دولومیت

دولومیت، رشته‌کوهی در شمال شرق ایتالیا است که در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان میراث فرهنگی جهانی به ثبت رسید و در جای‌جای آن، برخی از باشکوه‌ترین چشم‌اندازهای جهان متشکل از دیواره‌های آهکی عمودی و بسیار عظیم و دره‌های سرسبز و روح‌افزا به چشم می‌خورد. دولومیت بخشی از آلپ و یکی از جاهای دیدنی ایتالیا است که در سراسر ایتالیای شمالی (تیرول جنوبی، ترنتینو و بلونو) امتداد دارد و ارتفاع بلندترین قله آن به ۳,۳۴۳ متر می‌رسد. کوه‌های دولومیت برای اسکی در زمستان و کوهنوردی، پیاده‌روی، دوچرخه سواری و... در اواخر بهار و تابستان شهرت دارند. ضمن اینکه می‌توانید برخی از زیباترین مناظر کوهستانی با دیوارهای عمودی و صخره‌های مرتفع و همین طور دره‌های باریک، عمیق و طولانی را در این منطقه تماشا کنید.

• آدرس: ایتالیا، استان بلونو، شهر کورتینا دامپتزو (نمایش روی نقشه)

کوه‌های دولومیت بین استان‌های بلونو، ترنتینو و تیرول جنوبی در شمال شرقی ایتالیا گسترده شده و بین رشته کوه‌های آلپ سوئیس و اتریش قرار گرفته‌اند. این کوه‌ها با دره‌های ایزارکو (شمال غربی)، پوستریا (شمال)، پیاو (شرق و جنوب شرقی)، برنتا (جنوب غربی) و آدیجه (غرب) احاطه شده‌اند.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Aneta Kerczmarz)

با توجه به منطقه وسیع کوه‌های دولومیت، بسیاری از جاذبه‌های اصلی، مسیرهای کوهنوردی و شهرها در سراسر این منطقه گسترده شده‌اند. بنابراین، قبل از سفر باید هدف خود را مشخص کرده و سپس نزدیک‌ترین شهر را انتخاب کنید. به‌طور کلی، بولزانو و کورتینا دامپتزو به‌عنوان دو دروازه اصلی به منطقه دولومیت شناخته می‌شوند.

• هواپیما: از آنجا که دولومیت بخشی از آلپ است، هیچ پرواز مستقیمی به آن انجام نمی‌شود.نزدیک‌ترین فرودگاه‌ها به منطقه دولومیت، فرودگاه مارکوپولو ونیز و فرودگاه ترویزو ونیز هستند و پرواز به ونیز بهترین راه برای رسیدن به دولومیت است. سپس می‌توانید از فرودگاه مارکوپولو ونیز تقریبا در مدت‌زمان دو ساعت با خودرو راهی «کورتینا دامپتزو» (Cortina d'Ampezzo) شوید یا در مدت سه ساعت به بولزانو بروید. تعدادی شرکت کرایه خودرو در فرودگاه فعالیت می‌کنند که می‌توانید از آنجا خودرو بگیرید. از طریق فرودگاه بولونیا مارکونی (سه ساعت تا بولزانو، ۳٫۵ ساعت تا کورتینا دامپتزو) و فرودگاه میلانو مالپنسا (۳٫۵ ساعت تا بولزانو، پنج ساعت تا کورتینا دامپتزو) نیز امکان دسترسی به کوه‌های دولومیت با خودرو وجود دارد.
• اتوبوس: با استفاده از اتوبوس می‌توانید از ونیز به «کورتینا دامپتزو» بروید. از فرودگاه مارکوپولو ونیز و ایستگاه مستره ونیز نیز می‌توانید اتوبوس‌هایی را پیدا کنید که مستقیما به کورتینا می‌روند. از فرودگاه ونیز تا کورتینا دامپتزو، حدود دو ساعت و ۱۰ دقیقه طول می‌کشد و بلیط‌ آن ۱۸ یورو است.
• قطار: هیچ قطار مستقیمی از ونیز به کوه‌های دولومیت وجود ندارد؛ با این حال، می‌توانید با قطار از ونیز به بلونو بروید و باقی مسیر را با اتوبوس طی کنید.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Jundat Nguyen)

