معماهای باستانی؛ ۳۰ آرامگاه گمشده که سرنوشت آن‌ها ناشناخته است!

بسیاری از کشفیات باستان‌شناسی از گورهای قدیمی به دست می‌آیند؛ اما این گورها معمولا متعلق به افراد مشهور نیستند. از یافته‌های به دست آمده از گورها، می‌توان اطلاعاتی درباره جامعه افراد دفن‌شده، نقش آن‌ها در اجتماع یا فناوری‌های مورد استفاده آن‌ها به دست آورد. با استفاده از آزمایش‌های علمی جدید بر بقایای انسان‌ها، می‌توان به جزئیاتی نظیر جنسیت، قومیت، پیوندهای خانوادگی و رژیم غذایی فرد دست یافت.

از طرف دیگر، برخی از گورها متعلق به افراد مشهور هستند. اگر این‌ها یافت شوند، می‌توانند بسیاری از مسائل تاریخی را توضیح دهند. آرامگاه‌های شخصیت‌های مشهور، جزو موضوع‌های اسرارآمیز در باستان‌شناسی هستند. این آرامگاه‌ها غالبا ارزش نمادین دارند. در ادامه، با ۳۰ مورد از مشهورترین آرامگاه‌های گمشده به نقل از لایو ساینس آشنا خواهید شد.

اسکندر مقدونی در صدر فهرست آرامگاه‌های گمشده قرار می‌گیرد. تا سال ۳۲۶ قبل از میلاد، این شاه جوان مقدونی بیشتر جهان باستان را تصرف کرده بود. متصرفات وی از یونان و مصر تا افغانستان و شمال هند کنونی می‌رسید. او بر آن بود تا سرزمین‌های بیشتری را فتح کند؛ اما در بابل بیمار شد و احتمالا بر اثر بیماری مالاریا یا حصبه یا شاید به‌خاطر نوشیدن بیش از حد شراب (یا حتی مسمومیت) در سال ۳۲۳ قبل از میلاد از دنیا رفت.

جسد اسکندر را در عسل نگه داشتند و به مصر فرستادند. او ابتدا در «ممفیس» (Memphis) و سپس دو بار در دو آرامگاه در اسکندریه دفن شد؛ اما اسکندریه در قرن‌های چهارم و پنجم میلادی به‌شدت تخریب شد و به همین علت، باستان‌شناسان اطلاعی از محل دفن اسکندر ندارند.

چنگیز خان مغول امپراتوری‌ای تشکیل داد که از اوکراین کنونی تا چین می‌رسید. او در سال ۱۲۲۷ میلادی، در ۶۷سالگی درگذشت. مرگ او احتمالا بر اثر بیماری، جراحت ناشی از شکار یا در جنگ بوده است. ۷۵ سال پس از مرگ چنگیز خان، جهانگرد ایتالیایی، «مارکو پولو» (Maro Polo) گزارش کرد که چنگیز خان به‌خاطر عفونت ناشی از اصابت تیر در هنگام لشکرکشی درگذشت.

مارکو پولو همچنین گزارش کرد که کشتن بیش از ۲۰,۰۰۰ نفر که محل دفن چنگیز خان را می‌دانستند، برای آن بود تا آرامگاه وی مخفی بماند. امروزه، باستان‌شناسان گمان می‌کنند که آرامگاه چنگیز خان جایی در منطقه «اوردوس» (Ordos) در شمال چین قرار دارد.

کلئوپاترای هفتم آخرین ملکه مصر و معشوقه «مارک آنتونی» (Mark Antony)، فرمانده رومی و دوست نزدیک «ژولیوس سزار» (Julius Caesar)، بود. کلئوپاترا پیش از آن، معشوقه ژولیوس سزار نیز بود. پس از ترور سزار، آنتونی ابتدا با «اکتاویان» (Octavian) یا همان امپراتور «آگوستوس» (Augustus) بعدی، متحد شد؛ اما سپس برضد وی شورش کرد. ظاهرا آنتونی می‌خواست مصر و قلمروهای شرقی روم را برای خود و جانشینانش نگه دارد.

