زندگینامه توماس ادیسون، معروف‌ترین مخترع جهان

توماس ادیسون بزرگ‌ترین مخترع آمریکایی است که اختراعات او بر جامعه صنعتی مدرن، تاثیر گسترده‌ای گذاشت. مهم‌ترین اختراعات ادیسون شامل برق، لامپ روشنایی، گرامافون، دستگاه ضبط صوت و دوربین فیلم یا نمایشگر می‌شود. او اختراعات زیادی به ثبت رساند که تعداد آن‌ها ۱۰۹۳ مورد است.

ادیسون جزو معدود مخترعانی است که با همکاری و همفکری پژوهشگران و محققان دیگر، مبانی علم سازمان‌یافته و همکاری مشترک گروهی را برای تحقق ایده‌های خود به کار گرفت؛ او همچنین بنیاد پژوهشی صنعتی را در آمریکا تاسیس کرد.

منبع عکس: heraldandtribune.com

ادیسون، مخترع آمریکایی است که کار خود را از ۱۶ سالگی در صنعت تلگراف آغاز کرد. در آن زمان، باتری‌های اولیه، تنها منبع تولید الکتریسیته محسوب می‌شدند و جریان ولتاژ آن‌ها پایین بود. او آزمایشگاهی بنا کرد و در آن گرامافون، لامپ رشته‌ای، مولد انقلابی با کارایی خاص، دکمه کربنی برای بلندگوی تلفن و میکروفون، راه‌آهن الکتریکی آزمایشی و عناصر کلیدی دستگاه تصویر متحرک را ساخت.

ادیسون با تعداد زیاد اختراع ثبت شده، عنوان پرکارترین مخترع تاریخ آمریکا را از آن خود کرده است. او برخلاف مخترعان دیگر آن دوره که امکاناتی محدود داشتند، یک موسسه اختراعی را اداره می‌کرد.

ادیسون به‌عنوان رئیس، خود پروژه‌هایی را انتخاب می‌کرد که دیگران در پیشبرد آن‌ها محتاط بودند. رویای ثروتمند شدن او، از طریق سخت‌کوشی و هوش، وی را به قهرمانی مردمی برای هموطنانش تبدیل کرد. ادیسون لابراتواری بزرگ ساخت و مخترعان بسیاری را در آنجا به‌کار گرفت.

تصویری از نیکولا تسلا در لابراتوار ادیسون، منبع عکس: emiter.com.mk

ادیسون را از نظر شخصیتی، فردی خودخواه و بدون قانون توصیف کرده‌اند که به کارمندان خود ظلم بسیاری روا می‌داشت. برخی معتقدند تعداد زیادی از اختراعاتی که به نام او ثبت شد، حاصل تلاش کارمندان وی بود و با این نگاه، او را فردی ظالم توصیف کرده‌اند.

ادیسون تعدادی از فیزیکدانان و ریاضی‌دانان برجسته از جمله «نیکولا تسلا» (Nikola Tesla) و «ای.ای. کنلی» (Arthur E. Kennelly)، را به‌عنوان دستیار خود، به‌کار گرفت. ماهیت متناقض شخصیت نیرومند ادیسون، به موقعیت افسانه‌ای او کمک می‌کرد؛ به‌طوری که او در دهه ۳۰ زندگی‌ خود، شناخته‌شده‌ترین آمریکایی در جهان بود. هنگامی که ادیسون درگذشت، از او به‌عنوان مردی یاد شد که پایه انقلاب تکنولوژیکی و اجتماعی برق مدرن را پایه‌ریزی کرد و بسیار مورد احترام قرار گرفت.

منبع عکس: britannica.com

«توماس آلوا ادیسون» (Thomas Alva Edison)، در ۱۱ فوریه سال ۱۸۴۷ میلادی، در «ایالت اوهایو» (Ohio State)، در آمریکا به دنیا آمد. نام «توماس» را به یاد عموی بزرگ ادیسون، برای او انتخاب کردند.

«ساموئل اوگدن ادیسون» (Samuel Ogden Edison)، پدر توماس، تاجر، میخانه‌دار، نجاری ماهر، خیاط و مردی با زمین‌های حاصل‌خیز بود که شخصیتی پرانرژی داشت.

مادر ادیسون، «نانسی متیوز الیوت» (Nancy Matthews Elliott)، نام داشت و معلم بود. نانسی و ساموئل، هفت فرزند داشتند که توماس آخرین آن‌ها به شمار می‌رفت. توماس در سن ۲۴ سالگی، مادر خود را از دست داد.

محل تولد ادیسون، منبع عکس: tripadvisor.com

نام میانی توماس، «آلوا» (Alva)، بود و خانواده‌اش وی را «آل» صدا می‌زدند. توماس در سن چهار سالگی همراه خانواده‌اش به ایالت «میشیگان» (Michigan) رفت. وقتی او به سن مدرسه رسید، تنها چندماه به مدرسه رفت؛ چون درس‌ها شفاهی بودند و ادیسون به‌علت مشکل کم‌شنوایی، متوجه دروس نمی‌شد.

مدیر مدرسه، معتقد بود توماس شاگردی ضعیف است؛ به این جهت او را از مدرسه اخراج کرد. پزشکان، علت ناشنوایی ادیسون را ابتلای وی در کودکی به تب قرمز تشخیص دادند. به عقیده پزشکان، عفونت گوش میانی توماس در کودکی درمان نشده و منجر به ناشنوایی گوش وی شده بود.