کوه‌های دولومیت از جاذبه های گردشگری کورتینا دامپتزو در ایتالیا هستند که با دیواره‌های سنگ آهکی سربه‌فلک‌کشیده و دره‌های سرسبز و خارق‌العاده، ستون‌های عمودی، یخچال‌های طبیعی، مراتع آلپ و دریاچه‌های زلال کوهستانی شناخته می‌شوند. لوکو ربوزیه، معمار برجسته فرانسوی، دولومیت آلپ را «بزرگ‌ترین معماری طبیعی در جهان» نامیده است. چشم‌اندازهای پانورامایی دولومیت عمدتا به‌خاطر زیبایی کوه‌های آهکی رنگ‌پریده آن است که نگاه هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کنند.

اگرچه دولومیت زیرشاخه‌ای از رشته کوه‌های آلپ است، کاملا با سایر مناطق این رشته کو‌ه‌ها تفاوت دارد. دوستداران کوهستان می‌توانند سفر به دولومیت را با سایر بخش‌های آلپ ایتالیا و همچنین کوه‌های آلپ در سوئیس و اتریش ادغام کنند. این محدوده شامل تعدادی قله چشمگیر است که ۱۸ مورد از آن‌ها ارتفاعی بیشتر از ۳,۰۵۰ متر دارند. بلندترین نقطه آن، مارمولادا با ۳,۳۴۲ متر ارتفاع است که جبهه جنوبی آن شامل پرتگاهی به ارتفاع ۶۱۰ متر می‌شود. اکثر قله‌های اصلی دولومیت برای اولین بار در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ توسط کوهنوردان انگلیسی فتح شدند. از آنجا که کلبه‌های کوهستانی دنجی در این منطقه وجود دارد که در زبان ایتالیایی «Rifugio» نامیده می‌شوند، این کوه‌ها به مقصدی دست‌یافتنی برای همگان تبدیل شده‌اند.

منبع عکس گالری: ویکی پدیا (عکاس: Daniele Bonaldo ،Dmitry A. Mottl ،Roberto Ferrari)، سایت kimkim.com (عکاس: ناشناس)،

از نظر زمین‌شناسی، این کوه‌ها از سنگ‌های آهکی دولومیتی به رنگ روشن تشکیل شده‌اند که فرسایش آن‌ها را به‌شکل‌های دفورمه درآورده است و شامل برآمدگی‌های دندانه‌دار، لبه‌های اره‌ای، قله‌های صخره‌ای، دره‌های عمیق و صفحات سنگی شیب‌دار می‌شوند. علاوه بر این، ۴۱ یخچال طبیعی در این منطقه قرار دارد. در گذشته بسیاری از بخش‌های شیب‌دار در ارتفاعات کم، جنگلی بودند که امروزه فقط گوشه‌ای از آن جنگل‌ها در کنار علفزارها باقی مانده است. زیبایی ذاتی کوه‌های دولومیت ناشی از انواع اشکال عمودی (قله‌ها و برج‌ها) است که در تضاد با سطوح افقی (صخره‌ها و فلات‌ها) نگاه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کنند.

کوه‌های دولومیت در سال ۲۰۰۹ بر اساس معیارهای VII و VIII به‌عنوان میراث جهانی اعلام شد. طبق اولین معیار، این منطقه دارای پدیده‌های طبیعی عالی با مناطق طبیعی زیبا و منحصربه‌فرد است و معیار دوم به معنی احترام به آثار تاریخی و نمونه‌های برجسته‌ای است که تاریخ زمین را نشان می‌دهند.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Daniele Bonaldo)

برای هزاران سال، شکارچی-گردآورند‌ه‌ها به‌سمت مرتفع‌ترین مناطق صخره‌ای دولومیت پیشروی و احتمالا به برخی از قله‌ها نیز صعود کرده بودند. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه کشیشی به نام «فرانتس وان ولفن» (Franz von Wulfen) در دهه ۱۷۹۰ توانست «لانگکوفل» (Lungkofel) و «دورنشتاین»‌ (Durrenstein) را فتح کند. «جان بال» (John Ball) بریتانیایی در سال ۱۸۵۷ اولین کسی بود که موفق به صعود از «کوه پلمو» (Monte Pelmo) شد. «پل گرومن» (Paul Grohmann) بعدها قله‌های متعددی را فتح کرد. در حدود سال ۱۸۶۰، «سایمون د سیلوسترو» (Simone de Silvestro) توانست بر فراز کوه چیوتا بایستد.

