جاهای دیدنی ونیز

ونیز شهری مملو از جاذبه‌های گردشگری است و شاید بهترین راه برای تماشای آن‌ها، پیاده‌روی در خیابان‌ها و گذرگاه‌های کوچک دلربا و عبور از کنار کانال‌های آب آن باشد. قطعا مهم‌ترین و معروف‌ترین جاهای دیدنی ونیز را می‌توان میدان سن مارکو و کانال بزرگ آن دانست که بهترین مناظر شهر در اطراف این دو جاذبه قرار دارند. برای آشنایی با برخی از جاذبه‌های این شهر شناور ادامه مقاله را از دست ندهید.

منبع عکس: سایت walksofitaly.com (عکاس: ناشناس)

کلیسای جامع سن مارکو از معروف‌ترین جاهای دیدنی ونیز است که با گنبدهای موزاییک‌کاری، چندین محراب دارای تزیینات و جواهرات و کف صیقلی و مرمری، نگاه هر بازدیدکننده‌ای را به خود خیره می‌کند. کلیسای سن مارکو که در سده یازدهم میلادی ساخته شده‌ است، در ضلع شرقی میدان سن مارکو قرار دارد و به کانال بزرگ ونیز مشرف است. عتیقه‌ها و آثار تاریخی و هنری فراوانی در این محل وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به گنجینه‌ای از غنائم جنگی اشاره کرد؛ این گنجینه پس از سقوط قسطنطنیه از طریق کشتی‌های ونیزی به کلیسا منتقل شد. نقاشی‌های روی سقف و دیوارها نظیر نقاشی‌های موزاییکی طلایی بر بالای دروازه‌ ورودی از دیگر جذابیت‌های این کلیسا هستند.

منبع عکس: سایت ourescapeclause.com (عکاس: ناشناس)

میدان سن مارکو از مهم‌ترین جاذبه‌های ونیز و میدان اصلی و عمومی شهر محسوب می‌شود که محلی برای گشت‌وگذار، نوشیدن قهوه، گفتگو و معاشرت با دوستان و... است و به همین دلیل گردشگران بازدید از آن را در برنامه خود قرار می‌دهند. سه طرف میدان را ساختمان‌های قدیمی و جدید با طاق‌های زیبا احاطه کرده‌اند و تعداد زیادی کافه و رستوران در این محل فعالیت می‌کنند. در انتهای باز میدان، کلیسای جامع زیبای شهر به چشم می‌خورد.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Didier Descouens)

پل افسوس، پل نسبتا کوچکی است که بین زندان شهر و کاخ دوج‌ها (دوک‌های ونیز) قرار دارد. این پل روی رودخانه ریو دی پالاتزو بنا شد و طراح آن، آنتونیو کونتینو بود. زمانی که زندانی‌ها از سمت کاخ به زندان برده می‌شدند، روی این پل برای آخرین بار به شهر نگاه می‌کردند؛ چراکه برای بسیاری از آن‌ها حکم اعدام در نظر گرفته شده بود. از همین رو، به آن پل افسوس گفته می‌شود. این پل ۱۱ متری از سنگ آهک ساخته شده است و دو پنجره کوچک در هر دو طرف آن وجود دارد. مجسمه‌هایی زینت‌بخش این پل شده‌اند که اکثرا چهره‌های غمناک یا عصبانی دارند.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: chensiyuan)

کانال بزرگ یا گراند کانال، ۳٫۸ کیلومتر طول دارد و همچون راه ارتباطی، بسیاری از نقاط شهر را به یکدیگر متصل می‌کند. علاوه بر چهار پلی که روی این کانال دیده می‌شود، بسیاری از ساختمان‌ها و عمارت‌های مهم ونیز در اطراف آن ساخته شده‌اند و با ظاهر گوتیک ونیزی و رنسانس خود، نگاه هر بیننده‌ای را خیره می‌کنند. قدمت این کانال به قرن نهم میلادی بازمی‌گردد و انواع قایق‌ها در آن رفت و آمد می‌کنند که با استفاده از آن‌ها می‌توانید تجربه متفاوتی را برای خود رقم بزنید.