ادیسون در کنار مطالعه کتاب‌های مختلف، از سن ۱۲ سالگی، در سال ۱۸۵۹ میلادی، به فروشندگی میوه و روزنامه در «راه‌آهن گرندترانک» (Grand Trunk Railway)، در ایالت میشیگان، مشغول شد. او از تنهایی لذت می‌برد؛ زیرا تنهایی به او فرصت می‌داد تمرکز بیشتری داشته باشد. ادیسون در ۱۵ سالگی، یک پسر بچه‌ کوچک سه ساله را از برخورد با قطار نجات داد. پدر آن پسر، برای پاداش به ادیسون، کار با تلگراف را به او یاد داد.

منبع عکس: wnyc.org

مرکز میشیگان، کاربرد تجاری تلگراف را برای کنترل حرکت قطارهای خود، از سال ۱۸۵۹ آغاز کرده بود. ادیسون در واگن مختص چمدان‌ها، آزمایشگاهی برای آزمایش‌های شیمی خود و یک ماشین چاپ راه‌اندازی کرد. او در آنجا با استفاده از ابزار چاپ کوچک و قدیمی، هفته‌نامه «گرند ترانک هرالد» (Grand Trunk Herald) را که تنها دوبرگه بود، در سال ۱۸۶۲ میلادی چاپ و وارد بازار کرد.

ادیسون از فرصت استفاده برد و تلگراف را به‌طور کامل آموخت. او در سال ۱۸۶۳ میلادی، اپراتور تلگراف شد، ۶ سال در آن بخش کار کرد و تا جایی پیش رفت که در سال ۱۸۸۱ میلادی، موفق به دریافت نشان «لژیون افتخاری فرانسه» (French Legion of Honor)، شد.

در زمان کار ادیسون، پیام‌ها توسط تلگراف ساخته «ساموئل فاینلی بریس مورس»، (Samuel Finley Breese Morse)، فیزیک‌دان و مخترع آمریکایی، رد و بدل می‌شدند. فرستنده این تلگراف، از يک مولد برق و دستگاه کليد مانندی ساخته شده بود که جريان برق را قطع يا وصل می‌کرد. گیرنده دستگاه نیز یک آهنربای برقی با توانايی جذب جوشن متحرک بود که قطب مثبت آن با سيم تلگراف به دستگاه فرستنده وصل می‌شد.

گیرنده‌ها به کلید صدا مجهز بودند و این امکان را به تلگراف‌ها می‌دادند که با یک کلیک، خوانده شوند. تبدیل تلگراف‌ها به شنیدار، ادیسون را به‌عنوان یک اپراتور، در طول ۶ سال فعالیت، در معرض آسیب قرار می‌داد؛ زیرا او کمی ناشنوا بود. او که نبوغ بسیاری داشت، تلاش می‌کرد تجهیزاتی را اختراع کند تا وظایف و محدودیت‌های ناشی از ناشنوایی فیزیکی او را برطرف کنند.

تصویر توماس مورس، سازنده تلگراف مورس، منبع عکس: time.com

ادیسون زمانی که ۲۱ ساله بود دستگاه ضبط رای را در «بوستون» (Boston)، اختراع کرد و آن را در سال ۱۸۶۸ میلادی به ثبت رساند. اگرچه این اختراع کارساز بود، دولت‌ها آن را نخریدند؛ زیرا به نفع آن‌ها نبود. ادیسون در ژانویه سال ۱۸۶۹ میلادی، با تلگراف دوبلکس (دستگاهی که انتقال دو پیام به‌طور هم‌زمان را روی یک سیم فراهم می‌کرد) یک چاپگر ساخت که سیگنال‌های الکتریکی را به حروف تبدیل می‌کرد. اختراع او به‌اندازه‌ای پیشرفت کرد که کار با تلگراف را کنار گذاشت.

ادیسون در سال ۱۸۶۹ میلادی از کار در راه‌آهن استعفا داد، به نیویورک نقل مکان کرد و سرپرستی فنی یک موسسه صرافی در نیویورک را به‌عهده گرفت. او در این دوره، اختراع تلگراف چاپی را به نام خود ثبت کرد. تلگراف ادیسون برخلاف تلگراف‌های آن زمان که علائم مورس را به‌شکل صداهای کوتاه و کشیده به اوپراتور می‌رساندند، صداها را به‌صورت نقطه و خط روی نوار کاغذی چاپ می‌کرد.

ادیسون در نیویورک با «فرانک ال. پوپ» (Frank Al Pope)، کارشناس معروف برق، برای تولید چاپگر خود و دیگر تلگراف‌های چاپی شریک شد. او در فاصله سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۸۷۵ میلادی در نیوجرسی بود و در این مدت، در معاملات پیچیده صنعت تلگراف، زیر نظر شرکت «وسترن یونیون» (Western Union)، شرکت می‌کرد.

تلگراف به‌عنوان اولین صنعت ماشین‌های اداری، به‌طور غیر‌مستقیم، کشف گرامافون را در پی داشت. ادیسون تحت حمایت وسترن یونیون، گرامافون چهارگانه را ابداع کرد. این وسیله به‌طور هم‌زمان، چهار پیام را از طریق یک سیم می‌فرستاد.