در طول جنگ جهانی اول، خط مقدم بین ارتش ایتالیا و اتریش-مجارستان از میان کوه‌های دولومیت رد می‌شد؛ جایی که هر دو طرف به‌طور گسترده از مین استفاده کرده بودند. جالب اینکه این کوهستان برای سربازان ایتالیا و اتریش-مجارستان به‌عنوان یک قلعه جنگی عمل می‌کرد. طرف‌های متخاصم توپخانه‌های سنگین خود را در این منطقه قرار دادند؛ تونل‌هایی را در زیر مواضع یکدیگر ساختند و قله‌های کوه‌ها را منفجر کردند تا با ایجاد بهمن‌، منجر به کشته‌شدن دشمن شوند. ارتش‌ها همچنین پناهگاه‌های زیادی در این منطقه بنا و درون کوه را به همین منظور حفاری کردند.

در سال ۲۰۲۱ کوهنوردان ایتالیایی خانه متروکه‌ای در بالای مونت کریستالو در ارتفاع ۲۷۰۰ متری پیدا کردند که گمان می‌رود در سال ۱۹۱۵ توسط سربازان ایتالیایی و به‌عنوان پناهگاهی برای اختفا ساخته شده باشد. بسیاری از گردشگران در زمان بازدید از دولومیت از مسیرهای محافظت‌شده‌ای در میان دیواره‌های صخره‌ای عبور می‌کنند که در طول جنگ ایجاد شده‌‌اند.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Vincenzo Gianferrari Pinio)

کوه‌های دولومیت نام خود را از «دیودونه دولومیو» (Dieudonne Dolomieu)، زمین‌شناس فرانسوی قرن هجدهم گرفته‌ است که اولین مطالعه علمی را در مورد منطقه و زمین‌شناسی آن انجام داد.

کوهستان‌های دولومیت، زیبایی منحصربه‌فردی دارند. دامنه‌های آن‌ها تقریبا عمودی است و به نظر قله‌ها آسمان را به دوش می‌کشند. این منطقه مساحتی بالغ بر ۱۵,۹۴۲ کیلومتر مربع دارد که حدود ۱۵۰ کیلومتر کشیده شده است؛ ضمن اینکه وجود ۱۸ قله با بیش از ۳۰۰۰ متر ارتفاع، آن را محلی ایدئال برای اسکی کرده است. به همین دلیل در این ارتفاعات چندین تفرجگاه اسکی قرار دارد که مسیری به طول ۱,۲۶۰ کیلومتر را پوشش می‌دهند.

بلندترین قله‌ دولومیت، کوه مارمولادا در مرز بین دو منطقه ترنتینو و ونتو قرار گرفته است. برخی از تفرجگاه‌های معروف جهان همچون «کرونپلاتز» و «پیست اسکی آرابا» (Arabba) در این منطقه فعالیت می‌کنند. علاوه بر این، تفرجگاه معروف «کورتینا دامپتزو» (Cortina d'Ampezzo) که میزبانی بازی‌های المپیک زمستانی سال ۱۹۵۶ را بر عهده داشت، در اینجا قرار دارد؛ شهر کوچکی که بیش از ۱۰۰۰ سال پیش توسط رومیان تاسیس شد و به‌واسطه چشمه‌های شفابخش‌‌اش شناخته می‌شود. جالب اینکه بسیاری از افراد معروف برای درمان به آنجا آمده‌اند و یکی از این افراد لئوناردو داوینچی بوده است.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Julio Fernandez Casanova)

کوه‌های دولومیت، مقصدی کوهستانی برای تمام طول سال هستند که دو فصل اوج گردشگری دارند: تابستان برای پیاده‌روی، کوهنوردی و دوچرخه‌سواری در کوهستان و زمستان برای اسکی. اوج فصل پیاده‌روی از ژوئن تا اوت است. اگر می‌خواهید به‌طور کامل از شلوغی دوری کنید، سفر خود را به ماه‌های مه یا سپتامبر موکول کنید. با این حال، حتی در ماه‌های اوج گردشگری نیز می‌توانید بدون ازدحام زیاد، از نقاط برتر دولومیت بازدید داشته باشید.