منبع عکس: سایت getty.edu (عکاس: ناشناس)

پل ریالتو که زمانی تنها پل موجود روی کانال بزرگ شهر بود، در فاصله سال‌های ۱۵۸۸ و ۱۵۹۱ میلادی در عرض سه سال ساخته شد. این قوس سنگی عظیم ۷٫۵ متری، دو خیابان شلوغ را به یکدیگر متصل می‌کند و گذرگاه اصلی روی کانال ونیز محسوب می‌شود. ساختمان پل از ۱۲,۰۰۰ پایه چوبی تشکیل شده است که پس از چندین قرن هنوز استوار و محکم هستند. این پل دارای سه پیاده‌رو است که بسیاری از گردشگران از روی این پل برای عکاسی یا تماشای قایق‌های عبوری استفاده می‌کنند. ضمن اینکه فروشگاه‌های کوچکی روی پل قرار دارد که به فروش بدلیجات، پارچه‌های کتان، شیشه‌های نقاشی شده و... مشغول هستند.

منبع عکس: سایت shoreexcursionsgroup.com (عکاس: ناشناس)

سفر به ونیز بدون قایق‌سواری روی تالاب برای عزیمت به مورانو و بورانو کامل نمی‌شود؛ جایی که خانه شیشه‌گران افسانه‌ای ونیزی قرار دارد. برخی می‌گویند که برای کاهش خطر آتش‌سوزی، آن‌ها از یکی از کوره‌های شیشه‌گری مرکز شهر به این محل فرستاده شدند و عده‌ای معتقدند که علت نقل‌مکان آن‌ها حفظ اسرار دمیدن شیشه بوده است.

در حال حاضر، در دو طرف کانال نمایشگاه‌ها و مغازه‌های شیشه‌گری به چشم می‌خورد که از بدلیجات وارداتی ارزان تا آثار هنری گران‌قیمت را عرضه می‌کنند. در داخل کاخ قرن هفدهمی جوستینیان، موزه شیشه قرار دارد که یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مجموعه‌های شیشه ونیزی از زمان رومیان تا قرن بیستم را در خود جای داده است.

منبع عکس: سایت anamericaninrome.com (عکاس: ناشناس)

مدرسه‌ بزرگ سن‌ روکو، بنای مرمری باشکوهی است که در فاصله سال‌های ۱۵۱۵ تا ۱۵۶۰ میلادی ساخته شد. جذاب‌ترین بخش این مدسه به نقاشی‌های تینتورتو، هنرمند بزرگ ونیزی قرن ۱۶ میلادی تعلق دارد که دیوارها و سقف را با نقاشی پوشانده است. نقاشی‌های او شامل «تکریم سن‌روکو»، «مسیح قبل از پیلاته»، «اینک انسان» و «تصلیب» می‌شوند.

با وجودی که نورپردازی داخل بنا خوب نیست و نقاشی‌ها به رنگ تیره هستند؛ همچنان می‌توانید از نوآوری‌های تینتورتو در استفاده از نور و رنگ لذت ببرید. آثار بیشتری از این هنرمند در پشت محراب کلیسای مجاور سن روکو وجود دارد.

منبع عکس: سایت fascination-venice.com (عکاس: ناشناس)

کاخ کادورو که با نام کاخ سانتا سوفیا نیز شناخته می‌شود، عالی‌ترین و کامل‌ترین نمونه‌ گوتیک ونیزی را پیش روی شما می‌گذارد. این کاخ از جمله بناهایی است که در امتداد کانال بزرگ ونیز قرار دارد و بین سال‌های ۱۴۲۸ تا ۱۴۳۰ میلادی به‌طور اختصاصی برای خانواده کونتارینی ساخته شد. کاخ کادورو که اثری از «بارتولومئو بون» (Bartolomeo Bon) است، تزیینات ظریفی از سنگ تراشیده دارد و روزگاری نمای بیرونی آن با رنگ و طلا پوشیده شده بود. معماری داخلی بسیار زیبای کاخ باعث شده است که به یک موزه‌ هنری تبدیل شود و مجموعه‌ای از آثار هنری قرون ۱۵ و ۱۶ میلادی را به نمایش بگذارد. جذابیت اصلی این کاخ در شب دوچندان می‌شود؛ هنگام تابش نور بر نمای بیرونی و انعکاس آن در آب که برای بیننده‌ای تازگی دارد.