در سال ۳۱ قبل از میلاد، آنتونی و کلئوپاترا در نبرد «اکتیوم» (Actium) از نیروهای اکتاویان شکست خوردند و کلئوپاترا پادشاهی خود را از دست داد. پس از آن، کلئوپاترا در سال ۳۰ قبل از میلاد مار کبرایی را تحریک کرد تا وی را بگزد و بدین ترتیب در اسکندریه خودکشی کرد. آنتونی وقتی خبر مرگ کلئوپاترا را شنید، با شمشیر خود را کشت. احتمالا آن‌ها در کنار هم در جایی دفن شدند که امروزه مشخص نیست.

«آتیلا» (Attila) رهبر قوم «هون» (Hun) بود که در قرن پنجم میلادی، با این مردمان کوچگرد و همچنین با اتحاد با «گوت‌ها» (Goths)، «آلان‌ها» (Alans) و بلغارها، به شرق و مرکز اروپا حمله کرد و امپراتوری قدرتمند هون را تشکیل داد. او در سال ۴۳۴ میلادی حکومت خود را آغاز کرد و به یکی از ترسناک‌ترین دشمنان امپراتوری‌های روم شرقی و غربی تبدیل شد.

بنا بر گزارشی، آتیلا در شب عروسی خود در سن حدود ۴۷سالگی در سال ۴۵۳ میلادی درگذشت. او در جشن دچار خونریزی شدید شد. گمان بر آن است که «ایلدیکو» (Ildico)، همسر جدید آتیلا، وی را مسموم کرده باشد. از نام ایلدیکو چنین برمی‌آید که او از مردمان گوت بوده است. آتیلا احتمالا در میان ثروت‌های زیادش، جایی در مجارستان به خاک سپرده شد؛ اما خادمان تدفین‌کننده کشته شدند تا محل دفن مخفی بماند.

مصریان باستان به آرامگاه‌های سلطنتی باشکوه معروف هستند که بسیاری از آرامگاه‌های گمشده ایشان در این فهرست قرار دارد؛ با این حال، آرامگاه یکی از قدیمی‌ترین شاهان مصر لزوما گم نشده است؛ زیرا «هرم بزرگ جیزه» (Great Pyramid of Giza) در نزدیکی قاهره، به وی تعلق دارد؛ اما نکته آن است که با اینکه بسیاری از راهروها و حفره‌های هرم کاوش شده، محل دفن جسد «خوفو» (Khufu) پیدا نشده است.

خوفو که در میان یونانیان با نام «خئوپس» (Cheops) نیز شناخته می‌شود، از حدود سال ۲۵۵۱ تا ۲۵۲۸ قبل از میلاد بر مصر حکومت کرد. اخیرا با استفاده از پرتوهای کیهانی، تونل‌های مخفی درون هرم پیدا شده؛ اما همچنان هیچ شاهدی برای پیدا کردن آن مقبره پنهان به دست نیامده است.

«آمنهوتپ یکم» از حدود سال ۱۵۲۵ تا ۱۵۰۴ قبل از میلاد، فرعون مصر باستان بود. در قرن نوزدهم میلادی، مومیایی وی در یک انبار تدفین نزدیک شهر مصری مدرن «اقصر» (Luxor) یا همان شهر باستانی «تبس» (Thebes) یافت شد. مومیایی را از دست دزدان پنهان کرده بودند؛ اما آرامگاه سلطنتی آمنهوتپ یکم هرگز پیدا نشد. آمنهوتپ یکم فرعون قدرتمندی بود که بسیاری از معابد در مصر را بازسازی کرد و کوشید دامنه سلطه مصر بر سرزمین‌های خارجی را گسترش دهد. او شخصیت تاریخی بسیار محبوبی میان مصریان باستان بود؛ به‌طوری که آیین تدفینی به افتخار او برگزار شد.

