کاخ کوئیرینال

کاخ کوئیرینال از جاذبه های گردشگری رم است و یکی از سه اقامتگاه رسمی فعلی رئیس‌جمهوری ایتالیا به شمار می‌رود. این کاخ که روی تپه کوئیرینال قرار دارد، اقامتگاه ۳۰ پاپ، چهار پادشاه ایتالیا و ۱۲ رئیس‌جمهوری ایتالیا بوده است. در این محل می‌توانید از معماری باشکوه و سقف طلاکاری، سالن‌های غذاخوری و اتاق‌های سلطنتی بازدید کنید و عکس‌های فوق‌العاده‌ای بگیرید.

• آدرس: ایتالیا، رم، روبه‌روی میدان کوئیرینال (نمایش روی نقشه)

کاخ کوئیرینال، ساختمانی تاریخی در رم است که روی تپه‌ کوئیرینال و مشرف به میدان کوئیرینال قرار دارد.

• اتوبوس: برای دسترسی به کاخ می‌توانید از اتوبوس‌های شماره ۱۷۰، ۱۱۷، ۷۰، ۶۴، ۶۰ و ۴۰ استفاده کنید و در ایستگاه کوئیرینال پیاده شوید.
• مترو: با خط مترو A باید در ایستگاه «میدان جمهوری رم» (Piazza della Repubblica) و با خط مترو B باید در ایستگاه «کاوور» (Cavour) پیاده شوید.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Franco Vannini)

«کاخ کوئیرینال» (Quirinal Palace) یکی از باشکوه‌ترین جاهای دیدنی ایتالیا به شمار می‌رود که قدمت آن به قرن شانزدهم می‌رسد و به کاردینال‌های رومی اختصاص داشت. بر همین اساس، این کاخ که ۱۱۰,۵۰۰ متر مربع مساحت دارد، در گذشته محل اقامت، اسکان و زندگی پاپ‌‌ها بود. ضمن اینکه در قرن نوزدهم گردهمایی‌های مهم برای انتخاب پاپ آینده را میزبانی می‌کرد. علاوه بر این، کاخ مزبور از سال ۱۸۷۰ اقامتگاه رسمی پادشاه ایتالیا و از سال ۱۹۴۶ اقامتگاه رئیس‌جمهوری ایتالیا بوده است و به‌عنوان نماد دولت این کشور نیز به حساب می‌آید.

تا چند سال گذشته فقط قسمت کوچکی از کاخ کوئیرینال برای بازدید عموم آزاد بود؛ اما پس از آنکه «سرجیو ماتارلا» (Sergio Mattarella) به ریاست جمهوری ایتالیا رسید، اعلام کرد که این کاخ متعلق به همه مردم ایتالیا است و بازدید از آن برای همه امکان‌ دارد.

هنگام حضور در کاخ کوئیرینال نه‌تنها با بخشی از تاریخ ایتالیا آشنا می‌شوید، بلکه درک بهتری از عملکرد یکی از مهم‌ترین نهادهای سیاسی این کشور پیدا می‌کنید.

منبع عکس: سایت romesightseeing.net (عکاس: ناشناس)

مکان کنونی کاخ کوئیرینال از زمان روم باستان مورد استفاده بود و معابد متعددی روی این تپه ساخته بودند. در زمان سلطنت کنستانتین نیز آخرین مجموعه از حمام‌های رومی در این محل بنا شد و گواه این موضوع، مجسمه‌های چشمه در میدان کوئیرینال هستند. این محل که مرتفع‌ترین تپه رم محسوب می‌شد، بسیار مورد توجه پاتریسی‌های رومی قرار گرفت و از آن برای ساخت ویلاهای مجلل استفاده کردند. بقایایی از یک ویلا در باغ‌های کوئیرینال کشف شده است که این ادعا را ثابت می‌کند.

کاخ کوئیرینال در قرن شانزدهم میلادی در باغ‌های انگور روی تپه‌ای باستانی ساخته شد که به کاردینال‌های واتیکان تعلق داشت. مزیت این تپه ارتفاع بیشتر آن نسبت به سایر مناطق کم‌ارتفاع شهر بود. پاپ گرگوری سیزدهم به امید فرار از مالاریا، بیماری شایع در آن زمان، مامور ساخت کوئیرینال شد.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Wolfgang Moroder)

