؛ همچنین اتصالات بی‌عیب‌ونقص هستند و کاملا در یکدیگر چفت شده‌اند. مهارت بالا در ساخت دیوار صخره‌ای، این فرضیه را تقویت می‌کند که صنعتگران با تمدن دیگری در تماس بوده‌اند. محتمل‌ترین گزینه امپراتوری اینکاها است که به استادان دیوارهای صخره‌ای مشهور بودند.

ساحل په آ

«ساحل په آ» (Beach Pea) قابل‌مقایسه با ساحل گرمسیری اناکنا نیست؛ اما به‌دلیل نزدیکی به شهر و دسترسی آسان، از مکان‌های پرطرفدار بین گردشگران است. علاوه بر شنا، ساحل په آ به‌عنوان بهترین محل مو‌ج‌سواری در جزیره شناخته می‌شود که چندین مدرسه موج‌سواری با کلاس‌هایی برای همه سطوح در آن فعالیت می‌کنند. همچنین بسیاری از موج‌سواران از طریق این ساحل وارد اقیانوس می‌شوند. در کنار تفریح می‌توانید در رستوران کنار ساحل، دلی از عزا درآورید.

در این ساحل در زمان‌های خاصی از سال شاهد لاک‌پشت‌های دریایی خواهید بود که معمولا به ساحل نزدیک می‌شوند. برای محافظت از لاک‌پشت‌ها، فاصله لازم را رعایت کنید و از دست‌زدن به آن‌ها بپرهیزید.

منبع عکس: travelnotesonline.com (عکاس: ناشناس)

«ساحل اواحه» (Ovahe Beach) ساحل اواهه در ۱٫۵ کیلومتری ساحل اناکنا قرار گرفته است و به‌خاطر زیبایی چشم‌نوازش شهرت دارد. با این حال، به‌دلیل فقدان علائم جاده‌ای و همچنین دسترسی دشوار، گردشگران زیادی از آن بی‌خبر هستند. آتشفشان‌های این محل، رنگ‌های خاصی به ساحل داده‌اند؛ از رنگ قرمز صخره‌هایی که آن را احاطه کرده‌اند تا ماسه‌های صورتی که تضاد خوبی با رنگ فیروزه‌ای آب ایجاد می‌کنند. با توجه به امواج قوی آب‌های آن، شنا در این محل توصیه نمی‌شود؛ به‌ویژه که هیچ ناجی غریقی در ساحل اواحه فعالیت نمی‌کند. همچنین این ساحل فاقد سرویس بهداشتی و رستوران است.

منبع عکس: travelnotesonline.com (عکاس: ناشناس)

«پوکو پوکو» (Poko Poko) استخر طبیعی کم‌عمقی در چند قدمی مرکز هانگا روآ است که نیمی از آن ساخته دست بشر و نیمی دیگر طبیعی است و در میان درختان نخل زیبا قرار دارد. این مکان همیشه مملو از جمعیت می‌شود؛ به‌خصوص خانواده‌هایی که دارای فرزند هستند. غار کوچکی نیز در پوکو پوکو وجود دارد که برای استفاده از سایه در طول روز، گزینه مناسبی محسوب می‌شود.

منبع عکس: chile.travel (عکاس: ناشناس)

«رانو کائو» (Rano Kau) یکی از سه آتشفشانی است که فوران آن باعث بیرون‌آمدن راپا نویی از دریای آزاد شد. دریاچه‌ای در کف آتشفشان وجود دارد که ۱۰۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد و با چمن‌های شناور پوشیده شده است. این آتشفشان در گذشته منبع مهم آب آشامیدنی بود؛ به‌طوری که همیشه بومیان به این محل می‌آمدند و مقداری آب جمع می‌کردند. آب‌وهوای این بخش گرم‌تر از سایر نقاط جزیره است و در نتیجه، میوه‌هایی مانند پرتقال و آناناس بدون نیاز به مراقبت در اینجا راحت‌تر رشد می‌کنند.

منبع عکس: getyourguide.com (عکاس: ناشناس)

تنها شهر جزیره ایستر، هانگا روآ نام دارد. در خیابان اصلی «اتامو تکنا» (Atamu Tekena) می‌توانید رستوران‌ها و فروشگاه‌های زیادی را پیدا کنید. یک بازار محلی نیز در این شهر وجود دارد.

منبع عکس: rapanuinationalpark.com (عکاس: ناشناس)

فوران‌های آتشفشانی که هزاران سال پیش راپا نویی را شکل دادند، کانال‌هایی از گدازه به راه انداختند که «انا ته پاهو» ‌(Ana Te Pahu) یکی از آن‌ها است و بزرگ‌ترین غار جزیره محسوب می‌شود.