«تحوتموس دوم» (Thutmose II) از حدود سال ۱۴۹۲ تا سال ۱۴۷۹ قبل از میلاد، فرعون مصر بود. مومیایی وی در همان انبار تدفین آمنهوتپ یکم قرار داشت؛ اما آرامگاه او هیچ‌گاه پیدا نشد. تحوتموس دوم بیشتر به‌خاطر همسرش، ملکه «حتشپسوت» (Hatshepsut)، معروف است؛ پس از مرگ تحوتموس دوم، حتشپسوت فرعون و حاکم مقتدر مصر شد. احتمال می‌دهند که تحوتموس دوم همان فرعونی باشد که در «سفر خروج» (Exodus) به‌عنوان آزاردهنده موسی و بنی اسرائیل توصیف شده است؛ اما باستان‌شناسان دراین‌باره توافق ندارند.

«نفرتیتی» (Nefertiti) ملکه مصر و شخصیتی معروف در جهان باستان بود. شهرت وی وقتی بیشتر شد که مجسمه چوبی نقاشی‌شده سر او در سال ۱۹۱۲ میلادی، در کارگاهی متعلق به مصر باستان کشف شد. ظاهرا این مجسمه مدلی برای مجسمه‌های سنگی بود. نفرتیتی همسر فرعون «آخناتون» (Akhenaten) بود و از حدود سال ۱۳۷۰ تا ۱۳۳۰ قبل از میلاد زیست.

آخناتون فرعونی اصلاح‌گر بود که در پوشش پرستش خورشید، نوعی یکتاپرستی را در مصر رواج داد که به آن «آتون» (Aten) می‌گفت. آخناتون همچنین به خانواده سلطنتی اهمیت داد؛ بسیاری از کنده‌کاری‌ها او را در کنار نفرتیتی نشان می‌دهند؛ ازاین‌رو، برخی گمان‌ می‌کنند که آن دو حکومت مشترک داشته‌اند. با وجود برخی ادعاها، آرامگاه سلطنتی و مومیایی نفرتیتی هیچ‌گاه پیدا نشد.

برخی از باستان‌شناسان ادعا کرده‌اند که مومیایی آخناتون را در اوایل قرن بیستم میلادی پیدا کردند؛ با این حال، آرامگاه سلطنتی وی هرگز یافت نشد. آخناتون شخصیت بحث‌برانگیزی است؛ نام اصلی وی در واقع آمنهوتپ چهارم بود که به «آمون» (Amun)، خدای خورشید مصری، اشاره داشت. پس از آنکه او فرعون مصر شد، نام خود را به افتخار آتون، خدای خورشید جدید، به آخناتون تغییر داد. اصلاحات دینی آخناتون تنها از حدود سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۳۶ قبل از میلاد دوام یافت. پسر وی، «توت‌عنخ‌آمون» (Tutankhamun)، پرستش خدایان قدیمی مصر را دوباره رواج داد.

«عنخ‌اسن‌آمون» (Ankhesenamun) که از حدود سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۲۲ قبل از میلاد زیست، خواهر ناتنی و همسر توت‌عنخ‌آمون و دختر نفرتیتی و آخناتون بود. آرامگاه وی احتمالا در «دره پادشاهان» (Valley of the Kings) نزدیک آرامگاه توت‌عنخ‌آمون است؛ اما هنوز کشف نشده است. او دختر فرعون و همسر فرعونی دیگر بود؛ با این حساب، اگر آرامگاهش پیدا شود، احتمالا بسیار آراسته باشد.

آخرین آرامگاه مصری گمشده در این فهرست، متعلق به «رامسس هشتم» (Ramesses VIII) است که کمتر از یک سال و در بین سال‌های ۱۱۲۹ و ۱۱۲۶ قبل از میلاد حکومت کرد. جزئیات کمی از زندگی رامسس هشتم در دست است و معلوم نیست که او در چه سنی فرعون شد و چرا درگذشت. با این حال، می‌دانیم که در آن دوره، خاندان سلطنتی مصر وضع پرتنشی داشت و احتمال دارد که او به‌خاطر اختلاف‌ها بر سر جانشینی کشته شده باشد.