مقامات می‌خواستند، هنرمندان کاخ را به‌گونه‌ای تزیین کنند تا رقیبی برای کلیسای سیستین واتیکان باشد؛ جایی که سقف آن را میکل‌آنژ تزیین کرده بود. سرانجام در سال ۱۶۱۵ میلادی پاپ پل پنجم، انجمنی برای ساخت کلیسا تشکیل داد و کلیسایی با همان ابعاد کلیسای سیستین واتیکان بنا کرد؛ به‌طوری که حتی نحوه قرارگیری صندلی‌های آن‌ مشابه این کلیسا بود. پس از گردآوری جمعی از معماران و هنرمندان مشهور، ساخت‌وساز و تزیین آن شروع و در اواخر قرن ۱۶ به مقر تابستانی پاپ کلمنت هشتم تبدیل شد. «پائولین چپل» (Pauline Chapel) از جمله کسانی بود که با گچ‌کاری و آب‌کاری طلا، سقف این محل را تزیین کرد.

در سال ۱۸۰۹ ارتش ناپلئون بناپارت رم را به اشغال درآورد و ناپلئون، پاپ پیوس هفتم را به فرانسه تبعید کرد. ناپلئون قصد داشت تا هنگام سفر به رم به‌همراه خانواده‌اش در کاخ کوئیرینال مستقر شود؛ اما شکست‌های سنگین باعث شد تا این رویای ناپلئون همچون ارتش و ثروتش به باد برود. پاپ پیوس هفتم به رم بازگشت؛ هرچند دیری نپایید که با اتحاد ایتالیا، حکومت مطلق پاپ در این سرزمین از میان رفت و طبقه سلطنتی ایتالیا جایگزین پاپ در این کاخ شدند.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Quirinale.it)

مردم ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم در یک همه‌پرسی، ساختار حکومت را از سلطنتی به جمهوری تغییر دادند و از سال ۱۹۴۸ تاکنون بسیاری از روسای جمهور ایتالیا ساکن کاخ کوئیرینال هستند. در زمان سرجیو ماتارلا تاریخ کوئیرینال مجددا تغییر کرد. وی اعلام کرد این کاخ به تمام مردم و شهروندان ایتالیا تعلق دارد و آن‌ها می‌توانند از کاخ بازدید کنند. به این ترتیب، کاخ کوئیرینال به موزه‌ای باشکوه تبدیل شد.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Egiglia)

کاخ کوئيرینال از یک ساختمان اصلی با ۱۲۰۰ اتاق تشکیل شده که اطرافش را حیاط باشکوهی احاطه کرده است.

شکل راه‌پله افتخار در طول دوره پاپ‌ها بسیار مفید بود؛ چراکه دسترسی مستقیم به دو اتاق اصلی کاخ پاپ، اتاق تاج و تخت (تالار بزرگ سواران زره‌پوش امروزی) و اتاق مجلس سنای پاپ‌ها (تالار بزرگ ضیافت امروزی) را به‌راحتی فراهم می‌کرد.

تالار تاج و تخت، محل ملاقات با سفیران و مقامات بود و اکثر برنامه‌های رسمی و عمومی در آن برگزار می‌شد. امروزه رئیس‌جمهوری ایتالیا از این اتاق برای دیدار با مردم و مراسم رسمی استفاده می‌کند.

کلیسای پائولین به همان اندازه و شکل کلیسای سیستین ساخته شد تا بتوانند مراسم خود را علاوه بر واتیکان، در کوئیرینال نیز تکرار کنند. ضمن اینکه چهار پاپ در این محل انتخاب شدند. امروزه از کلیسای مزبور برای انجام برنامه‌های مذهبی و همین طور برپایی کنسرت استفاده می‌شود.

این اتاق قبلا به‌عنوان آپارتمان خصوصی پاپ مورد استفاده بود و در حال حاضر، رئیس‌جمهوری گاهی اوقات به‌طور غیررسمی با مقامات مهم در این محل ملاقات می‌کند.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Egiglia)

باغ‌های کوئیرینال که به‌خاطر موقعیت ویژه‌شان همچون جزیره‌ای بر فراز رم قرار گرفته‌اند، بر اساس سلیقه پاپ‌ها و پادشاهان در طول قرن‌ها تغییر کرده‌اند. این باغ‌ها درمجموع به ۴۰ هکتار می‌رسند و آرایش فعلی آن‌ها توانسته است، بین باغ رسمی متعلق به قرن هفدهم در مقابل بخش اصلی کاخ و باغ رمانتیک متعلق به نیمه دوم قرن هجدهم هماهنگی ایجاد کند. در این بخش، قهوه‌خانه‌ای وجود دارد که فردیناندو فوگا برای پذیرایی از پاپ بندیکت چهاردهم ساخته و با نقاشی هنرمندان مشهوری تزیین شده است. در این باغ، ارگ آبی معروف قرار دارد که در فاصله سال‌های ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹ ساخته شد و کیبوردی شامل ۴۱ نت دارد.