ادیسون علاوه بر تکمیل وسایل جانبی تلگراف، یک سامانه پیشرفته برای اطلاعات بورس طراحی کرد که از آن سود اقتصادی بسیاری نصیب او شد. او شهرت اولیه خود را به‌عنوان یک مخترع، با طراحی این نشانگر سهام برای شرکت «گلد اند استوک تلگرام» (Gold & Stock Telegraph) به دست آورد و در سال ۱۸۷۳ میلادی آن را ثبت کرد.

«جی گولد بارون» (Jay Gould Baron)، سرمایه‌دار بزرگ وال‌استریت و رقیب سرسخت وسترن یونیون، در دسامبر ۱۸۷۴ میلادی، مبلغ ۱۰۰,۰۰۰ دلار به‌صورت نقد، اوراق فرضه و سهام برای گرامافون داد و آن را از چنگ شرکت تلگراف ربود. این مبلغ زیاد، تا سال‌ها دعواهای قضایی به‌دنبال داشت.

تصویر جی. گولد باورن، سرمایه‌گذار وال استریت، منبع عکس: thinglink.com

توماس ادیسون که حق اختراع تلگراف چاپی را در برابر ۴,۰۰۰ دلار امتیاز به مدیر صرافی فروخته بود، با پول آن، یک کارگاه تحقیقاتی در شهر «نیوآرک» (Newark)، ایالت «نیوجرسی» (New Jersey)، ساخت.

ادیسون که در سال ۱۸۵۷ میلادی ۲۸ سال داشت، برای گذراندن یک دوره چهارساله در علم شیمی به «اتحادیه کوپر» (Cooper Union) رفت؛ کالجی خصوصی در شهر نیویورک که توسط کوپر در سال ۱۸۵۹ میلادی ساخته شد.

ادیسون از سال‌ها قبل به‌دنبال این بود که محل کار خود را به ‌کارگاهی بزرگ منتقل کند. او در سال ۱۸۷۶ میلادی، برای جمع‌آوری سرمایه لازم، آزمایشگاه بزرگ پژوهشی در «منلو پارک» (Menlo Park) نیوجرسی را دایر کرد. تاسیس لابراتور منلوپارک نیوجرسی، یکی از ابتکارها و نقاط عطف فعالیت‌های ادیسون محسوب می‌شود. این لابراتوار اولین موسسه‌ای بود که برای ساخت ابداعات علمی دایر شد.

کارگاه ادیسون، منبع عکس: hmdb.org

«هاینریش گوبل» (Heinrich Goebel)، مخترع آلمانی، در سال ۱۸۵۴ میلادی، اولین لامپ برق را با ۴۰۰ ساعت تولید نور اختراع کرد؛ اما موفق به ثبت آن نشد. ادیسون، نمونه‌ای از یک چراغ برق را که توسط یک آمریکایی ساخته شده بود، در سال ۱۸۷۸ میلادی به دست آورد. لامپ از یک چهارچوب با حباب و رشته‌های متحرک فلزی تشکیل می‌شد که هریک از آن‌ها به تکه‌ای زغال وصل بودند. با عبور برق از رشته‌های فلزی، زغال‌ها می‌سوختند و بین آن‌ها قوس‌های الکتریکی نورانی به رنگ‌های آبی به وجود می‌آمد.

ادیسون در شب ۳۱ دسامبر سال ۱۸۷۹ میلادی، از سرمایه‌داران دعوت کرد که برای تماشای لامپ به منلو پارک بروند. او دستور داد آزمایشگاه را با لامپ‌های زیادی تزیین و محیط اطراف منلوپارک نیوجرسی و جاده آن را نورباران کنند.

لامپ حبابی پیش از ادیسون اختراع شده بود و ادیسون مخترع آن محسوب نمی‌شود. او در سال ۱۸۸۰ میلادی یک طرح قابل اجرا و پیاده‌سازی با استفاده از یک رشته بامبوی زغال‌اندود را برای تولید لامپ حبابی پیشنهاد کرد.

بنای ساختمان کارخانه مرکزی تولید برق، دو سال بعد از نمایش عمومی لامپ در سال ۱۸۸۲ میلادی به پایان رسید. در چهارم سپتامبر سال ۱۸۸۲، سیستم توزیع و پخش نیروی الکتریکی با ولتاژ ۱۱۰ برای ۵۹ مشتری توسط ادیسون در شهر «منهتن» (Manhattan)، واقع در نیویورک، افتتاح شد.

بیشتر ابداعات ادیسون، نتیجه ایده‌های همکاران و کارگروه بزرگی بود که زیر نظر او در لابراتور کار می‌کردند. برای مثال، «لویس لاتیمر» (Lewis Latimer)، دستیار آفریقایی-آمریکایی او، نقش مهمی در موفقیت پروژه لامپ الکتریکی داشت.

نیکولو تسلا، نابغه مهندسی برق، مدتی کارمند ادیسون بود؛ امادر سال ۱۸۸۵ میلادی، مسیر خود را از هم جدا کردند و از آن هنگام، در مجامع عمومی، به بهانه‌های مختلف با هم اختلاف نظر داشتند. اختلاف اصلی آن دو درباره جریان مستقیم برق (ادیسون) و جریان متناوب برق (تسلا) بود.

ادیسون در سال ۱۸۸۷ میلادی، «مدال ماتئوچی» (Matteucci Medal)،را دریافت کرد؛ همچنین در سال ۱۸۹۰، عضویت انجمن سلطنتی علوم سوئد به وی اهدا شد. اهدای مدال «جان اسکات» (John Scott) و «مدال ادوارد لانگسترث» (Edward Longstreth Medal)، در سال ۱۸۸۹، از دیگر جوایز مخترع آمریکایی قرن ۱۹ میلادی بود.