رامسس هشتم پسر فرعون قدرتمند، رامسس سوم، بود. او جانشین برادرزاده خود، رامسس هفتم، شد. رامسس هفتم خود پسر رامسس ششم بود. آرامگاه‌های تمام شاهان دودمان رامسس پیدا شده‌اند؛ اما آرامگاه رامسس هشتم هنوز کشف نشده است.

«بودیکا» (Boudica) ملکه قبایل «ایسنی» (Iceni) بریتانیا و یکی از قدرتمندترین ملکه‌ های جهان باستان بود که در منطقه «نورفک» (Norfolk) امروزی در شرق انگلستان می‌زیستند. رومیان در سال ۴۳ میلادی به بریتانیا حمله کردند. ۱۷ سال بعد، یعنی در سال ۶۰ میلادی، بودیکا برضد حاکمان رومی بریتانیا شورش خونینی ترتیب داد. پس از مرگ همسر بودیکا، شاه ایسنی، اتفاقاتی رخ داد که باعث شورش شد.

رومیان ادعا کردند که تنها وارثان پادشاهی ایسنی هستند؛ اما بودیکا اعتقاد داشت که حداقل نیمی از پادشاهی باید به دخترانش برسد. ظاهرا، رومیان ادعای دختران بودیکا را به‌خاطر زن بودنشان، نپذیرفتند. رومیان، به‌جای مذاکره، بودیکا را کتک زدند و به دخترانش تجاوز کردند؛ در نتیجه، بودیکا دست به شورش زد. تعدادی از قبایل دیگر بریتانیا نیز به این شورش پیوستند؛ اما رومیان در نهایت، شورش را سرکوب کردند.

در قرن‌های بعد، بودیکا به قهرمان ملی انگلستان تبدیل شد. آخرین جنگ او با رومیان در سال ۶۱ میلادی رخ داد. بودیکا در جنگ شکست خورد و برای آنکه دستگیر نشود، سم خورد و بدین صورت به زندگی خود پایان داد. شایعه شده که آرامگاه وی احتمالا در ناحیه «همپستید» (Hampstead) لندن یا شاید زیر سکوی ایستگاه راه آهن «کینگز کراس» (King's Cross) لندن است.

«آلفرد وسکس» (Alfred of Wessex)، مشهور به آلفرد بزرگ، اولین شاه آنگلوساکسون‌ها بود. او در سال ۸۴۹ میلادی به دنیا آمد. آلفرد در اصل بر پادشاهی آنگلوساکسونی وسکس یا «وست ساکسونز» (West Saxons) حکومت کرد و در بیشتر زمان عمرش، مشغول پس زدن حمله وایکینگ‌‌ها بود. پس از بستن پیمانی با وایکینگ‌ها که موجب شد بخش اعظم شمال انگلستان به ایشان واگذار شود، آلفرد به حاکم برتر انگلستان تبدیل شد.

آلفرد در سال ۸۹۹ میلادی، در ۵۰ یا ۵۱ سالگی درگذشت. او را نخست در «وینچستر» (Winchester) به خاک سپردند؛ اما چند سال بعد، به‌خاطر آشوب‌های مذهبی، بارها نبش قبر و در جاهای مختلف دفن شد. از قرن نوزدهم به بعد دیگر اطلاعی از محل دفنش در دست نیست؛ با این حال، جست‌وجوها همچنان ادامه دارد.

شاه «هارولد دوم» (Harold II)، مشهور به «هارولد گادوینسن» (Harold Godwinson)، بیشتر به‌خاطر از دست دادن انگلستان معروف است. او در جنگ «هستینگز» (Hastings) در سال ۱۰۶۶ میلادی از «ویلیام فاتح» (William the Conqueror) شکست خورد و انگلستان را به دودمان «نورمن‌ها» (Normans) واگذار کرد. هارولد در آن زمان شاه انگلستان بود؛ اما ویلیام نیز ادعای پادشاهی کرد.

در «فرشینه بایو» (Bayeux Tapestry)، هارولد در حالی تصویر شده که تیری به چشمش خورده و کشته شده است؛ اما شاهدان جنگ می‌گویند که سواره‌نظام نورمن وی را به زیر کشید. ویلیام در شهر «کان» (Caen) فرانسه دفن شده است؛ اما قبر هارولد هرگز پیدا نشد.