در فصل بهار تعداد گردشگران در کوه‌های دولومیت کمتر است و برای کسانی که به‌دنبال سفر مقرون‌به‌صرفه هستند، مناسب به نظر می‌رسد؛ ضمن اینکه کلبه‌های کوهستانی در این فصل فعالیت نمی‌کنند. در تابستان، به‌خصوص ماه اوت بیشترین گردشگر راهی این منطقه می‌شوند و این فصل از نظر آب‌وهوایی بهترین زمان سفر به دولومیت به حساب می‌آید.

فصل پاییز با مقداری برف همراه است و از همین رو از تعداد گردشگران کاسته می‌شود. بسیاری از افراد نیز برای اسکی در زمستان به کوه‌های دولومیت می‌روند.

منبع عکس: سایت kimkim.com (عکاس: ناشناس)

• اسکی: سوپراسکی دولومیت شامل شبکه‌ای از ۱۶ پیست اسکی با ۱۲۰۰ کیلومتر طول و ۴۵۰ بالابر می‌شود که بلیط‌ آن‌ها به‌صورت یک‌روزه، چند روزه یا فصلی از طریق اینترنت در دسترس هستند. البته می‌توانید بلیط خود را از محل بالابرها نیز خریداری کنید.
• سورتمه‌سواری: اگر اهل اسکی‌بازی نیستید، می‌توانید سورتمه‌سواری را تجربه کنید که یک فعالیت هیجان‌انگیز در فضای باز است. از دریاچه میزورینا با اسنوموبیل از «Tre Cime di Lavaredo» بالا بروید و سپس با سورتمه به پایین برگردید.
• کوهنوردی: کوه‌های دولومیت یکی از زیباترین مناطق کوهنوردی در رشته کوه‌های آلپ هستند. بسیاری از علاقه‌مندان نیز از بهار تا پاییز، برای صخره‌نوردی به این منطقه می‌روند.
• دوچرخه‌سواری کوهستان: زیباترین مسیرهای دوچرخه‌سواری را می‌توانید در دولومیت تجربه کنید و از دره‌ها به‌سمت قله‌ها و مراتع کوهستانی رکاب بزنید.
• رفتینگ: راهنمایان آموزش‌دیده مسئول برپایی رفتینگ در دولومیت و ارائه تجهیزات هستند. در تابستان، از طریق رودخانه‌های پرجنب‌وجوش کوهستانی به‌سمت پایین رودخانه می‌روید و هیجان وصف‌ناپذیری را تجربه می‌کنید. انواع تورهای رفتینگ برای افراد مبتدی و متخصص وجود دارد.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Jaishri Doshi)

در زمان کوهنوردی به‌سمت صخره «چینکوئه تره» (Cinque Torri)، به «دریاچه لاگازوئی» (Lago di Lagazuoi) در میان کوه‌های دولومیت می‌رسید که بسیار تماشایی است. علاوه بر این، در مسیر رفتن به «پناهگاه سیتا دی فیومه» (Rifugio Città di Fiume)، «قله چیوتا» (Monte Civetta) را خواهید دید که به‌خصوص در زمان طلوع و غروب خورشید بسیار زیبا می‌شود و می‌توانید رگه‌هایی از رنگ‌های هلویی و صورتی را روی صخره‌های آهکی دولومیت تماشا کنید. زیبایی افسانه‌ای «دریاچه کاررسی» (Karersee lake) و کوه‌های «لاتمار» (Latemar) و «روزنگارتن» (Rosengarten) نیز تعطیلات در کوه‌های دولومیت‌ را فراموش‌نشدنی می‌کنند.

برای دهه‌ها، بازارهای کریسمس جذابیت زیادی برای گردشگران داشته‌اند. انواع بازارهای کوچک‌تر نیز در این منطقه برپا می‌شود که ارزش بازدید دارند.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Erik Kruzliak)

دولومیت از ۹ منطقه تشکیل شده است که تنوعی جذاب از مناظر دیدنی و طبیعی را به بازدیدکنندگان عرضه می‌دارند.