«ویلیام کندی لوری دیکسون» (William Kennedy Laurie Dickson)، مخترع بریتانیایی و از کارمندان کمپانی ادیسون در سال ۱۸۸۹ میلادی، دستگاهی برای نمایش فیلم اختراع کرد. این دستگاه در سال ۱۸۹۴ میلادی، تصاویر متحرک را درون یک سوراخ نشان می‌داد که با چرخاندن دستگاه حرکت می‌کردند.

کمپانی فیلم سازی بلک ماری، منبع عکس: commons.wikimedia.org

ادیسون، اولین شرکت کمپانی فیلم‌سازی در جهان به نام «بلک ماریا» (Black Maria) را در دسامبر ۱۸۹۲ میلادی در وست اورنج نیوجرسی تاسیس کرد. فیلم «عطسه فرد اوت» (Fred Ott's Sneeze)، اولین فیلم کپی رایت در استودیوی ادیسون، تولید و فیلم‌برداری شد. اوت از کارمندان کپمانی ادیسون بود که برای آزمایش فیلم، در آن عطسه کرد.

در سال ۱۹۰۸ مدال آمریکایی «فریتز جان» (Fritz John؛ ریاضی‌دان آلمانی)، به ادیسون اهدا شد. او همچنین در سال ۱۹۱۵ مدال اختصاصی فرانکلین را از جانب موسسه‌ فرانکلین دریافت کرد.

استودیو و کمپانی فیلم‌سازی ادیسون، در سال ۱۹۱۰ میلادی، فیلم علمی- تخیلی «فرانکشتاین» (Frankenstein) را به کارگردانی «جیمز سرل داولی» (James Searle Dawley)‌ ساخت. ادیسون قصد داشت حق انحصاری و اختراع دوربین فیلم‌برداری را نیز از آن خود کند؛ اما دادگاه استیناف، ادعای او را در ۱۰ مارس ۱۹۰۲ میلادی رد کرد.

در سال ۱۹۲۰، نیروی دریایی آمریکا، نشان خدمات برجسته خود را به ادیسون هدیه داد. ادیسون آخرین اختراع خود را با عنوان «فرایند آبکاری الکتریکی»، در ۶ ژانویه ۱۹۳۱ میلادی به ادراه ثبت اختراعات فرستاد؛ اما پیش از دریافت پاسخ آن، درگذشت.

مری استیلول، منبع عکس: wikidata.org

توماس ادیسون، در روز کریسمس سال ۱۸۷۱ میلادی، در حالی که ۲۴ سال داشت، با «مری استیلول» (Mary Stilwell Edison)، ۱۶ ساله، دختر «نیوآرک نیکلاس استیلول» (Newark Nicholas Stillwell) ازدواج کرد که در یکی از فروشگاه‌های ادیسون مشغول به کار بود. ادیسون از پشتکار زیادی برای کار برخوردار بود و حتی در روز عروسی خود نیز بعد از پایان مراسم، به آزمایشگاه رفت تا روی اختراعات خود کار کند.

ادیسون و ماری صاحب سه فرزند شدند. ماه‌های آوریل ۱۸۸۳ تا دسامبر ۱۸۸۵ میلادی، غم‌انگیزترین سال‌های زندگی آن‌ها بود؛ زیرا ماری در سن ۲۹ سالگی، در حالی که بسیار جوان بود در اثر تومور مغزی درگذشت.

برخی علت مرگ ماری را ابتلا به حصبه ذکر کرده‌اند و بعضی دیگر معتقدند او در ۹ آگوست سال ۱۸۸۴ میلادی، در اثر مصرف زیاد مورفین درگذشت. علت مرگ ماری در گواهی فوت او، التهاب مغز (احتقان مغز یا آنسفالیت مغزی) گزارش شده است.

یک سال بعد از مرگ ماری، ادیسون در خانه یکی از دوستان خود در «نیوانگلند» (New England)، واقع در شمال شرق آمریکا، با «مینا میلر» (Mina Miller) آشنا و عاشق وی شد. ادیسون در سال ۱۸۸۵ میلادی در سن ۳۸ سالگی، از مینا که در آن زمان، دختری زیبا و ۲۰ ساله بود، خواستگاری کرد.

تصویر ادیسون و همسرش مینا، منبع عکس: tomedison.org

ادیسون در خاطرات خود به استفاده از «کد مورس» تلگراف، برای خواستگاری از مینا اشاره کرده است. او چگونگی کار با کد مورس را به مینا یاد داده بود تا با استفاده از آن، با هم ارتباط برقرار کنند. ادیسون با کد مورس از مینا خواستگاری کرد و او نیز با رمز به وی پاسخ بله داد. ادیسون و مینا میلر هفت ماه بعد، در تاریخ ۲۴ فوریه ۱۸۸۶ میلادی ازدواج کردند و به وست اورنج نیوجرسی رفتند؛ جایی که ادیسون ملکی در «گلنمونت» (Glenmont؛ دهکده‌ای در آمریکا)، برای عروس خود خرید. ادیسون تا زمان مرگ با مینا در آن خانه زندگی می‌کردند.

ادیسون در سال ۱۹۲۹ میلادی، بیمار شد و سلامتی‌ او به خطر افتاد. او دو سال بعدبه‌علت عوارض ناشی از دیابت، در ۱۴ اکتبر ۱۹۳۱ میلادی به کما رفت و چهار روز بعد در ۱۸ اکتبر سال ۱۹۳۱ میلادی، در خانه خود در گلنمونت، در وست اورنج نیوجرسی درگذشت.