جسد ریچارد سوم، یکی از مهم‌ترین و بدنام‌ترین پادشاهان انگلستان، پس از قرن‌ها، در سال ۲۰۱۲، زیر پارکینگی در شهر «لستر» (Leicester) پیدا شد. تنها دو سال از تاج‌گذاری ریچارد سوم می‌گذشت که او در «نبرد بازورث فیلد» (Battle of Bosworth Field)، آخرین نبرد بزرگ میان خاندان‌های انگلستان، در سال ۱۴۸۵ میلادی کشته شد. مرگ ریچارد سوم به‌منزله پایان غوغای «جنگ رزها» (Wars of the Roses) میان دو خاندان بزرگ «لنکستر» (Lancaster) و «یورک» (York) بود که پس از آن، دودمان «تودور» (Tudor) به قدرت رسید.

تاج شاهی انگلستان زمانی در اختیار ادوارد چهارم، برادر ریچارد سوم، بود. ریچارد سوم به‌خاطر طرح‌هایی بدنام است که برای به دست آوردن تاج شاهی ریخت. «ویلیام شکسپیر» (William Shakespeare) وی را به‌عنوان یکی از رذل‌ترین افراد تاریخ توصیف می‌کند؛ با این حال، برخی از مورخان مدرن گمان می‌کنند که ریچارد سوم آنقدرها هم بد نبوده است. پس از مرگ ریچارد سوم در بازورث فیلد، وی را به سرعت در همان نزدیکی خاک کردند؛ بنابراین او تنها شاه انگلستان است که نه مراسم تشییع جنازه و نه مقبره داشت.

یکی از منفورترین کارهای ریچارد سوم این بود که دستور قتل برادرزاده‌های خود، ادوارد ۱۲ساله و ریچارد ۹ساله، را صادر کرد. پس از مرگ شاه ادوارد چهارم، پدر ادوارد و ریچارد جوان، ریچارد سوم به تخت شاهی رسید و دو شاهزاده را در برج لندن محبوس کرد تا به قولی، از آن‌ها محافظت کند تا یکی از آن‌ها به سن قانونی برای حکومت برسد. آن دو شاهزاده هیچ‌گاه دیگر دیده نشدند؛ احتمالا ریچارد سوم در همان سال آن دو را به قتل رساند. در قرن هفدهم میلادی، کارگران دو اسکلت کوچک را در برج پیدا کردند؛ با این حال معلوم نیست که این اسکلت‌ها متعلق به شاهزاده‌های گمشده باشند.

«موکتزومای دوم» (Moctezuma II) یا «مونته‌زومای دوم» (Montezuma II) یکی از آخرین امپراتوران «آزتک» (Aztec) در مکزیک مرکزی بود پیش از آن که «ارنان کورتس» (Hernan Cortes)، فاتح اسپانیایی، به آن منطقه حمله کند. پیش از کامل شدن فتوح اسپانیایی‌ها، دو امپراتور آزتک دیگر نیز بر تخت نشستند؛ اما حکومت آن‌ها تنها چند ماه دوام آورد.

مونته‌زومای دوم سعی کرد با پرداخت طلا، اسپانیایی‌ها را آرام و حمله آن‌ها را دفع کند. روایت‌های متفاوتی از مرگ وی در سال ۱۵۲۰ میلادی وجود دارد؛ یا اسپانیایی‌ها به او خیانت کردند، یا طبق روایت اسپانیایی‌ها، مردم خودش وی را به تلافی زد و بند با اسپانیایی‌ها، به‌طرز مرگباری مجروح کردند. طبق برخی گزارش‌ها، چند روز بعد، مونته‌زوما سوزانده و بقایایش هرگز پیدا نشد.