کاخ کادورو در پایان قرن نوزدهم در اختیار «بارون جورجو فرانکتی» (Barone Giorgio Franchetti) قرار گرفت که این بنای با ارزش را بازسازی و از آن به‌عنوان گالری برای مجموعه بزرگ نقاشی‌های خود استفاده کرد. کاخ و مجموعه بزرگ نقاشی‌های او پس از مرگش به دولت سپرده شد و از آن زمان به بعد نه‌تنها مجموعه نقاشی‌های چشمگیر بارون، بلکه مجسمه‌های هنرمندان مشهور، فرش، مبلمان و دیگر آثار هنری ونیزی در این محل به نمایش درآمده است.

منبع عکس: سایت inexhibit.com (عکاس: ناشناس)

مجموعه‌های هنری «پگی گوگنهایم» (Peggy Guggenheim) یکی از جاهای دیدنی ونیز محسوب می‌شود که در خانه سابق او در کنار کانال بزرگ در معرض دید بازدیدکنندگان قرار دارد. اگرچه بیشتر موزه‌های هنری بزرگ ایتالیا مملو از هنر استادان قرون‌وسطا و رنسانس است؛ این موزه بر هنر آمریکایی و اروپایی از نیمه اول قرن بیستم تمرکز دارد.

این ساختمان کم‌ارتفاع با نمای سفید، مکان مناسبی برای آثار جسورانه و اغلب دراماتیک است که نشان‌دهنده مکتب‌های کوبیست، اکسپرسیونیست انتزاعی، سورئالیست و... در حوزه نقاشی و مجسمه‌سازی هستند. این مجموعه دائمی شامل آثاری از پیکاسو، دالی، موندریان، کاندینسکی، ارنست، ماگریت و غیره است و میزبانی نمایشگاه‌های متعددی از آثار دیگر هنرمندان بزرگ را بر عهده دارد. در باغ‌های مجسمه‌سازی موزه، آثاری از کالدر، هولزر، کارو و جاد به چشم می‌خورد.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Didier Descouens)

«کلیسای سانتا ماریا گلوریوسو دی فراری» (Santa Maria Glorioso dei FrarI) یک کلیسای گوتیک است که کار ساخت آن در حدود سال ۱۳۴۰ میلادی توسط فرانسیسکن‌ها آغاز شد و با تکمیل نما، فضای داخلی و دو کلیسای کوچک، در اواسط قرن ۱۵ میلادی به پایان رسید. برج قرن چهاردهمی این کلیسا به‌عنوان دومین برج بلند شهر به حساب می‌آید.

اگرچه فضای داخلی کلیسا سبکی ساده و بدون تزیین دارد؛ این محل حاوی گنجینه‌های هنری فراوانی است که از آن جمله می‌توان به مجسمه چوبی مهم سن‌جان تعمیددهنده اشاره کرد. این مجسمه توسط دوناتلو، مجسمه ساز فلورانسی در سال ۱۴۵۱ میلادی ساخته شد. یکی دیگر از آثار جالب‌توجه در این کلیسا، مقبره هرمی شکلی است که توسط شاگردان آنتونیو کانووا مجسمه‌ساز در راهروی شمالی ساخته شد.

منبع عکس: travelbl.com (عکاس: ناشناس)

موزه هنرهای زیبا که به اختصار «آکادمیا» نامیده می‌شود، از جمله جاذبه‌هایی است که گردشگران بازدید از آن را از دست نمی‌دهند؛ به‌خصوص که مهم‌ترین و جامع‌ترین مجموعه نقاشی‌های ونیزی قرن ۱۵ تا ۱۸ میلادی را در خود جای داده است. بخش اعظم این مجموعه از صومعه‌ها و کلیساهای تعطیل‌شده، جمع‌آوری شده‌اند و تعدادی نیز از پاکسازی کاخ خانواده‌های اشرافی به دست آمده است.