تصویر منلو پارک در وست اورنج نیوجرسی، منبع عکس: bizjournals.com

ادیسون اختراعات بسیاری از خود به‌جای گذاشت. او هنگامی که ۲۰ ساله بود، اولین اختراع خود را که یک دستگاه الکتریکی شمارش رای بود، ارائه و آن را در ژوئن سال ۱۸۶۹ میلادی ثبت کرد. او بعد از ثبت این اختراع، به‌علت بی‌میلی سیاستمداران به استفاده از دستگاه، ناراحت شد و تصمیم گرفت در آینده وقت خود را برای اختراع دستگاه‌های بی‌فایده تلف نکند.

منبع عکس: cyberdefensemagazine.com

ادیسون به‌علت ثبت اختراعات بسیار، به بزرگ‌ترین مخترع آمریکا لقب گرفت. تعداد اختراعات ثبت شده وی را ۱۰۹۳ عدد گزارش کرده‌اند. بسیاری عقیده دارند که این تعداد اختراع، حاصل کار ادیسون نبوده است؛ بلکه نتیجه تحقیقات تیم وی محسوب می‌شوند.

ادیسون ۳۸۹ پتنت (حق اختراع) در زمینه روشنایی و برق،۱۹۵ پتنت برای گرامافون، ۱۵۰ پتنت برای تلگراف و ۱۴۱ پتنت برای ذخیره‌سازی باتری و ۳۴ پتنت برای تلفن ثبت کرد. او اختراعات خود را بر حسب نیازهای جامعه پیش می‌برد و با هدف ابداع چیزهای جدید، اصول اولیه‌ای را کشف می‌کرد که از آزمایش‌های عملی به‌طور غیرقابل‌تغییر و تصادفی مشتق می‌شدند.

بی‌شک ادیسون اختراعات پیشگامانه‌اش را بدون کمک کارکنان و کارگاه مجهز خود در منلوپارک نیوجرسی پیش نمی‌برد. مهم‌ترین اختراعات او تلگراف، لامپ الکتریکی، فرستنده کربن، گرامافون، دوربین، باتری، کینتوگراف (Kintograph) و ویتاسکوپ (Vitascope)، هستند.

منبع عکس: تلگراف httpsamericanhistory.si.edu

اولین اختراع ادیسون، دستگاه شمارش رای بود که پیش‌تر به آن اشاره شد؛ سپس تلگراف چاپی را اختراع و ثبت کرد. تلگراف ادیسون، صداهای کوتاه و کشیده را به گوش اپراتور می‌رسانید؛ سپس آن‌ها را به‌شکل خط و نقطه، روی نوار کاغذی به چاپ می‌رساند. ادیسون حق امتیاز اختراع خود را به مبلغ ۴,۰۰۰ دلار، به مدیر صرافی واگذار کرد و با پول آن کارگاه تحقیقاتی نیوجرسی را ساخت. او در محل جدید، علاوه بر تکمیل لوازم جانبی تلگراف، سامانه پیشرفته نمایش‌گر اطلاعات بورس را طراحی کرد و از این طریق، سود هنگفتی به‌دست آورد.

اگر ادیسون می‌خواست سوزنی در انبار کاه پیدا کند، با پشتکار و حوصله، دانه‌دانه رشته‌های کاه را کنار می‌زد تا سوزن نمایان شود. او وقت زیادی را صرف یافتن یک فرمول جزئی یا انجام محاسبات کوچک می‌کرد.

منبع عکس: commons.wikimedia.org

دستگاه تلگراف ساموئل مورس، که آن را در دهه ۱۸۳۰ میلادی اختراع و امکان برقراری ارتباط مردم از فواصل دور را با یکدیگر فراهم کرد، اشکالاتی داشت. برای کار با این تلگراف، یک اپراتور باید به نقاط و خط‌تیره‌های دریافتی در کد مورس گوش می‌داد که این اقدام، سرعت پیام‌ها را ۲۵ تا ۴۰ کلمه در دقیقه کم می‌کرد.

ادیسون در فاصله سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۸۷۴ میلادی سیستم تلگراف را توسعه بخشید. در این سیستم، یک گیرنده تلگراف از قلم فلزی، برای علامت‌گذاری کاغذهای شیمیایی استفاده و سپس از طریق یک دستگاه شبیه به ماشین تحریر، آن را اجرا می‌کرد. این تلگراف، توانایی ضبط ۱۰۰۰ کلمه در دقیقه به‌علاوه ارسال پیام‌های طولانی را داشت.

منبع عکس: renewableenergyworld.com

ادیسون لامپ رشته‌ای را اختراع نکرد؛ او طرحی از یک لامپ را ساخت که با ماندگاری زیاد، برای استفاده طولانی‌مدت کاربرد داشت. او در اواخر دهه ۱۸۷۰ میلادی، به این فکر افتاد که ماده‌ای را که در گیرنده تلفن خود استفاده می‌کرد، در لامپ نیز به کار گیرد. ادیسون به‌دنبال یک رشته کربنی بود. بعد از استفاده از مقوای کربنی، با مواد دیگر آزمایش کرد و در نهایت روی بامبو متمرکز شد که الیاف بلند و دوام بیشتری داشت. ترکیب رشته‌های بامبو و یک پمپ خلا که هوا را حذف می‌کرد به ادیسون کمک کرد طول عمر لامپ را به ۱,۲۰۰ ساعت افزایش دهد.