• کوه‌های دولومیت در بخش تیرول جنوبی، صخره‌های چشم‌نواز و کوه‌هایی با قله‌های تیبل (شبیه به میز) دارند. «آلتا پوستریا» (Alta Pusteria) یکی از معروف‌ترین تفرجگاه‌هایی است که به‌خاطر اشکال صخره‌ای سه قله‌اش شهرت دارد؛ این قله‌ها نمادی از دولومیت هستند و از همین رو علاقه‌مندان به کوهنوردی، اسکی و صخره‌نوردی بازدید از آن را در برنامه خود می‌گنجانند.
• «کرونپلاتز» (Kronplatz) به‌لطف مدرن‌ترین بالابرها، بهترین محل برای اسکی در تیرول جنوبی به شمار می‌رود و منظره‌ای پانوراما از کوه‌های اطراف را پیش روی شما می‌گذارد.
• «آلتا بادیا» (Alta Badia) تفرجگاه‌ دیگری در شمال ایتالیا و در منطقه تیرول جنوبی است که علاوه بر اسکی و دوچرخه‌سواری می‌توانید در این منطقه، غذاهایی لذیذی میل کنید. جالب اینکه بسیاری از رستوران‌ها و هتل‌های آلتا بادیا که برنده جایزه شده‌اند، از برترین مقاصد تیرول جنوبی برای صرف غذا هستند.
• منطقه «تری زینن» (3Zinnen) به‌واسطه وجود سه قله زیبا، دریاچه پراگز و پیست اسکی، بین گردشگران شناخته می‌شود. در تابستان، پیاده‌روی در اطراف منطقه سه قله بخشی از تعطیلات مردم را تشکیل می‌دهد.
• منطقه «Eggental» که بین قله‌های روزنگارتن و لاتمار قرار دارد، با آفتاب فراوان و مناظر دیدنی، ۶۰۰ کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری در کوهستان و ۵۳۰ کیلومتر مسیر پیاده‌روی و ۹۰ کیلومتر پیست اسکی گردشگران زیادی را جذب خود می‌کند.
• «وال گاردنا» (Val Gardena) یک منطقه اسکی و کوهنوردی مشهور بین‌المللی در میان برج‌های صخره‌ای دولومیت است. استفاده از تله‌کابین در یکی از ایستگاه‌های دره گاردنا و سپس یک کوهنوردی ملایم، راه خوبی برای جست‌و‌جوی نقاط دیدنی به شمار می‌رود.
• «سن ویجیلیو» (San Vigilio) منطقه گردشگری دیگری در دولومیت است که از گنجینه‌های طبیعی دیدنی و جذاب آن می‌توان به پارک طبیعی «پوئز آدله» (Puez-Odle) اشاره کرد. این منطقه که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، شامل انواع سنگ‌ها و لایه‌های رسوبی و سنگی می‌شود که داستانی ۶۰۰ میلیون ساله را روایت می‌کنند. فرهنگ سنتی لادین با ۲۰۰۰ سال قدمت نیز به‌اندازه طبیعت آن، منحصربه‌فرد است.
• در «سایسر آلم» (Seiser Alm) می‌توانید نمایی چشمگیر از «کوه شلرن» (Schlern) را به نظاره بنشینید؛ جایی که بزرگ‌ترین و مرتفع‌ترین مرتع در رشته کوه‌های آلپ محسوب می‌شود. تله‌کابین گشت‌وگذار را در این منطقه ساده کرده است و به بازدیدکنندگان امکان می‌دهد تا از «سوسی» (Siusi) به‌راحتی به سایسر آلم دسترسی داشته باشند. در اینجا ۳۶۵ مزرعه و کلبه آلپاین وجود دارد و از همین رو بهشتی برای کوهنوردان، خانواده‌های دارای کودک و گردشگرانی است که در زمستان یا تابستان به‌دنبال تفریح هستند. رویدادهای ورزشی و فرهنگی ارزشمند متعددی در طول سال در این منطقه برگزار می‌شود.
• منطقه «Villnosstal» از دره‌های تیرول جنوبی است که گردشگران شناخت کمتری از آن دارند. طبیعت بکر، مسیرهای پیاده‌روی، پیست‌های اسکی، مسیرهای سورتمه‌ و... از جمله جاذبه‌های کوه آدله در این منطقه هستند. دره «وال دی فونز» (Val di Funes) با ۲۴ کیلومتر طول، تا رشته‌کوه آدله امتداد دارد و کوه‌های با رنگ پاستلی جزو جاهای دیدنی آن محسوب می‌شود؛ به‌خصوص که بسته به زمان روز به رنگ قرمز یا قرمز مسی در می‌آیند و کسانی که این منظره طبیعی را ببینند، هرگز آن را فراموش نخواهند کرد.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Jian Gu)