برخی از گالری‌ها مانند گالری اول که شامل نقاشی گوتیک ونیزی می‌شود، دارای سقف‌های زیبای مزین به حجاری و طلاکاری از قرن پانزدهم هستند. آثار هنری به‌ترتیب زمانی مرتب شده‌اند؛ بنابراین نه‌تنها می‌توانید سیر تحول سبک‌ها را دنبال کنید، بلکه امکان مقایسه آثار هم‌دوره را خواهید داشت. برجسته‌ترین نقاشی‌های موزه هنرهای زیبا که به قرن ۱۵ و ۱۶ تعلق دارند، آثاری از آندریا مانتنیا، پیرو دلا فرانچسکا، جووانی بلینی و ویتوره کارپاچیو را در بر می‌گیرند.

منبع عکس: سایت gpsmycity.com (عکاس: ناشناس)

سانتا ماریا میراکولی که با عنوان کلیسای مرمری نیز معروف است، در مقایسه با کلیساهای بزرگ و باعظمت ونیز، کوچک به نظر می‌رسد؛ با این حال، ارزش دیدن دارد. این کلیسا شاهکاری از معماری رنسانس اولیه است که توسط پیترو لومباردو در فاصله سال‌های ۱۴۸۱ تا ۱۴۸۹ میلادی از سنگ مرمر ساخته شد تا تصویری منحصربه‌فرد از مریم مقدس را به تصویر بکشد.

برخلاف دیگر کلیساهای ونیز که نمایی مملو از تزیینات همراه با مجسمه دارند، لومباردو از سنگ مرمر رنگی برای ایجاد الگوهای ظریفی از گل رز، دایره، هشت ضلعی و صلیب استفاده کرده است. این روش در داخل کلیسا نیز ادامه می‌یابد و جذابیت سقف گنبدی طلایی و دیوارهای مرمری خاکستری را دوچندان می‌کند. سالن اصلی با نرده نفیسی از دوره رنسانس اولیه تزیین شده است و از بخش نزدیک به محراب جدا می‌شود. جای تعجب نیست که این مکان موردعلاقه ونیزی‌ها برای ازدواج است؛ زیرا فضای داخلی آن یکی از زیباترین مکان‌های شهر به حساب می‌آید.

منبع عکس: سایت تریپ ادوایزر (عکاس: ناشناس)

درست همان طور که کاخ کادورو به شما اجازه می‌دهد، نگاهی اجمالی به زندگی اواخر قرون‌وسطا بیندازید، کاخ ریتزونیکو تصویر واضحی از زندگی در دوره‌های باروک و روکوکو در قرن ۱۸ را پیش رویتان می‌گذارد. این کاخ که توسط بالتازاره لونگنا، استاد معماری باروک ونیز طراحی و کار ساخت آن آغاز شد، تقریبا ۱۰۰ سال بعد در سال ۱۷۵۰ میلادی توسط جورجیو ماساری به پایان رسید.

اثاثیه و مجموعه‌های این کاخ، دکوراسیون داخلی با کاغذدیواری‌های ابریشمی، جزییات زیبا و غیره برای هر گردشگری جذابیت دارد. مجموعه پوشاکی که در کاخ وعرضه شده است، بر اهمیت تولید ابریشم در ونیز از اواخر قرون‌وسطا تا قرن هجدهم صحه می‌گذارد. این موزه اهمیت کالاهای لوکس، به‌ویژه لباس و مد، را برای اقتصاد ونیزی در قرن هجدهم نشان می‌دهد؛ زمانی که پارچه‌های بافته‌شده ونیزی از نخ‌های طلا و نقره در سراسر اروپا و دنیای جدید ارزشمند بود.

منبع عکس: سایت tourisminvenice.com (عکاس: ناشناس)

ونیز در قرن هفتم میلادی از جزیره تورچلو آغاز شد و در قرن دوازدهم یک شهر تجاری پررونق بود. از کاخ‌ها، کلیساها، کارخانه‌های کشتی‌سازی و اسکله‌های آن، تنها دو کلیسا و تعداد انگشت‌شماری خانه باقی مانده‌اند و این جزیره تقریبا خالی از سکنه است. از کلیسای جامع «سانتا ماریا آسونتا» که در سال ۶۳۹ میلادی ساخته شد، می‌توان به اهمیت جزیره تورچلو پی برد که بهترین نمونه باقی‌مانده از معماری ونیزی-بیزانسی محسوب می‌شود.