منبع عکس: etc.usf.edu

«الکساندر گراهام بل» (Alexander Graham Bell)، در سال ۱۸۷۶ میلادی، تلفن را اختراع کرد؛ اما ادیسون نوآوری دیگری انجام و برای توسعه فرستنده بل، طرح جدیدی را ارائه داد. فرستنده بل، به‌علت جریان الکتریکی ضعیف، امکان کاربرد تا مسافت دور را نداشت. ادیسون ایده استفاده از باتری را برای تامین جریان روی خط تلفن و کنترل قدرت آن با استفاده از کربن، برای تغییر مقاومت مطرح کرد.

ادیسون برای انجام این کار، فرستنده‌ای طراحی کرد که یک قطعه کوچک کربن سیاه (از جنس دوده) در پشت دیافراگم داشت. وقتی کسی با تلفن صحبت می‌کرد، امواج صوتی دیافراگم حرکت می‌کردند و فشار روی لامپ زیاد می‌شد. ادیسون لامپ سیاه را با دانه‌های ساخته شده از زغال جایگزین کرد و این طرح اساسی تا دهه ۱۹۸۰ میلادی مورد استفاده قرار گرفت.

منبع عکس: sumtercountymuseum.org

کشف اصلی ادیسون، گرامافون بود که آن را در سال ۱۸۷۷ میلادی آن را اختراع کرد. از آنجا که تلفن، نوعی تلگراف اکوستیک در نظر گرفته می‌شد، ادیسون در تابستان ۱۸۷۷ میلادی تلاش می‌کرد، دستگاهی ابداع کند که مانند تلگراف، سیگنال‌ها را هنگام دریافت، رونویسی کند. او امیدوار بود با استفاده از یک فرستنده کربنی، از نوک قلم روی نوار کاغذی پارافین شده واقعی استفاده کند.

ادیسون در سال ۱۸۷۷ میلادی از گرامافون فویل، پرده‌ برداشت. در این نوع گرامافون، از یک استوانه پیچیده شده در فویل استفاده می‌شد. ادیسون با اختراع این وسیله کاربردی، مردم را حیرت‌زده کرد و در سراسر جهان به جادوگر منلوپارک شهرت یافت.

منبع عکس: davison.com

ادیسون در اواخر دهه ۱۸۸۰ میلادی، بر توسعه فناوری آزمایشگاه خود متمرکز شد و به فکر افتاد که همان کاری را که گرامافون برای گوش انجام می‌داد، او برای چشم انجام دهد. کار روی کینتوگراف، دوربین اولیه فیلم، «کینتوسکوپ» (Kinetoscope)، یک تماشاگر فیلم تک نفره، در واقع توسط ویلیام کندی-لوری دیکسون، کارمند ادیسون، انجام شد.

فیلم‌ها به صنعتی بزرگ تبدیل شدند و دوربین ادیسون به سرعت، با نوآوری‌هایی چون «لومیر سینماتوگراف» ( Lumiere Cinematographe)، دوربین ترکیبی، چاپگر و پروژکتور به مخاطبان امکان تماشای فیلم را داد. شرکت ادیسون به استودیوی فیلم‌سازی پررونقی تبدیل شد و بین سال‌های ۱۸۹۰ تا ۱۹۱۸ میلادی، تعداد زیادی فیلم صامت ساخت.

منبع عکس: businessinsider.in

وسایل نقلیه الکتریکی در اواخر دهه ۱۸۰۰ میلادی توسعه یافتند؛ اما باتری‌هایی مورد استفاده آن‌ها، سنگین بودند و نشت اسید سبب خوردگی داخلی آن‌ها می‌شد. ادیسون چالش اختراع باتری سبک‌تر، قدرتمند‌تر و قابل اعتمادتر را پذیرفت. بعد از تحقیقات جامع و گسترده و چندین بار تحمل شکست، او به یک باتری قلیایی قابل‌اعتماد دست یافت و در سال ۱۹۱۰ میلادی، تولید آن را آغاز کرد. باتری ذخیره‌ساز ادیسون در لامپ‌های معدن، قطارها و زیردریایی‌ها استفاده و به موفق‌ترین محصول زندگی حرفه‌ای او تبدیل شد.

منبع عکس: shop19.discount2023.ru

«ساموئل لنگلی» (Samuel Pierpont Langley)، ستاره‌شناس و فیزیکدان آمریکایی، و دیگر دانشمندان آمریکایی، به ابزاری برای اندازه‌گیری تغییرات دمایی گرمای ساطع‌شده از تاج خورشید برای خورشیدگرفتگی در امتداد کوه‌های راکی نیاز داشتند. ادیسون برای برآورده کردن نیاز آن‌ها، با استفاده از دکمه کربن، یک «میکروتاسیمتر» (microtasimeter)، ابداع کرد.

اختراع جدید ادیسون، پیشرفت‌های بزرگی در روشنایی قوس الکتریکی ایجاد کرد. او درباره عملی بودن تقسیم چراغ‌های قوس الکتریکی می‌اندیشید تا از برق نیز به همان شیوه برای روشنایی استفاده کند. چراغ‌های برق با شعله‌های گازی کوچک و مجزا، به هنگام استفاده، بیش از حد داغ می‌شدند و باید از داغی زیاد مشعل یا لامپ جلوگیری می‌کردند. ادیسون فکر کرد با ساخت دستگاهی شبیه میکروتاسیمتر، می‌تواند جریان برق را کنترل کند. او اطمینان داشت یک چراغ الکتریکی ملایم و ارزان اختراع می‌کند که جایگزین چراغ گاز شود.