کلبه‌های کوهستانی به فاصله یک روز پیاده‌روی از یکدیگر در طول مسیر بنا شده‌اند که درمجموع ۳۰ کلبه می‌شوند. ارتفاع مسیر آلتا ویا در برخی نقاط به ۲,۷۴۳ متر می‌رسد و به این ترتیب، رسیدن به کلبه‌های پناهگاه و استراحت در آن‌ها بیشتر از آنکه لوکس و تفریحی باشد، یک ضرورت است.

پناهگاه‌های کوهستانی دولومیت در شکل‌ها و سبک‌های مختلفی از کلبه‌های روستایی معمولی با کفپوش‌های چوبی تا کلبه‌های کوهستانی مدرن و جذاب ساخته شده‌اند؛ اما در همه آن‌ها اشتراک‌هایی به چشم می‌خورد؛ از جمله وعده‌های شام و صبحانه پرکالری، کارکنانی خوش‌برخورد و فرصتی که برای آشنایی و صمیمیت با کوله‌گردانی از سراسر جهان در اختیار مهمانان قرار می‌گیرد. امکانات این پناهگاه‌ها در حد اولیه هستند؛ اما بیشتر آن‌ها اتاقی برای خشک‌کردن لباس‌ها و دوش آب گرم دارند. این دوش‌ها برای جلوگیری از هدررفتن آب فقط دو یا سه دقیقه کار می‌کنند. کلبه‌ها که معمولا از ماه ژوئن تا سپتامبر باز هستند، اینترنت وای‌فای نیز دارند.

در دوران کرونا از مهمانان خواسته شده بود که کیسه‌های خواب، ماسک و دمپایی داشته باشند و در صورت بالابودن دمای بدن، از پذیرش آن‌ها جلوگیری می‌شد.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Elsadin Alimoski)

حدود ۲۵ مسیر مختلف در کوه‌های دولومیت وجود دارد؛ اما «آلتا ویا وان» (AV1) که کمتر از سایر مسیرها به آن رسیدگی شده است، بهترین راه برای کوهنوردانی به شمار می‌آید که هنوز تجربه زیادی در این فعالیت ندارند. «آلتا ویا وان» مسیر پیاده‌روی کوهستانی باریکی به طول ۱۲۰ کیلومتر است که از شمال تا جنوب کوه‌های دولومیت امتداد دارد و پیمایش کامل آن ۱۰ روز طول می‌کشد. این مسیر از «دریاچه پراگز» (Lago di Braies) در جنوب دولومیت آغاز می‌شود که دریاچه‌ای با آب سرد در استان خودمختار تیرول جنوبی است و در نهایت، در بلونو در منطقه ونتو به پایان می‌رسد. چند کیلومتر ابتدایی راه با شیب‌های تند و سراشیبی‌هایی پوشیده از سنگ‌ریزه و همین طور مناظری دیدنی مواجه می‌شوید.

شمالی‌ترین بخش این مسیر در نزدیکی مرز اتریش قرار دارد و بسیاری از روستاهایی که در مجاورت آن ساخته شده‌اند، نام‌هایی به زبان ایتالیایی و اتریشی دارند که یادآور مختصات زبانی منطقه است. بسیاری از ساکنان روستاهای دولومیت، علاوه بر اینکه به زبان‌های ایتالیایی و آلمانی تسلط دارند، به زبانی به نام «لادین» (Ladin) نیز صحبت می‌کنند.

این مسیر مارپیچ‌وار که مجهز به تابلوهای راهنما است، تا قله‌های ناهموار و عاری از پوشش گیاهی پیش می‌رود که برخی به‌شکل قله‌های نوک‌تیز و مخروطی‌شکل و برخی نیز بلند و سربه‌فلک‌کشیده هستند. در طول کوهنوردی حتی از میان مراتع سرسبز مرتفع و دره‌های عمیق و پوشیده از کاج‌ها و صنوبرها عبور خواهید کرد.