«آتاهوالپا» (Atahualpa)، آخرین امپراتور «اینکا» (Inca)، سرنوشتی شبیه به سرنوشت مونته‌زوما داشت. در سال ۱۵۳۳ میلادی، فاتحان اسپانیایی به فرماندهی «فرانسیسکو پیزارو» (Francisco Pizarro)، وی را در مسیر شهر «کوزکو» (Cuzco) پرو دستگیر کردند. آتاهوالپا برای رهایی خود، پیشنهاد اتاقی پر از طلا و دو اتاق پر از نقره را داد؛ اما وقتی این گنجینه از راه رسید، پیزارو فرمان قتل آتاهوالپا را صادر کرد. به قولی، آتاهوالپا به شیوه مسیحی دفن شد؛ اما روایت‌های متعددی می‌گویند که بعدها، پیروانش وی را نبش قبر کردند. امروزه، محل نگهداری جسد آتاهوالپا مشخص نیست.

محل نگهداری جسد «کریستف کلمب» (Christopher Columbus)، سیاح جنوایی، همچنان موضوع مناقشه است. او اولین کسی بود که از اقیانوس اطلس گذشت و راه را برای استعمار اروپاییان در آمریکا باز کرد. پس از مرگ کلمب در سال ۱۵۰۶ میلادی، جسد وی در «وایادولید» (Valladolid) اسپانیا به خاک سپرده شد؛ اما بعدها، کلمب نبش قبر و یک بار در «سویا» (Seville) و بار دیگر در «سانتو دومینگو» (Santo Domingo)، پایتخت «جمهوری دومینیکن» (Dominican Republic)، دفن شد. امروزه، هم سویا و هم سانتو دومینگو ادعا می‌کنند که استخوان‌های کلمب را در اختیار دارند؛ اما هیچ‌کس نمی‌داند کدام‌یک حقیقت را می‌گویند.

«کامهامهای اول» (Kamehameha I) اولین شاه «جزایر هاوایی» (Hawaiian Islands) بود. جزایر هاوایی شامل هشت جزیره اصلی می‌شود که هر جزیره، خاندان شاهی خود را داشت. خاندان کامهامها بر بزرگ‌ترین جزیره هاوایی حکومت می‌کردند. گمان می‌رفت که کامهامها، طبق پیشگویی مردم بومی هاوایی، شاه تمام جزایر خواهد شد. پس از سال‌ها جنگ و مذاکره، در سال ۱۷۹۵ میلادی، او به این عنوان دست یافت و تا زمان مرگش در سال ۱۸۱۹ میلادی، شاه جزایر هاوایی ماند. استخوان‌های کامهامها را در غاری مقدس گذاشتند و محل آن، طبق سنت رایج در هاوایی، پنهان مانده است.

«تکامسه» (Tecumseh) رهبر گروهی از مردمان بومی آمریکا به نام مردم «شاونی» (Shawnee) بود که کوشید مردمان بومی آمریکا را برضد اشغالگران اروپایی متحد کند. او در حدود سال ۱۷۶۸ میلادی در «اوهایو» (Ohio) به دنیا آمد و برای سال‌های طولانی با استعمارگران جنگید. «تنسکواتاوا» (Tenskwatawa)، برادر تکامسه، رهبر مذهبی قدرتمندی بود که هم‌راستا با تکامسه فعالیت می‌کرد.

در سال ۱۸۱۲ میلادی، تکامسه با انگلیسی‌ها برضد استقلال‌طلبان آمریکایی متحد شد؛ اما انگلیسی‌ها پشت او را خالی کردند؛ در سال ۱۸۱۳ میلادی، تکامسه به تعداد زیادی از نیروهای آمریکایی حمله کرد و کشته شد. به قولی، او در نزدیکی میدان نبرد به خاک سپرده شد؛ اما هیچ اثری از قبرش وجود ندارد.