دستاوردهای گذشته ادیسون، سبب اعتماد و احترام به روند کار وی می‌شد. سندیکایی از سرمایه‌داران برجسته از جمله «جی. پی مورگان» (J.P Morgan)، مدیر مالی، و «کورنولیوس واندربیلت» (Cornelius Vanderbilt)، سرمایه‌دار بزرگ آمریکایی آن عصر، شرکت «ادیسون الکتریک لایت» (Edison Electric Light)، را تاسیس و حدود ۳۰,۰۰۰ دلار برای توسعه آن به ادیسون کمک کردند.

تصویری از لابراتوار ادیسون، منبع عکس: hmdb.org

ادیسون قصد داشت چراغ‌های خود را در یک مدار موازی تقسیم جریان وصل کند که خرابی یک لامپ، سبب از کارافتادگی مدار آن نشود. دانشمندان دیگر، این امر را غیرممکن تشخیص دادند؛ زیرا آن را با لامپ‌های مقاومت کم می‌سنجیدند. هدف ادیسون عملی کردن این نظریه با استفاده از لامپ‌های با مقاومت بالا بود.

ادیسون با کمک «فرانسیس روبنس آپتون» (Francis Robbins Upton) ۲۶ ساله، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد «دانشگاه پرینستون» (Princeton University)، که نیروی آزمایشگاهی محسوب می‌شد و تخصص ریاضی داشت، به هدف خود رسید. آن‌ها در تابستان سال ۱۸۷۹ میلادی، به پیشرفت عجیبی دست یافتند و موفق شدند با عمل معکوس، از ژنراتور به‌عنوان موتور استفاده کنند.

در ژانویه ۱۸۸۱ میلادی، اولین سیستم رشته‌ای ایزوله (تک ساختمانی) تجاری، از طریق زمینی، در شرکت چاپ نیویورک آغاز به کار کرد. در فصل پاییز همان سال، با نظارت ادیسون، یک سیستم برق مرکزی موقت و نمایشی در «پل هولبورن ویاداکت» (Holborn Viaduct؛ پل جاده‌ای) در شهر لندن نصب شد. ادیسون بر نصب شبکه اصلی و اولین سیستم برق مرکزی دائمی و تجاری جهان در منهتن، نظارت داشت که در سپتامبر ۱۸۸۲ میلادی به بهره‌برداری رسید.

کارخانه‌های روشنایی ایزوله، برای ارائه خدمات به هتل‌ها، تئاترها و فروشگاه‌ها رونق گرفتند و شهرت ادیسون به‌عنوان بزرگ‌ترین مخترع جهان هرروز بیشتر شد.

منبع عکس: geekalerts.com

ادیسون به‌دنبال عملی کردن ایده محبوبیت گرامافون، از طریق پیوند با «زوتروپ» (zoetrope)، بود. زوتروپ دستگاهی محسوب می‌شد که توهم حرکت عکس‌های پشت سر هم را ایجاد می‌کرد. ادیسون و دیکسون بعد از مطالعه کار عکاسان اروپایی مختلف که به‌دنبال ثبت حرکت بودند، موفق به ساخت یک دوربین کار و ابزار دید شدند که به نام‌ کینتوگراف شهرت یافت.

کینتوسکوپ، در پی همگام‌سازی صدا و حرکت بود؛ اما مفهوم پیوند این دو کنار گذاشته شد و فیلم صامت را تولید کردند. ادیسون در سال ۱۸۹۳ میلادی، اولین صحنه تصویر متحرک جهان را در آزمایشگاه ساخت؛ یک سال بعد، کینتوسکوپ‌های دارای سوراخ را که به افراد اجازه می‌داد تصاویر متحرک را مشاهده کنند، با موفقیت اختراع کرد.

مخترعان رقیب، سیستم‌های پروجکشن (projection؛ ابزار پخش نور و تصویر) صفحه نمایش را توسعه دادند که به تجارت کینتوسکوپ لطمه می‌زد. به‌این جهت، ادیسون پروژکتوری را خرید که توسط «توماس جی آرمات» (Thomas J. Armat)، مکانیک و مخترع آمریکایی، ساخته شده بود و آن را به‌عنوان ویتاسکوپ، آخرین شگفتی خود معرفی کرد.

تصویری از عروسک سخنگوی ادیسون، منبع عکس: npr.org

ادیسون همچنین اولین عروسک‌های سخنگو را خلق کرد؛ اما فناوری ضبط آن به‌خوبی کار نکرد و بسیاری از مشتریان شکایت کردند؛ زیرا نمی‌فهمیدند عروسک‌ها چه می‌گویند. عروسک‌های ادیسون، دارای بدنی از ترکیب چوب و فلز با سری از جنس سرامیک بودند. درون سینه آن‌ها، فونوگراف‌هایی کوچک، برای تولید صدا قرار داشت که صدای زنانه ضبط شده‌ای را با آواز‌های کودکانه از جمله لالایی، پخش می‌کردند.