مسیرهای پیاده‌روی دولومیت، زمانی صحنه یکی از درگیری‌های جنگ جهانی اول بوده است که یادگارهای این جنگ اکنون در «موزه روباز کوه لاگازوئی» (Open Air Museum of Mount Lagazuoi) نگهد‌اری می‌شود.

از دیگر مسیرهای پرطرفدار دولومیت می‌توان به مسیر ۹ کیلومتری «آدولف مانکل» (Adolf Munkel Trail)، مسیر ۱۳ کیلومتری «دریاچه سوراپیس» (Lago di Sorapis)، مسیر چهار کیلومتری «Seceda Ridgeline to Rifugio Firenze»، مسیر ۱۰ کیلومتری «Tre Cime di Lavaredo Circuit Hike» و... اشاره کرد.

منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Roberto Malacame)

• «توفانا» (Tofana): این رشته کوه یکی از محبوب‌ترین مکان‌های دولومیت برای اسکی در زمستان و کوهنوردی در تابستان است که با کمک یک تله‌کابین می‌توانید به‌راحتی به قله آن صعود کنید. در اولین ایستگاه تله‌کابین، رستورانی قرار دارد که اشترودل سیب را در کنار سالاد و غذاهای دل‌انگیز سرو می‌کند.
• «دریاچه میزورینا»‌ (Lago di Misurina): با حدود ۴۰ دقیقه رانندگی با خودرو از کورتینا دامپتزو می‌توانید به این دریاچه زیبا برسید. در اینجا یک مرکز ‌توان‌بخشی برای کودکان ایجاد شده است؛ چراکه تصور می‌شود هوای تازه کوهستان بیماری‌های تنفسی را درمان می‌کند. مردم در تمام فصول سال به این محل سر می‌زنند و ضمن پیاده‌روی در مسیر ۲٫۵ کیلومتری، از برپایی بساط پیک‌نیک در طبیعتی بکر لذت می‌برند. بسیاری از علاقه‌مندان نیز کوهنوردی خود را از این منطقه شروع می‌کنند و راهی قله «Tre Cime di Lavaredo» می‌شوند.
• دریاچه پراگز: این دریاچه معروف اینستاگرامی در تابستان جذابیتی دوچندان پیدا می‌کند؛ زمانی که نور خورشید روی آب‌های زمردی آن منعکس می‌شود. از ماه ژوئن تا سپتامبر می‌توانید یک قایق پارویی چوبی کرایه کنید و از زیبایی دریاچه لذت ببرید. همچنین می‌توانید در اطراف دریاچه قدم بزنید و برای تماشای کلیسای کوچک متعلق به سال ۱۹۰۴ توقف کنید. مسیرهای کوهنوردی در بخش جنوبی دریاچه قرار گرفته‌اند.

منبع عکس: سایت kimkim.com (عکاس: ناشناس)

استراحتگاه‌ها و هتل‌های مختلفی در تیرول جنوبی وجود دارد که بر اساس بودجه و سلیقه خود می‌توانید دست به انتخاب بزنید. هتل‌های دولومیت‌ها از هتل‌های لوکس پنج ستاره تا مهمان‌خانه‌های سنتی و ساده آلپی را در بر می‌گیرند. «هتل اریکا» (Hotel Erika)، «هتل گرانبایتا دولومیت» (Hotel Granbaita Dolomites) و «هتل سنسوریا دولومیت» (Sensoria Dolomites) از جمله هتل‌های معروف این منطقه هستند. علاوه بر این، می‌توانید اقامتی به‌یادماندنی در ویلاهای این منطقه داشته باشید. اقامت در این منطقه ارزان نیست؛ به‌عنوان مثال، برای اقامت در هتل سه ستاره همراه با صبحانه باید بیش از ۱۰۰ یورو برای هر شب بپردازید.

• مردم سراسر منطقه دولومیت به دو زبان آلمانی و ایتالیایی صحبت می‌کنند که بسته به مقصد سفرتان، یک زبان بیشتر از زبان دیگر به کار می‌رود.
• همه‌جا از شهر و دریاچه تا کوه، دو نام دارد؛ یک نام آلمانی و یک نام ایتالیایی که معمولا با یکدیگر متفاوت هستند!

نویسندگان: سارا کرایی، زینب موحدی/ بازنویسی: صدیقه شجاعی