انا ته پاهو به‌دلیل وجود تعداد زیادی درخت موز درست در ورودی غار، به غار موز نیز معروف است. این غار به‌واسطه رطوبت داخلی و محفاظتی که در برابر باد دارد، به‌عنوان گلخانه‌ای طبیعی برای ساکنان جزیره عمل می‌کرد و میوه‌ها و سبزیجات بسیار متنوعی در آن کاشته می‌شد.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: ناشناس)

«موزه مردم‌شناسی پدر سباستین انگلرت» (Father Sebastian Englert Anthropological Museum) تنها موزه جزیره ایستر است که در سال ۱۹۷۳ تاسیس شد. در این موزه آثاری از قبیل ابزار سنگی ابسیدین، قلاب‌های ماهی باستانی و همچنین چهره یک موآی نگهداری می‌شود. «کتابخانه ویلیام مولوی» (William Mulloy Library) بخشی از موزه است و مطالب علمی زیادی در مورد راپا نویی دارد.

دوچرخه سواری کوهستان

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

با دوچرخه می‌توانید جزیره ایستر را بسیار راحت‌تر از وسایل نقلیه بگردید و امکان رفتن به هر کجا را خواهید داشت. هزینه کرایه دوچرخه برای یک روز حدود ۱۵,۰۰۰ پزوی شیلی (۱۹ دلار) است.

در مسیر ۱۵ کیلومتری هانگا روآ تا ساحل شنی اناکنا، از چشم‌انداز تپه‌ای راپا نویی لذت خواهید برد. علاوه بر این، می‌توانید در امتداد ساحل جنوبی جزیره رکاب بزنید تا به اهو تونگاریکی برسید. اگر ماه کامل و آسمان صاف باشد، در طول شب دید خوبی خواهید داشت و حتی برای دیدن طلوع خورشید انگیزه پیدا می‌کنید.

در صورت تمایل می‌توانید دور جزیره دوچرخه‌سواری کنید و در نهایت به ساحل اناکنا برگردید و تنی به آب بزنید. علاوه بر این، می‌توانید مسیر آتشفشان رانو کائو را انتخاب کنید که کوتاه‌ترین و همچنین سنگین‌ترین مسیر است؛ زیرا باید دائما به‌سمت بالا بروید.

هایکینگ

«مسیر هایکینگ رانو کائو» (Rano Kau trail) از منطقه‌ای به نام ماتاوری شروع می‌شود؛ از میان جنگل‌ها و مراتع می‌گذرد و به شما فرصت تماشای مناظر پانورامای جزیره را می‌دهد. این مسیر که ۱٫۸ کیلومتر طول دارد، در نهایت به بالای آتشفشان رانو کائو می‌رسد.

«مسیر ترواکا» (Terevaka trail) به بالاترین نقطه جزیره ایستر منتهی می‌شود. در امتداد جاده‌ای که به اناکنا می‌رسد، سوار وسیله نقلیه شوید و به منطقه «Vaitea» بروید. جاده خاکی که به جنگل امتداد می‌یابد، نقطه آغاز مسیر هایکینگ است. پس از آنکه به بالاترین نقطه رسیدید، چندین گزینه پیش روی دارید؛ به‌عنوان مثال، می‌توانید به Vaitea بگردید یا تا اهو اکیوی پیاده‌روی کنید و سپس با خودرو راهی شهر شوید.

امکان هایکینگ هیجان‌انگیز و جالب در مکان‌های باستان‌شناسی و غارها وجود دارد؛ اما برای اینکه بتوانید اکثر نقاط موردعلاقه‌تان را بازدید کنید، باید با یک راهنما بروید.

ماهیگیری

در صورتی که به ماهیگیری علاقه دارید، می‌توانید وسایل آن را از مغازه زیر کلیسا در شهر خریداری کنید. چنانچه هوا مساعد باشد، چند ماهی بگیرید و در کنار دریا روی آتش به سیخ بکشید.

منبع عکس: tambotravel.com (عکاس: ناشناس)

«تاپاتی راپا نویی» (Tapati Rapa Nui) جشنواره سالانه‌ای است که در اوایل فوریه به‌مدت دو هفته برگزار می‌شود. در این مسابقه اعضای دو قبیله در بخش‌های مختلفی مانند موسیقی، مجسمه‌سازی، ورزش، نقاشی بدن، ماهیگیری و... با یکدیگر رقابت می‌کنند. هر قبیله یک نماینده برای جایگاه ملکه دارد و خانواده‌ای که در پایان جشنواره بیشترین امتیاز را کسب کرده باشد، نماینده خود را ملکه اعلام می‌کند.