«لئوناردو داوینچی» (Leonardo da Vinci)، هنرمند، مهندس، دانشمند و احتمالا مشهورترین شخصیت ایتالیای عصر رنسانس است؛ اما هیچ‌کس نمی‌داند که استخوان‌های وی در کجا قرار دارد. او در سال ۱۵۱۹ میلادی در فرانسه درگذشت و برای مدتی، در کلیسایی در «قلعه آمبواز» (Chateau d’Amboise) در «دره لوآر» (Loire Valley) به خاک سپرده شد؛ اما قلعه در طی انقلاب فرانسه بسیار آسیب دید و در سال ۱۸۰۲ میلادی ویران شد. بسیاری از گورهای آن محوطه نابود یا محتوای آن‌ها جابه‌جا شدند؛ بنابراین محل بقایای جسد داوینچی مشخص نیست.

«ولاد دراکولا» (Vlad Dracula) یا «ولاد به میخ‌کشنده»، قهرمان ملی رومانی و حاکم شاهزاده‌نشین «والاچیا» (Wallachia) در قرن پانزدهم میلادی است که برای استقلال آن منطقه از دست ترکان عثمانی جنگید. او عنوان «به میخ کشنده» را از آنجا به دست آورد که دشمنانش را با به میخ کشیدن اعدام می‌کرد. در طی واقعه‌ای معروف به سال ۱۴۶۲ میلادی، ولاد تمام جمعیت روستایی ۲۰,۰۰۰نفره را به میخ کشید تا ترکان عثمانی که در حال پیشروی بودند را بترساند؛ اتفاقا ترکان نیز با دیدن این صحنه، یا از روی وحشت یا از روی انزجار، دست به عقب‌نشینی زدند.

نام خانوادگی ولاد، دراکولا بود که در اصل به معنی «اژدها» است؛ اما امروزه معنی «شیطان یا روح پلید» می‌دهد. افسانه ولاد باعث شکل‌گیری داستان‌های دراکولای خون‌آشام شد. آرامگاه او هرگز پیدا نشد که ممکن است اتفاقا خبر خوبی باشد.

«فرانسیس دریک» (Francis Drake) دریاسالار و دزد دریایی موردعلاقه ملکه الیزابت اول بود که در سال ۱۵۹۶ میلادی، هنگامی که می‌خواست به کشتی‌های اسپانیایی حامل طلا و نقره دستبرد بزند، در پاناما کشته شد. بر تن جسد وی، زره پوشاندند و آن را داخل تابوتی سربی مهر و موم و در اعماق دریا، در فاصله ۲۴کیلومتری از شهر «پورتوبلو» (Portobelo) دفن کردند. از آن زمان، غواصان، باستان‌شناسان و شکارچیان گنج به‌دنبال جسد فرانسیس هستند؛ اما تاکنون، محل دقیق آرامگاه او همچنان به‌صورت راز باقی مانده است.

صدها سیاه‌پوست آمریکایی احتمالا در قبرهای بی‌نشانی در مکان‌های مختلف پیرامون شهر «تالسا» (Tulsa) در ایالت «اکلاهما» (Oklahoma) به خاک سپرده شده‌اند. این مردگان، قربانیان شورش نژادی سال ۱۹۲۱ میلادی هستند که مقامات آن زمان سعی کردند آن را لاپوشانی کنند. در قبرستان «اوکلاون» (Oaklawn) شهر، بیش از ۴۰ قبر بی‌نشان پیدا شده است. مورخان می‌گویند بالغ بر ۳۰۰ نفر در شورش‌های نژادی کشته شدند که بیشتر آن‌ها مردم سیاه‌پوست بودند. احتمالا جسدهای بیشتری از قبرستان اوکلاون و جاهای دیگر پیدا خواهد شد.

گرچه هیچ شاهد باستان‌شناختی از عیسی مسیح وجود ندارد، بیشتر مورخان بر این باور هستند که او شخصیتی واقعی بوده است که در قرن یکم میلادی در یهودیه مصلوب شد. به‌صورت سنتی، «کلیسای مقبره مقدس» (The Church of the Holy Sepulchre) در بیت‌المقدس را محل دفن عیسی مسیح می‌دانند و برخی شواهد نیز موید این نظر هستند؛ اما باستان‌شناسان امروزه گمان می‌کنند که «بوستان قبر مسیح» (The Garden Tomb) در بیت‌المقدس، احتمالا محل دفن مسیح نیست. در سال ۲۰۰۷ میلادی، یک مستند تلویزیونی ادعا کرد که قبر مسیح را در شرق بیت‌المقدس نشان داده است؛ اما به نظر نمی‌آید که ادعای معتبری باشد.

