پارک ملی گورمه

در ترکیه، مناره‌های سنگی عجیب و غریبی وجود دارد که در نگاه اول به نظر می‌رسد هنر دست افراد غیرزمینی باشد و به همین دلیل به دودکش پریان نیز معروف است. این دودکش‌ها از جاهای دیدنی کاپادوکیه به شمار می‌آیند.

مناره های سنگی عجیب و غریبی در ترکیه وجود دارد که ظاهراً متعلق به زمان و مکان دیگری هستند. بر فراز فلات آناتولی در ترکیه مرکزی، سازه‌های سنگی طبیعی عجیبی از سطح زمین بیرون زده و به‌سمت آسمان بالا رفته است، درست مانند قصرهای کوچکی که ساخته دست ارواح هستند. اما وقتی دقیق‌تر به آن‌ها نگاه کنید، می‌فهمید این پری‌ها نبودند که در داخل این سازه‌های قارچی شکل زندگی می‌کردند.

دیدن این سازه‌ها، برای ذهن انسان باورپذیر نیست. فکر می‌کنید در کدام بخش از کره زمین، انبوهی از برج‌های سنگی طبیعی وجود داشته باشد؟ با توجه به درها و پنجره‌های موجود در این سازه‌ها، واضح است که چرا افراد بومی و گردشگران به آن‌ها دودکش‌ پری‌ها می‌گویند. اما این سازه‌های منحصربه‌فرد را پری‌های معمار نساخته‌اند و در واقع ناشی از همکاری مادر طبیعت و انسان است.

طبق اعلام نشنال جئوگرافی، خاکستر ضخیمی از فوران‌های آتشفشانی باستانی در منطقه، به‌شکل صخره‌های نرم درآمده است. در واقع آب و باد در کنار هم روی این فلات تاثیر گذاشته‌اند و فقط به عناصر سخت‌تر کاری نداشته‌اند که به‌شکل مخروط‌ها، ستون‌ها، سازه‌های قارچی‌ شکل و دودکش‌ها تبدیل شده است که ارتفاع آن‌ها به ۴۰ متر نیز می‌رسد. سپس انسان‌ها روی این سازه‌ها کار کرده و آن‌ها را به غار تبدیل کردند. تونل‌های پیچیده‌ای ساختند که باعث شکل‌گیری شهرهای زیرزمینی شد.

این منطقه که به پارک ملی گورمه معروف است و از جاهای دیدنی ترکیه محسوب می‌شود، زمانی تنها مسیر زمینی بین امپراتوری یونان و ایران به شمار می‌رفت؛ هر چند بعدها به پل ارتباطی بین امپراتوری بیزانس و رقبای آن‌ها در خاورمیانه تبدیل شد. به عبارتی، در این محل وابستگی‌های سیاسی و ملی می‌توانست برای افراد آن زمان مخاطره‌آمیز باشد. به همین دلیل بود که این غارها محلی عالی برای مخفی شدن افرادی بود که نمی‌خواستند وارد بازی خونین سیاست شوند. به مرور زمان این غارهای زیرزمینی، مفصل‌تر و شامل جزییات بیشتری شدند.

کاپادوکیه، محلی فوق‌العاده برای بالون‌سواری به حساب می‌آید، از فراز آسمان، چشم‌اندازی معرکه نسبت به این سازه‌ها خواهید داشت و می‌توانید فوران آتشفشان در سالیان دور، باد و مداخله انسان را به‌خوبی مشاهده کنید؛ پس در سفر به ترکیه آن را از دست ندهید. کاپادوکیه نه‌تنها پناهگاه مردم بومی بوده است، بلکه دودکش‌های منطقه برای پناهجویان به‌خصوص پناهجویان مسیحی که از آزار و اذیت رومی‌ها فرار می‌کردند نیز محل امنی محسوب می‌شد. به این ترتیب هزاران نفر به ترکیه گریختند و غارهایی را حفر کردند که در نهایت منجر به‌شکل‌گیری شهرهای زیرزمینی نظیر کایماکلی و درینکویو شد.

در نگاه اول شاید به نظر برسد که این غارها بدون هیچ دانشی ساخته شده‌اند، اما واقعیت چیز دیگری است. این مناطق مسکونی با اینکه در زیرزمین قرار دارند اما محل سکونت تعدادی از معماران و هنرمندان چیره دست آن زمان بوده است. کلیساهای زیبای عصر بیزانس را خواهید دید که با موزاییک‌ها و نقش‌برجسته‌های مذهبی تزیین شده است و با تابش نور خورشید از پنجره‌های غار، روشن می‌شود. بسیاری از غارها به هتل‌هایی برای زندگی غارنشینی در قرن ۲۱ تبدیل شده‌اند و حتی می‌توانید در یکی از اتاق‌های این هتل‌ها اقامت کنید.

نویسنده: صدیقه شجاعی