از روز دوم تا روز آخر مسابقه، همه شرکت‌کنندگان، خانواده‌هایشان و حتی گردشگران به رژه خیابانی می‌پیوندند؛ جایی که همه لباس‌های سنتی پوشیده‌اند و به رقص سنتی مشغول هستند.

این جشن در سال ۱۹۷۵ به‌عنوان یک رویداد محلی کوچک آغاز شد و بین مردم محلی محبوبیت زیادی پیدا کرد؛ اما همچنان برای دنیای خارج ناشناخته مانده بود. از سال ۲۰۰۰ و بعد از آن که گردشگران زیادی راهی این منطقه شدند، جشنواره تاپاتی فرصتی برای رشد یافته است.

منبع عکس: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

• یکی از ویژگی‌های جالب مجسمه‌های موآی این است که همه آن‌ها سرهای بسیار بزرگی دارند که بخش زیادی از اندازه کل مجسمه را به خود اختصاص داده است.
• در ابتدای کشف موآی‌ها، مجسمه‌ها تا نیمه در خاک مدفون بودند؛ از این‌رو به‌عنوان «سرهای جزیره ایستر» شهرت یافتند؛ تا اینکه باستان‌شناسان در سال ۱۹۱۴ کشف کردند که مجسمه‌ها دارای بدن هستند.
• مجسمه‌های جزیره ایستر همگی بینی پهن و کشیده، گوش‌های مستطیلی، چانه خوش‌فرم و شکاف‌های عمیق در ناحیه چشم دارند. ضمن اینکه همه موآی‌ها گردن کوتاهی دارند تا فک آن‌ها برجسته‌تر شود.
• از مجموع مجسمه‌های کشف‌شده، فقط یک مجسمه در حالت زانوزده یافت شده است. بقیه موآی‌ها پا ندارند.
• همه مجسمه‌ها، به‌استثنای یک مورد، پشت به اقیانوس و رو به جزیره نصب شده‌اند. دلیل نحوه قرارگیری مجسمه‌ها شاید این باشد که مردم راپا نویی مجسمه‌ها را محافظ خود می‌دانستند.
• برخی مجسمه‌ها هیچ‌گاه کامل نشدند؛ چراکه احتمالا امکان ساخت موآی‌ها به‌دلیل جنگل‌زدایی به پایان رسیده بود. همچنین گفته می‌شود، اگر صنعتگران در حین کنده‌کاری روی توف با سنگ سختی مواجه می‌شدند، آن را نیمه‌کاره رها می‌کردند و به‌سراغ تکه سنگ دیگری می‌رفتند.
• برخی از موآی‌ها قبل از اینکه این جزیره به‌عنوان میراث جهانی یونسکو معرفی شود، توسط کلکسیونرها به سرقت رفتند.
• بسیاری از موآی‌ها در موزه‌های سراسر جهان از جمله موزه لوور پاریس و موزه بریتانیا در معرض نمایش قرار دارند.
• پارک ملی راپا نویی به‌‌غیر از مجسمه‌های موآی، چندین محوطه باستان‌شناسی را در خود جای داده است و سازه‌های متعددی مربوط به کشاورزی، تشییع جنازه، مسکن و بیش از ۳۰۰ سکوی تشریفاتی در آن وجود دارد.
• بلندترین نقطه جزیره، ترواکا است که ۵۰۷ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و به‌همراه دو آتشفشان دیگر، شکلی مثلثی به جزیره داده‌اند.
• بر اساس افسانه‌ها، «هوتو ماتوآ» (Hotu Matu’a) اولین ساکن جزیره ایستر بود که مردم خود را در زمانی بین ۸۰۰ تا ۱۷۰۰ سال پیش به جزیره ایستر آورد.
• رئیس بزرگ و مردمش اهل جزیره هیوا (احتمالا جزایر مارکیز فعلی) بودند و با قایق‌های بزرگ به جزیره ایستر آمدند. آن‌ها در جزیره مستقر شدند و محصولات جدیدی مانند موز، نیشکر و مرغ را با خود آوردند. ساکنان اولیه برای نسل‌ها دور از بقیه دنیا زندگی می‌کردند تا اینکه کاشفان اروپایی قدم به جزیره گذاشتند.

منبع عکس: .easterisland.travel (عکاس: ناشناس)

گشت‌وگذار در میان تعداد زیادی از مجسمه‌های غول‌پیکر با صورت‌های عجیب قطعا جالب و فراموش‌نشدنی خواهد بود. شما نیز دوست دارید از نزدیک این مجسمه‌های غول‌پیکر را ببینید؟ اگر شانس سفر به جزیره ایستر را داشته‌اید، حتما از تجربه و خاطرات خود با کاربران کجارو بگویید.

منبع عکس کاور: easterisland.travel (عکاس: ناشناس)