اتاق زرد و دو اتاق مجاور آن در ابتدا به‌شکل سالنی بزرگ بودند که توسط پاپ الکساندر هفتم ساخته شدند. هنگامی که ناپلئون در حال آماده‌سازی برای تصاحب کاخ بود، دستور داد که این سالن به سه اتاق تقسیم شود تا به‌همراه اتاق‌های دیگر به‌عنوان آپارتمان خصوصی برای ملکه به کار رود. در ادامه با پارچه‌ای زردرنگ روی دیوارها را پوشاندند و ازاین‌رو اتاق زرد نامیده شد.

اتاق آگوستوس در گذشته به‌عنوان اتاق تاج و تخت استفاده می‌شد. گفته می‌شود که که وقتی ویکتور امانوئل سوم پادشاه شد، باید پایه‌های تخت پادشاهی را کوتاه می‌کردند تا با قد او تناسب داشته باشد.

اتاق سفیران برای ملاقات با مقامات قبل از مراسم استفاده می‌شد که امروزه نیز به همین منوال ادامه دارد.

اتاق هرکول، اتاق کابینه، راه‌پله ماسکارینو، اتاق آینه‌، تالار ضیافت، اتاق برنزینو، اسطبل با ۱۰۰ کالسکه و... سایر بخش‌های این کاخ را تشکیل می‌دهند.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Wolfgang Moroder)

در کاخ کوئیرینال می‌توانید به طبقه همکف بروید که به نمایشگاه تاریخ کاخ، اقامتگاه پاپ، پادشاهان و روسای جمهور اختصاص دارد. در ادامه از تماشای لوازم سلطنتی داخل کاخ، مجموعه‌ای از سرامیک‌های گرانبهای قرن نوزدهم، ظروف گران‌قیمت، کارد و چنگال‌های سلطنتی، لباس ابریشمی ملکه مارگریتا از قرن نوزدهم با تزیینات نقره و کریستال و ست کامل ماه‌عسل پادشاهی لذت ببرید. لوسترهای سالن رقص نیز به‌شدت زیبا و خیره‌کننده هستند و هر گردشگری را به خود جذب می‌کنند. علاوه بر این وسایل می‌توانید از کالسکله‌های سلطنتی متعلق به پادشاهان گذشته ایتالیا و همین طور باغ‌های این مجموعه دیدن کنید. توالت ناپلئون، کتابخانه‌ای متعلق به قرن ۱۸، راهرویی با نقاشی‌های دیواری از قرن ۱۸، پله‌های مدور قرن ۱۶ و... از دیگر جاذبه‌های کاخ هستند.

نگهبانانی که در قسمت‌های مختلف قصر ایستاده‌اند، یکی از جاذبه‌های کوئیرینال هستند. آن‌ها در گارد کورازیری خدمت می‌کنند و وظیفه محافظت از رئیس‌جمهوری این کشور را بر عهده دارند. از مهارت‌های ویژه نیروهای کورازیری، سوارکاری، تک تیراندازی، سنگ‌نوردی، هنرهای رزمی و تخصص در زمینه مواد منفجره است.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Franco Vannini)

اگر قصد بازدید از کاخ کوئیرینال را دارید، می‌توانید از تورهایی استفاده کنید که به زبان انگلیسی، فرانسه و ایتالیایی برای تشریح وقایع و سرگذشت کاخ برگزار می‌شوند. تورهای کوئیرینال ۸۰ دقیقه‌ طول می‌کشند و رایگان هستند؛ فقط برای ورودی باید ۱٫۵ یورو بپردازید. با این وجود، تورهای ۲٫۵ ساعته ۱۰ یورو هزینه دارند که شامل بازدید از باغ‌های کاخ، سالن غذاخوری سلطنتی و مجموعه کالسکه‌های پادشاهی می‌شوند. برای بازدید از کاخ کوئیرینال در ایام اوج گردشگری و تعطیلات باید پنج روز زودتر بلیط ورودی را رزرو کنید.

ساعات بازدید از کاخ کوئیرینال از ۹ تا ۱۶ است و درهای مجموعه در ساعت ۱۴:۳۰ به روی گردشگران بسته می‌شود. در روزهای دوشنبه و پنجشنبه، تمام ماه اوت و تعطیلات کریسمس امکان بازدید از کاخ وجود ندارد.

نویسنده: عماد جعفری/ بازنویسی: صدیقه شجاعی