برای بازدید از این جزیره باید قایقی از میدان سن مارکو اجاره کنید یا با تورهای ترکیبی به این جزیره زیبا بروید. در فصل سرد سال، هوای جزیره بسیار سرد و مه‌آلود می‌شود و اگر در این بازه زمانی به تورچلو سفر می‌کنید، حتما لباس مناسب بپوشید. اواخر فصل بهار و تابستان بهترین زمان بازدید از آن است.

منبع عکس: سایت پلنت‌ور (عکاس: ناشناس)

نوار شنی ۱۲ کیلومتری لیدو که تالاب ونیز را از دریای آدریاتیک جدا می‌کند، اولین استراحتگاه ساحلی اروپا بود که در زمان اوج خود، در آغاز قرن بیستم، شیک‌ترین محل شنا در اروپا برای خانواده‌های سلطنتی محسوب می‌شد. امروزه، هتل‌های بزرگ این منطقه با سواحل زیبای شنی خود، هنوز از مهمانان استقبال می‌کنند. سواحل عمومی در انتهای شمالی جزیره در نزدیکی کلیسای سن نیکولو قرار دارند؛ جایی که بقایای پیکر سن نیکولاس نگهداری می‌شود.

پس از آنکه خود را به این منطقه ساحلی رساندید، می‌توانید با پای پیاده یا دوچرخه کرایه‌ای به گشت‌وگذار در لیدو بپردازید. این جزیره مملو از ویلاها و هتل‌های دیدنی است که برای تماشای آن‌ها کافی است در خیابان‌های فرعی گشت بزنید. ضمن اینکه می‌توانید اقامت در این استراحتگاه ساحلی با آب‌وهوای معتدل را تجربه کنید و سفر متفاوتی داشته باشید.

منبع عکس: سایت hypebeast.com (عکاس: ناشناس)

نمی‌توان به ونیز سفر کرد و به مراکز خرید آن سری نزد. خیابان خرید «سالیتزادا سان موئیزه» (Salizada San Moise) یکی از بهترین نقاط شهر برای خرید است و از آنجا که در نزدیکی میدان و کلیسای سن مارکو قرار دارد، دسترسی به آن بسیار راحت است. در این خیابان، انواع اجناس با برندهای ایتالیایی به فروش می‌رسد و دست خالی نمی‌مانید.

منبع عکس: سایت theothermarcostory.co.za (عکاس: ناشناس)

انبار مهمات ونیز در واقع یک کارخانه کشتی‌سازی است که تا پایان قرن هفدهم میلادی، بزرگ‌ترین و شلوغ‌ترین کارخانه در جهان بود. این کارخانه از سال ۱۱۰۴ میلادی به‌طور مداوم گسترش یافت تا اینکه در دوران شکوفایی خود، ۱۶ هزار کارگر داشت. کارخانه مذکور به‌شدت محافظت می‌شد تا روش‌های تولید مخفیانه‌ باقی بماند و ظاهرا می‌توانست در عرض یک روز، یک کشتی بسازد. امنیت آن‌چنان شدید بود که توانست تا حدود سال ۱۵۵۰ هنر کشتی‌سازی خود را مخفی نگه دارد. راه‌های دسترسی به این انبار علاوه بر مسیر آبی، فقط به یک راه خشکی خلاصه می‌شد. در ورودی زمینی آن، یک طاق پیروزی به سبک رنسانس قرار دارد که توسط شیرهایی محافظت می‌شود.

موزه‌ تاریخ دریانوردی در مجاورت کشتی‌سازی قرار دارد و شامل غنایم چشمگیری از جنگ‌های دریایی جمهوری ونیز می‌شود. ضمن اینکه مجموعه‌های جذابی از نقاشی‌ روی پنل‌های چوبی در این محل وجود دارد. این تصاویر جذاب نه به‌خاطر ظرافت هنری‌شان، بلکه برای نمایش زندگی دریایی مورد توجه هستند. مدل‌ها و مصنوعات مربوط به کشتی‌سازی و انواع کشتی‌های شناور در دوره‌ای که ونیز یک قدرت دریایی بود و غیره، گوشه‌ای از آثار این موزه هستند.

نویسنده: نگین توکلی