فرود بر لبه هیمالیا؛ سفری به خطرناک‌ترین باند فرودگاه جهان

تصور کنید در یک سفر هوایی هستید و کم‌کم به زمان فرود نزدیک می‌شوید. ناگهان متوجه چرخش‌های سریع هواپیما در حین فرود خواهید شد و با دو دست محکم دسته‌های صندلی را می‌گیرید. درحالی‌که ترس کم‌کم به شما چیره می‌شود، هواپیما فرود می‌آید و نفس راحتی می‌کشید. این اتفاقی است که هر روز در «فرودگاه بین‌المللی پارو» (PBH) در کشور بوتان می‌افتد. فرود در این فرودگاه آن‌قدر دشوار است که تنها ۵۰ خلبان، مهارت فرود در آن را دارند.

به نقل از cnn؛ فرودگاه بین‌المللی پارو در قلب هیمالیا و در میان قله‌هایی با ارتفاعی حدود ۵,۴۰۰ متر احداث شده است. باند فرود این فرودگاه کوتاه و باریک است؛ به همین دلیل تیک آف و فرود در این فرودگاه به چیزی بیش از مهارت فنی نیاز دارد و آن دل و جرئت است؛ اما همین شرایط سخت و کمی رعب‌آور بخشی از جذابیت‌های سفر به کشور بوتان محسوب می‌شود. با ما همراه باشید تا به نقل از سایت ، ببینیم چه عوامل دیگری باعث خاص بودن این فرودگاه شده‌اند.

هواپیماهای غول‌پیکر اجازه تردد در فرودگاه پارو را ندارند؛ اما این چیزی از جذابیت‌های پرواز در این فرودگاه برای علاقه‌مندان به هوانوردی کم نمی‌کند.

کاپیتان «چیمی دورجی» که یکی از خلبان کهنه‌کار شرکت هواپیمایی ملی بوتان یعنی «دروک ایر» (Druk Air) است و بیش از ۲۵ سال سابقه پرواز در این خط هوایی دارد، در همین رابطه می‌گوید:

پرواز در پارو سخت است؛ اما خطرناک نیست. اگر خطرناک بود، من هیچ‌وقت در آن پرواز نمی‌کردم.

بوتان و از جمله شهرهای آن پارو، به دلیل شرایط جغرافیایی خاص، مناظر زیبا و بسیار شگفت‌انگیزی دارد؛ ولی همین مناظر کابوس بسیاری از خلبانان است.

فرودگاه پارو در دسته فرودگاه‌های رده C قرار دارد و این یعنی فقط خلبانانی که آموزش‌های بسیار تخصصی دیده باشند، اجازه پرواز در آن را دارند. نکته جالب اینکه هیچ سیستم راداری برای فرود در این فرودگاه وجود ندارد و خلبان باید تمام مراحل را به‌صورت دستی پیش ببرد.

دورجی می‌گوید:

در پارو، خلبان باید تسلط کاملی بر جغرافیای محلی داشته باشد. حتی اشتباهی در حد چند سانتیمتر هم ممکن است باعث فرود هواپیما بر بام یک خانه شود.

با توجه به اینکه بوتان بین هند و چین قرار دارد، بیش از ۹۷ درصد از آن کوهستانی است. «تیمفو»، پایتخت آن در ارتفاع ۲,۳۵۰ متری و پارو کمی پایین‌تر از آن در ارتفاع ۲,۲۵۰ متری قرار دارد. ارتفاع زیاد باعث شده است که شرایط خاصی بر پرواز هواپیماها در این منطقه حاکم باشد. در این ارتفاع هوا رقیق‌تر است؛ بنابراین هواپیما باید با سرعت بیشتری نسبت به زمین حرکت کند تا بتواند عملکرد عادی خود را حفظ کند. در اصل، سرعت واقعی هواپیما در هوا تغییری نمی‌کند؛ اما سرعت آن نسبت به زمین (Ground Speed) بیشتر خواهد بود.

بیشتر پروازها به پارو از شهرهایی مثل دهلی‌نو، بانکوک، کاتماندو (پایتخت نپال) یا اخیرا هانوی (پایتخت ویتنام) انجام می‌شود. نکته مشترک همه این پروازها، انجام در ساعات اولیه صبح انجام است؛ به این دلیل که در این ساعات و نهایتاً تا قبل از ظهر، شرایط جوی در دره پارو پایدارتر است.

دورجی می‌گوید:

بعدازظهرها هوا و سطح زمین گرم می‌شود و چون هیچ بارشی هم رخ نمی‌دهد که دما کم شود، شاهد وزش بادهای گرم بالارو و پایین‌رو هستیم. در واقع دلیل شکل‌گیری این بادها این است که هوای گرم به دلیل سبک بودن به سمت بالا حرکت می‌کند. در شب وضعیت وزش باد برعکس می‌شود و بادهای نزولی می‌وزند. بادهای بالارو و پایین‌رو، هر دو باعث ناپایدار شدن شرایط پرواز می‌شوند. از آن سو، فارغ از وزش باد، به دلیل نبود سیستم راداری هیچ پروازی در شب در این فرودگاه انجام نمی‌شود.

در فصل باران‌های موسمی، یعنی از اواسط خرداد تا اواسط شهریور (ژوئن تا اوت)، شرایط پیچیده‌تر هم می‌شود. طوفان، تگرگ‌هایی به‌اندازه توپ گلف و بارندگی‌های چندروزه، تنها چند مورد از چالش‌های این فصل هستند.

دورجی معتقد است که:

خلبان بودن فقط به این نیست که بلد باشید چطور پرواز کنید؛ به‌عنوان یک خلبان باید این را هم بدانید که چه زمان‌هایی نباید پرواز کنید.

باند فرودگاه پارو تنها ۲,۲۶۴ متر طول دارد و از دو طرف توسط کوه‌های مرتفع احاطه شده است. خلبان تنها چند ثانیه پیش از فرود، باند را می‌بیند؛ البته به شرط اینکه هوا مه‌آلود نباشد.

با توجه به طرح‌هایی که برای توسعه شهر «گلفو» (Gelephu) در جنوب بوتان برنامه‌ریزی شده است، احتمالاً صنعت هوانوردی این کشور هم متحول خواهد شد. این شهر قرار است تبدیل به «شهر ذهن‌آگاهی» شود و بر همین اساس، فرودگاه آن هم گسترش می‌یابد. برخلاف پارو، گلفو زمین مسطح‌تری دارد و می‌توان در آن باندهای بلندتر و بهتری که مناسب تردد هواپیماهای بزرگ‌تر باشند هم ساخت.

به‌این‌ترتیب، این احتمال وجود دارد که در آینده نزدیک پروازهای مستقیمی از اروپا، آمریکای شمالی و حتی خاورمیانه هم به بوتان انجام شود.

در حال حاضر، دروک ایر تنها شرکت هواپیمایی ملی این کشور است و تنها چند خلبان دارد؛ اما به گفته دورجی، دولت این کشور علاقه‌مند به آموزش نسل جدیدی از خلبانان داخلی است.

دورجی در پایان خاطر نشان می‌کند که  در حال حاضر، بوتان حدود ۵۰ خلبان مجوزدار دارد؛ اما این تعداد را به‌راحتی می‌توان به دو برابر افزایش داد.

آیا اطلاعات جذاب دیگری درباره این فرودگاه یا دیگر فرودگاه‌های عجیب دنیا دارید؟ لطفا نظرها و اطلاعاتتان را با ما و دیگر کاربران کجارو به اشترک بگذارید.

منبع عکس کاور: edition.cnn.com،‌ عکاس: نامشخص