عروسک‌های ادیسون یک مشکل بزرگ داشتند. تکنولوژی اولیه فونوگراف، سبب تولید یک صدای زیر و گوش‌خراش در آن‌ها می‌شد که به جای صدای ظریف لالایی، بیشتر شبیه یک صدای شیطانی بود. ضعف عروسک‌ها و قیمت بالای آن‌ها سبب شکست تجاری پروژه شد. مشکل دیگر عروسک‌ها این بود که قطعاتشان راحت گم می‌شدند و فونوگراف‌های داخل آن‌ها هم بسیار شکننده بودند.

تصویر نمای بیرونی لابراتوار ادیسون در منلوپارک، منبع عکس: hmdb.org

دغدغه همیشگی ادیسون، انتقال کارگاه خود به یک مکان بزرگ بود.او با فراهم کردن سرمایه کافی، در سال ۱۸۷۶ میلادی در منطقه منلوپارک در وست اورنج نیوجرسی، لابراتوار پژوهشی مجهزی بنیاد گذاشت و گروهی از افراد مستعد را به همکاری با خود دعوت کرد.

اختراعات بزرگی در آزمایشگاه منلوپارک به ثمر نشست که همه به نام ادیسون ثبت شدند. ادیسون معامله‌گری تیزبین به شمار می‌رفت؛ اما مدیری قوی نبود. او اوایل زندگی مشکلات بسیاری داشت و برای کاهش هزینه‌های کار، پدر خود را که در آن زمان تنها بود، به «پورت هورون» (Port Huron؛ شهری در میشیگان)، آورد تا در محیط روستایی منلوپارک نیوجرسی آزمایشگاه خود را بسازد.

تاسیس آزمایشگاه، نقطه عطفی در رشته فعالیت‌های ادیسون بود و از بزرگ‌ترین ابتکارهای او محسوب می‌شد. آزمایشگاه منلوپارک، اولین موسسه‌ای بود که با هدف تولید و تکمیل ابداعات علمی برپا شد. این آزمایشگاه را می‌توان نمونه اولیه آزمایشگاه‌های تحقیقاتی بزرگی دانست که تمام صنایع را در کنار کارگاه‌های خود، ایجاد کردند. ادیسون در سال ۱۸۷۸ میلادی، ساخت لابراتوار را به پایان رساند و به آنجا نقل مکان کرد.

نقاشی از کارگاه ادیسون، منبع عکس: hmdb.org

«چارلز دبلیو باتچلور» (Charles W. Batchelor)، مخترع آمریکایی، ادیسون را در تکمیل بیشتر پروژه‌ها در لابراتوار همراهی می‌کرد. چارلز متولد سال ۱۸۴۵ میلادی در منچستر و یک مکانیک ماهر و نقشه‌کشی چیره‌دست بود که مکمل ادیسون محسوب می‌شد. او به‌عنوان گوش ادیسون در پروژه‌هایی چون گرامافون و تلفن همکاری می‌کرد.

اولین تلاش ادیسون در آزمایشگاه جدید، تجاری‌سازی گرامافون بود. در اواخر سال ۱۸۹۰ میلادی، بعد از اینکه ادیسون امکانات تولید و ضبط را در مجاورت آزمایشگاه ایجاد کرد، همه مشکلات مکانیکی برطرف و گرامافون به دستگاهی سودآور تبدیل شد.

قبر ادیسون و همسرش، منبع عکس: nps.gov

ادیسون در روز ۲۰ اکتبر سال ۱۹۳۱ میلادی، در گورستان روزدل (Rosedale Cemetery)، در شرق اورنج نیوجرسی، تشیع شد. قبر توماس و مینا ادیسون در پارک ملی تاریخی توماس ادیسون در پشت گلنمونت، در ملک آن‌ها در وست اورنج نیوجرسی قرار دارد؛دو تخته سنگ به‌صورت عمودی کنار هم قرار گرفته‌اند و یک مسیر آجری با حصار قرمز و درختچه‌ها اطراف آن قرار دارند.

پارک ملی تاریخی توماس ادیسون شامل آزمایشگاه، محل سکونت ادیسون و گلنمونت در وست اورنج نیوجرسی نیز می‌شود. این مجموعه در سال ۱۸۸۷ میلادی، توسط «هادسون هالی» (Hudson Holly)، معمار هنری بزرگ، طراحی شد. منلو پارک، در سراسر جهان به‌عنوان «پایتخت سرمایه‌های مخاطره‌آمیز» شناخته می‌شود و موقعیت خوبی برای کمک به‌شکل‌دهی فناوری‌ها و بازارهای جدید دارد.

برج یادبود ادیسون در کنار خانه او در منلوپارک، منبع عکس: tripadvisor.com

برج یادبود ادیسون در منلوپارک، نماد عظمت و مشارکت‌های علمی او در دید عموم مردم محسوب می‌شود. ادیسون، مخترع پرکار، تنها سه تا چهار ساعت در شب می‌خوابید و خواب را نوعی اتلاف وقت می‌دانست. آمریکا، از سال ۱۹۸۳ میلادی، تاریخ تولد ادیسون در روز ۱۱ فوریه را به‌عنوان روز مخترع، نام‌گذاری کرد. «مجله‌ لایف» (Life)، در ویژه‌نامه‌ خود که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد، ادیسون را در صدر فهرست ۱۰۰ انسان تاثیرگذار در ۱۰ قرن گذشته قرار داد. اگر شما هم درباره ادیسون و اختراعات او نظری دارید، آن را با ما و کاربران کجارو به اشتراک بگذارید.

منبع عکس کاور: tomedison.org