«هارالد بلوتوث (دندان‌آبی) گورمسون» (Harald Bluetooth Gormsson) شاه دانمارک و نروژ در قرن دهم میلادی است که به‌خاطر متحد کردن قبایل وایکینگ شهرت دارد. نام وی احتمالا به علاقه‌اش به بلوبری اشاره دارد یا آنکه یعنی دندان‌های بدی داشته است که سیاه یا آبی به نظر می‌رسیدند. نام وی امروزه در استاندارد فناوری بی‌سیم «بلوتوث» ماندگار شده است که مبادله داده میان دستگاه‌های مختلف را میسر می‌کند. هارالد چندین قلعه مدور برای تحکیم حکومت خود ساخت که باستان‌شناسان آن‌ها را کشف کرده‌اند؛ اما آرامگاه او پیدا نشده است.

«گایوس سزار آگوستوس گرمانیکوس» (Gaius Caesar Augustus Germanicus)، معروف به «کالیگولا» (Caligula)، به‌عنوان مستبدترین امپراتور روم شهرت دارد؛ هر چند برخی مورخان اعتقاد دارند که او مستحق این بدنامی نیست. کالیگولا در جوانی، به‌ویژه در سپاه، بسیار محبوب بود. پدر وی فرمانده بود و کالیگولا یونیفرم نظامی کوچکی به تن می‌کرد؛ به همین دلیل به او لقب کالیگولا، به معنی «کوچک چکمه»، دادند.

وقتی کالیگولا به مقام امپراتوری رسید، اوضاع برایش خیلی بد پیش رفت و در سال ۴۱ میلادی، محافظان ناراضی وی، او را ترور کردند. گرچه آرامگاه بسیاری از امپراتوران روم شناخته شده‌اند، آرامگاه کالیگولا هرگز پیدا نشد. در سال ۲۰۱۱ میلادی، پلیس ایتالیا ادعا کرد که قبر کالیگولا را پیدا کرده است؛ اما مورخان آن را باور ندارند.

جیمز یکم، پادشاه اسکاتلند، بر آن بود تا شهر «پرت» (Perth) اسکاتلند را به‌جای «ادینبورگ» (Edinburgh) به مرکز سلطنتی اسکاتلند تبدیل کند؛ اما اعضای خاندان رقیب در سال ۱۴۳۷ میلادی وی را به قتل رساندند و جیمز در این ماموریت ناکام ماند. باستان‌شناسان گمان می‌کنند که آرامگاه وی زیر بافت مدرن شهر یا در میان بقایای دیر یا صومعه متعلق به قرون‌وسطا قرار دارد. کاوش‌ها برای یافتن آرامگاه جیمز در حال انجام است. طبق رسیدی به مبلغ ۹۰ پوند، متعلق به سال ۱۴۴۳ میلادی، شوالیه‌ها قلب مومیایی‌شده جیمز را به سرزمین مقدس بردند.

آرامگاه شاه «روبرت یکم» (Robert I) یا «رابرت بروس» (Robert the Bruce) در اصل در کلیسایی در شهر «دانفرملین» (Dunfermline)، در شمال ادینبورگ، بود؛ اما در طی فرایند اصلاحات پروتستانی اسکاتلند در قرن شانزدهم میلادی، کلیسا همراه با دیگر آرامگاه‌های سلطنتی ویران شد. در قرن هجدهم میلادی، قطعاتی از آرامگاه گمشده را پیدا کردند. باستان‌شناسان با استفاده از این قطعات، محل را دارند بازسازی می‌کنند و امروزه در معرض دید عموم است.

پیدا شدن کدام آرامگاه گمشده برای شما جذاب‌تر است؟ دیدگاه خود را با ما و دیگر همراهان کجارو در میان بگذارید.

منبع عکس کاور: Shutterstock، عکاس: Anton Ivanov